หลายวันต่อมา
ปัง! ปัง! ปัง!
พิงค์ฝึกยิงปืนทุกวันจนกลายเป็นนักแม่นปืนในสายตาของคนในบ้าน ลูกน้องต่างพากันขนหัวลุกเพราะพิงค์เน้นยิงตรงเป้าจริง ๆ ยิงแบบแตกละเอียด ถ้าเป็นของจริงก็คงใช้งานไม่ได้อีกตลอดไป ตอนนี้เธอกำลังทำให้ลูกน้องในบ้านกลัวจนหัวหดไปพร้อม ๆ กัน ซึ่งหนึ่งในนั้นเจ้านายอย่างครามก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วย มีใครไม่กลัวบ้างล่ะ เธอเล่นเน้นจุดสำคัญของผู้ชายแบบนั้นใครเห็นก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา
“อ่า…ฉันว่าฉันจะเลิกฝึกยิงปืนแล้วล่ะ” พิงค์วางปืนในมือลงแล้วหันกลับไปมองลูกน้องของครามที่ยืนอยู่ เขาใช้ให้ลูกน้องมาคอยดูแลและช่วยเหลือพิงค์ระหว่างที่เขาต้องทำงาน
“อ่าว แล้วคุณพิงค์จะทำอะไรครับ” ลูกน้องคนหนึ่งเอ่ยถามขึ้น
“ฉันอยากเรียนศิลปะการต่อสู้ พวกนายเรียนมาแบบไหนฉันก็จะเรียนแบบนั้น” พิงค์บอก ทั้งสองหันมองหน้ากันก่อนจะหันหน้ากลับมาหาพิงค์อีกครั้ง
“เอ่อ…แต่เรื่องนี้พวกเรายังไม่ได้รับอนุญาตจากนายน
