หลายวันต่อมา
“เจ้านายของพวกนายยังไม่กลับมาอีกเหรอ?” พิงค์แกล้งทำเป็นถามการ์ดที่เฝ้าอยู่หน้ารั้ว เพราะเขาต้องรู้การเคลื่อนไหวของคนในบ้านทั้งหมดไม่ว่าจะเข้าหรือจะออก
“ยังครับคุณพิงค์ นายยังทำงานไม่เสร็จครับก็เลยยังไม่กลับ” หนึ่งในนั้นหันมาตอบเธอ
“งานอะไร?” พิงค์ถามต่อ
“งานทั่วไปนี่แหละครับคุณพิงค์”
“ก็งานทั่วไปมันเป็นงานอะไรล่ะ บอกไม่ได้หรือไง?”
“เอ่อ…”
“พวกนายสองคนมีพิรุธอีกแล้วนะ นี่คนในบ้านเป็นอะไรไปกันหมด ทำไมต้องทำตัวเหมือนมีเรื่องปิดบังฉันด้วย มันร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรือไง ถ้าพวกนายไม่ตอบฉันก็จะออกไปดูเอง!” พิงค์จะเดินออกจากรั้วบ้านไป แต่กลับถูกลูกน้องของครามห้ามเอาไว้ซะก่อน
“ยะ อย่านะครับคุณพิงค์ พวกผมขอร้องนะครับพวกผมยังไม่อยากเดือดร้อนตอนนี้”
“งั้นก็บอกความจริงมา!” เธอพูดเสียงเข้มใส่ลูกน้องของคราม ด้วยท่าทีที่ขึงขังของเธอทำให้ลูกน้องของครามยอมบอกความจริง
“พวกผมสองคนก็รู้แค่
