ไพลินอยากจะกรีดร้องออกมาให้คนทั้งโลกได้รู้ว่าเธอมีความสุขเหลือเกิน หลังจากที่นั่งลังเลอยู่นาน เพราะไม่กล้าส่งข้อความกลับไป เพราะกลัววรานนท์จะรำคาญ แต่พอเขาอนุญาตให้ขึ้นไปได้ เธอก็ดีใจจนแทบจะกรีดร้องออกมา
ร่างบางมองซ้ายมองขวาก่อนก้าวออกจากห้องอย่างระมัดระวัง สายตาส่องสำรวจไปทั่วทุกมุมตึก พอไม่มีใครอยู่แถวนั้น เธอก็รีบขึ้นไปบนห้องที่คุ้นเคยทันที
“คุณนนท์!!” ไพลินถึงกับตกใจเมื่อเปิดประตูเข้ามาเจอเจ้าของห้องพอดี
“เข้ามาสิ ยืนรออะไร” วรานนท์มองหญิงสาวด้วยสายตานิ่งๆ แล้วเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียง
“คุณนนท์ยืนรอลินหรอคะ” ไพลินเดินเข้ามาช้าๆ ด้วยท่าทางเขินอาย ทั้งๆ ที่เตรียมใจมาอย่างดี แต่พอได้สบสายตาที่เย็นชาของเจ้าของห้อง ความประหม่าก็เข้ามาครอบงำทันที
“ไปไหนมา! ถึงได้ให้คนอื่นมาส่ง” วรานนท์ถามขึ้นมาเสียงแข็ง แล้วนั่งมองหญิงสาวด้วยสายตานิ่งๆ ไพลินรู้ทันทีว่าวรานนท์หมายถึงใคร
“ลินไปเดินห้างกับเ
