ตอนที่ 4 : แล้วใครกันที่เปิด
1591 คำ
“อืมใช่แล้วละ”
ชายสูงวัยพยักหน้าตอบ ก่อนจะตักข้าวเข้าปาก
”โฮ้..นั่นเป็นคอนโดของคุณลุงหรอคะ“
เสียงหวานถามย้ำด้วยความตื่นเต้น ตาโตขึ้น
”อืม หือ หือ หือ“
ชายสูงวัยยิ้มปนขำ ๆ ในลำคอตลกกับในหน้าเด็ก
สาวที่ดูจะตื่นเต้นจนหน้าขำ
หลังทานอาหารเสร็จไอลินช่วยป้าแมวป้าบังอร
และพี่กันยาเก็บโต๊ะอาหาร
”เอ่อ..ป้าแมวคะหนูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ“
ไอลินเดินมาขอช่วยป้าแมวล้างจาน ก่อนจะเอ่ย
ปากถาม
”ถามอะไรคะคุณหนูนี่มือก็เลอะเทอะหมดแล้วเนี่ย
บอกว่าไม่ต้องล้างก็ไม่ยอมฟัง“
ป้าแมวทำเสียงดุ ก่อนที่จะหยิบผ้าเช็ดมือ มาเช็ดน้ำ
ออกให้
”อุ้ย..ป้าขาเดี๋ยวหนูเช็ดเองค่ะ“
ไอลินหยิบผ้าเช็ดมือจากป้าแมวที่กำลังก้มหน้าก้มตา
เช็ดมือให้เธอ มาเช็ดเองด้วยความเกรงใจ และก็
ไม่เคยมีใครมาทำแบบนี้ให้เธอนอกจากสมัยยังเด็ก
ที่กินขนมเลอะมือ แล้วแม่ก็เอาผ้ามาเช็ดเศษขนมที่
ติดอยู่บนมือออกให้
”คุณหนูจะถามอะไรคะ“
ป้าแมวหันไปหยิบจานที่ล้างเสร็จเมื่อครู่นี้ไปวางไว้
ก่อนที่จะหันมาถามไอลิน
”เอ่อ..คือคุณผู้หญิงของบ้านนี้ละคะ“
ไอลินเอ่ยถามเสียงเบา เพราะกลัวใครจะมาได้ยิน
ที่เธอถามแล้วจะหาว่าอยากรู้อยากเห็น
”คุณผู้หญิงเธอเสียชีวิตไปตั้งแต่คุณเมษาอายุได้
12 ปีแล้วค่ะคุณเมษาคือลูกชายคนโตค่ะ ส่วนคุณ
ธัณวาหน้าจะอายุได้ซัก 9 ขวบมังคะ หลังจากที่คุณ
ผู้หญิงเสียไปคุณผู้ชายก็เลี้ยงลูก 2 คนเพียงแค่
คนเดียวมาโดยตลอดเลยค่ะ“
ป้าแมวเล่าให้ฟังขณะที่มือก็เช็ดจานไปด้วย หันมา
มองไอลินไปด้วย
”งั้นหรอคะ“
ไอลินเธอเองก็สงใสเรื่องนั้นเรื่องนี้ตามประสาเด็ก
วัยรุ่นที่นึกอะไรได้ก็ถาม แต่เธอเองก็ยังแปลกใจเพราะ
ตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามาในบ้านหลังนี้ก็ยังไม่มีใครถาม
เธอซักคำว่าเธอเป็นใครมาจากไหน มากับคุณท่านได้
ยังไง ทุกคนต่างก็ทำหน้าที่ของตัวเองตามปกติ ราว
กับว่ารู้เรื่องของเธอหมดแล้ว หรืออาจจะแค่ไม่อยาก
ถามกันนะ
ติ๋ง.. แอพสีเขียวดังขึ้น
“ไอลินเป็งไงบ้างคุณลุงธนาเขาดูแลโอเครไหม”
ดังขึ้นขณะที่เธอเตรียมตัวเข้านอนกำลังจะทิ้งตัว
ลงนอน
“ดีมากเลยแกดีจนเหลือเชื่อเลยละ”
ไอลินตอบกลับพร้อมสติกเกอร์ หัวใจ
“จริงดิฉันเคยได้ยินข่าวว่าบ้านเขารวยมากนะแก
จริงเหมือนที่เขาพูดกันไหม”
เปียโนตอบกลับมา
“ไม่รู้สิหน้าจะใช่มัง“
เธอมองไปรอบ ๆ ห้องก่อนที่จะตอบกลับ
“อืม..แต่เคยได้ยินมาไม่หน้าผิดนะแต่อืมช่างเถอะ
งั้นนอนแล้วนะ ไว้เจอกันที่มหาลัยนะ”
เปียโนตอบกลับมา
“อืม..”
พร้อมส่ง สติกเกอร์ฝันดี
เช้าวันรุ่งขึ้น
ไอลินตื่นอาบน้ำตั้งแต่เช้าเพื่อที่จะเตรียมตัวย้ายไป
อยู่ที่คอนโด
แครก..
“หือ..???“
ไอลินพบว่าประตูห้องที่เธอนอนเมื่อคืนไม่ได้ล็อกแต่
เท่าที่เธอจำได้ก่อนจะเข้านอนเธอเดินมาล็อคประตู
แล้ว ไอลินขมวดคิ้วอย่างสงใส เมื่อเธอคิดว่าประตู
ถูกเปิดออกจากบุคคลที่อยู่ด้านนอก เพราะเธอเอง
ก็มั่นใจว่าได้เดินมาล็อคประตูแล้วจริง ๆ
“แล้วใครกันที่เปิด”
ไอลินพึมพัมในลำคอ มองเข้าไปภายในห้องก็ดูปกติ
พรางคิดว่าหรือเธอจะลืมหรือป่าว ไอลินขมวดคิ้วยืน
คิดอยู่หน้าประตูโดยไม่ทันได้รู้ตัวว่ามีสายตา เฉียบ
แหลม 1 คู่กำลับแอบมองเธออยู่ภายในห้อง
“หือ หือ หือ “
เสียงทุ่มลึกขำในลำคออย่างแผ่วเบาเพ่งเล็ง
สายตาแหลมคมยืนจับจ้องมองเด็กสาวที่กำลังยืน
อยู่หน้าประตูห้องฝั่งตรงข้าม
“คุณหนูคะคุณท่านให้มาเรียกค่ะ“
เสียงป้าบังอรที่ดังมาจากด้านหลัง
“คะ..คะ..ค่ะ”
ร่างเล็ก ที่กำลังพิจารณาภายในห้องนอนอยู่ถึง
กับสะดุ้งตกใจ ก่อนที่จะหันควบไปดูยังต้นเสียง
”มาค่ะป้าช่วยถือ”
ป้าบังอรยื่นมือมาช่วยถือของให้ก่อนที่จะยิ้มให้จาง
ๆ แล้วเดินนำหน้าลงบันไดไป
ขณะที่เธอก้าวขาเดินลงบัดได สายตาเหลือบไปเห็น
ประตูห้องฝั่งตรงข้ามที่เปิดแง้มไว้อยู่ ราวกับมีสาย
ตากำลังจ้องมองเธอเดินลงบัดได ร่างเล็กที่กำลังก้าว
ขาเดินลงบันไดรู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที
”เธอรู้เรื่องนี้หมดแล้ว ฉันเล่าให้ฟังแล้วไม่ต้อง
ห่วง อืมแค่นี้นะ“
คุณลุงที่กำลังยืนเท้าสะเอวคุยโทรศัพท์อยู่ด้านล่าง
รีบกดว่างสายทันทีที่หันมามองเห็นไอลิน ที่กำลัง
เดินลงบันไดมาด้วยสีหน้าดูซีด ๆ
”เมื่อคืนนอนไม่หลับหรอทำไมหน้าดูซีดจัง“
คุณลุงทักถามทันทีที่เห็นหน้าเธอ
“เอ่อ..ปล่าวค่ะ”
ไอลินตอบคุณลุง ก่อนที่จะยกมือขึ้นมาจับที่แก้มนวล
ของตัวเอง
“ปะไปกัน”
“ค่ะ”
ไอลินเหลือบตามองไปที่ห้องชั้น 2 ตรงประตูห้องที่
ถูกเปิดแง้มไว้ตอนนี้ถูกปิดลงอย่างสนิทเธอเดิน
ขมวดคิ้วสงใสไปจนถึงลานจอดรถ ก่อนที่จะสังเกต
เห็นว่ารถบิ๊กไบค์คันที่ขับออกไปเมื่อคืนถูกนำมา
จอดไว้ที่เดิม ซึ่งเธอเองก็ยังไม่ทันได้เห็นหน้าของ
เจ้าของรถเลยแม้แต่น้อย
ติ๋ง..แอพสีเขียวดังขึ้น
“แกเป็นไงมั่ง”
เปียโนถามมาตั้งแต่เช้า
ไอลินอ่านแต่ยังไม่ทันได้ตอบเพราะรถที่คุณลุง
พามาที่คอนโดจอดลงพอดี
“อะนี่คีย์การ์ดห้องหนูอยู่ชั้น 15 ห้อง A118 นะ”
คุณลุงรับคีย์การ์ดจากพนักงานที่ยื่นให้คุณลุง
ก่อนที่คุณลุงจะหยิบมายื่นให้เธอต่อ
“ฮู้ย..หนูอยู่ชั้นบนสุดเลยหรอคะคุณลุง”
เธอยิ้มดีใจราวกับไม่เคยเห็นมาก่อน ก่อนจะยื่น
มือเล็กไปหยิบคีย์การ์ดจากคุณลุง
“หือ หือ หือ ส่วนเรื่องค่าเทรมลุงเคลียร์ให้หมดแล้ว
ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายอื่น ๆ ลุงจะโอเข้าบัญชีให้
ถ้าไม่พอก็ค่อยบอกนะ“
ชายสูงวัยยิ้มขำในลำคอกับความตื่นเต้นของไอลิน
ก่อนที่จะพูดน้ำเสียงนิ่งเรียบเรื่องค่าใช้จ่าย
ของเธอต่อ
“ชาตินี้หนูจะตอบแทนคุณลุงหมดไหมคะเนี่ย”
เด็กสาวพูดอย่างคิดหนัก
“ลุงไม่ได้ให้หนูมาตอบแทนแค่เอาตัวเองรอดแค่นั้น
ก็พอแล้ว แล้วอยู่ที่นี่ก็ปลอดภัยดีในระดับหนึ่งถ้า
มีอะไรก็บอกพนักงานได้เลย“
ชายสูงไวเอามือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงพูดพร้อม
หันหน้าไปหาพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์ เพื่อให้พนัก
งานได้ยินไปด้วย
”ขอบคุณนะคะคุณลุง หนูขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ
ถ้าหนูมีโอกาสหนูจะตอบแทนคุณลุงให้ได้ค่ะ”
เสียงหวานก้มศีรษะลงพร้อมยกมือไหว้ขอบคุณ
“อืมงั้นลุงไปนะ”
ชายสูงวัยพูดพร้อมหันหลัง
“เอ่อคุณลุงคะ”
“อืมว่าไง”
”คือเอ่อคุณลุงชื่อคุณลุงธนาหรือป่าวคะ“
ที่ผ่านมาเธอเรียกแค่คุณลุง เธอยังไม่แน่ใจว่า
ชายสูงวันชื่อธนาจริงหรือป่าวแต่วันนี้เธอได้
ยินพนักงานที่คอนโดคุยกันเธอเองก็คิดว่าใช่
ทั้งที่เปียโนชอบพูดถึงและเล่าให้ฟังอยู่บ่อย ๆ
จนทำให้เธออยากรู้ว่าใช่คนเดียวกันหรือป่าว
”หือ หือ หือ “
ชายสูงวัยขำในลำคอ ก่อนจะเดินไปที่รถโดยมี
ชายชุดดำ ที่เขาเรียกกันว่า บอดี้การ์ดเดินไป
เปิดประตูรถให้ พร้อมทั้งคนขับรถที่รอรับ
อยู่ทุกที่ ที่คุณลุงไป
“เอ้าแล้วก็ไม่ตอบ”
ไอลินเกาหัวยืนงง ๆ
ติ๊ด
ไอลินค่อย ๆ เปิดประตูเข้ามาภายในห้องที่ไฟภายใน
ห้องสว่างขึ้นทันทีที่คีย์การ์ดถูกเสียบลงในกล่องสำหลับ
ไว้ใส่คีย์การ์ดโดยเฉพาะ เธอต้องตื่นเต้นอีกครั้ง
เมื่อเธอค่อย ๆ เดินเข้าไปภายในห้อง มีโซฟาหรูที่ดู
แล้วราคาแพงพอสมควร ภายในห้องนอนมีเตียงนุ่ม ๆ
พร้อมตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ ห้องครัวที่มีทุกอย่างครบ
พร้อมเดินไปเปิดม่านขนาดสูงใหญ่ที่มีกระจกหนากว่า
อยู่ด้านหลังม่าน
แครก..
ผ้าม่านถูกเปิดออกไอลินที่มองเห็นวิวด้านหน้าห้อง
สวยมากจนเธอยกมือทั้ง 2 ข้างมาปิดปากไว้ ตาโต
ตะลึงกับวิวที่มองเห็นพร้อมสำรวจดูทั่วทั้งห้องพราง
คิดว่าอยากให้พ่อกับแม่ได้มาเห็นแบบที่เธอเห็นใน
ตอนนี้ คิดแล้วน้ำตาก็รินไหลด้วยความคิดถึงพ่อและ
แม่
- ผู้เขียน
