3. เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?
991 คำ
ช่วงเวลาต่อมา_
"อะไรกันคะคุณ แค่วรยาไปสปาเหมือนทุกครั้งที่เราจะไปต่างประเทศด้วยกันเองนะคะ ทำไมต้องมางอนวรยาด้วย"
"แต่คุณทำผมผิดนัดกับลูกนะ เห็นไหมว่าป่านนี้เพียงขวัญยังไม่กลับมาบ้านเลย คงจะโกรธผมอีกแล้วแน่ๆ"
"คุณต่างหากที่พาวรยาไปเอง เรื่องแค่นี้อย่าเอามาเป็นปัญหาทะเลาะกันดีกว่าไหมคะ ไหนๆ คุณก็เรื่องให้เครียดมากแล้วนะคะคุณอดิศร"
"....." เสียงเอะอะภายในคฤหาสน์หลังโตตอนช่วงค่ำ ทำให้เพียงขวัญและบอดี้การ์ดที่เพิ่งลงจากรถ เตรียมจะก้าวฝีเท้าเข้าข้างในต้องหยุดค้างชะงัก
แม้แต่คนนอกอย่างเขายังรู้สึกอึดอัดเสียด้วยซ้ำที่มาได้ยินถ้อยคำไม่คิดก่อนพูดพวกนั้น
"คุณหนูของป้ากลับมาแล้วเหรอคะ วันนี้อยากทานอะไรดีคะ ป้าจะให้คนไปเตรียมอาหารขึ้นโต๊ะไว้รอเลยค่ะ" ป้ามลเดินมาจากหลังบ้านรีบวิ่งมา ต่อให้อายุย่างหกสิบกว่าก็ไม่มีผลต่อร่างกาย
"ยังไม่หิวค่ะ" เสียงหวานเลือกจะตอบอ่อนโยนกว่าใครๆ กระชากถุงกระดาษในมือคาอิล เพราะหลังจากนั่งเล่นในสวนสาธารณะแล้ว อีกฝ่ายบังคับให้เธอไปเดินในห้างสรรพสินค้า เลือกซื้อของตามสไตล์ผู้หญิงแก้เบื่อบ้าง
"แต่คุณหนูต้องทานยานะคะ ป้าว่า..."
"ขวัญจะนอนแล้วค่ะ" ร่างอรชรรีบเดินเข้าภายในบ้านทันที ทำให้สองเสียงที่ทะเลาะกันหยุดอัตโนมัติ และแน่นอนว่าดวงตาคู่กลมสวย ดันไปเห็นแววตาอาฆาตของแม่เลี้ยง ส่วนบิดายืนนิ่งทำตัวไม่ถูกครั้นจะเดินเข้ามาทักทายลูกสาวก็ไม่กล้า
"ป้าจะช่วยคุณหนูยังไงดีนะ" ป้ามลพูดอย่างวิตกไปเสียหมด มองหน้าบอดี้การ์ดคนใหม่ที่พอจะรู้สึกถูกชะตาด้วย
"เธอเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?"
"ตามป้ามาทางนี้เดี๋ยวป้าจะเล่าให้ฟังนะ" หญิงย่างวัยชรารีบคว้ามือคามิล แต่ทว่า...
"ไปเตรียมข้าวต้มให้คุณอดิศรด้วย" วรยาขึงสายตามอง ผ่านใบหน้าเรียบนิ่งที่ดูยังไงก็รู้ว่าเก็บความโมโหไว้อยู่
"ให้ผมไปช่วยไหม?" เขาเอ่ยถามป้ามลฐานะที่เป็นผู้ใหญ่น่านับถือคนนึงในบ้านหลังนี้
"ส่วนนายมาคุยกับฉันหน่อย"
"งั้นป้าไปก่อนดีกว่าค่ะ"
"คุณต้องการจะคุยเรื่องอะไร?" คาอิลเอ่ยถาม ตอนเดินตามวรยามายังมุมนึง ไม่มีคนเดินเพ่นพ่าน
"ฉันต้องการให้นายรายงานเรื่องของคุณหนูทุกอย่าง ไม่ว่าจะทำอะไรหรือไปที่ไหน แค่เรื่องง่ายๆ แค่นี้หวังว่าบอดี้การ์ดจะทำได้นะใช่ไหม"
"เพื่อ?" ความสงสัยเกิดขึ้นทันที
"ฉันเป็นห่วงคุณหนูน่ะ แล้วก็...บอดี้การ์ดอย่างนาย" วรยาใช้มือจริตอ่อนช้อยกวาดลูบตรงแผงอกกว้าง แค่เห็นคาฮิลใส่เพียงเสื้อเชิ้ตสีขาว มันกลับกระตุ้นอารมณ์ไหวหวั่นของเพศสตรี
"หึ..." มุมปากหยักกระตุกยิ้มกริ่ม จับมือข้างนั้นคืนเจ้าของแบบไม่สนใจ
"ถ้านายทำตัวดีๆ กับล่ะก็ บางทีคุณอดิศรอาจจะตบรางวัลงามๆ ให้นะ รับรองว่าบ้านนี้มีเงินใช้ไม่ขาดเชียว" เธอเดินมาบอกเสียงแผ่วเบาใกล้ร่างสูงกำยำ
"ธุระของคุณมีแค่นี้ใช่ไหมครับ ผมจะรีบไปจัดการที่พัก"
"ใช่ แล้วอย่าลืมคำสั่งฉันล่ะ" เธอทำได้แค่มองตามหลังบอดี้การ์ดคนใหม่ ที่ดูยังไงก็มองนิสัยไม่ออก จนเขาเดินไปกระทั่งลับสายตา ตรงพื้นที่ด้านหลังคฤหาสน์
"......" ดวงตาคู่กลมสวยยืนมองจากชั้นบนสุดท้าย เห็นทุกอย่างของคนสองคน ซึ่งแปลไม่ได้เลยว่าจะจบแบบไหน
ตึก! ตึก! ตึก!
ยามช่วงดึกไร้การวุ่นวายของเหล่าแม่บ้าน ที่ต้องมาเก็บกวาดเวลาเจ้านายขึ้นพักผ่อนแล้ว เขาอยู่ในบรรยากาศความเงียบสงบ วิ่งวนรอบลานกว้างออกกำลังกายเพียงลำพัง
ร่างสูงกำยำสวมแค่เสื้อยืดสีเข้มกับกางเกงขาสั้นโทนเดียวกัน ใช้ผ้าขนหนูผืนยาวตรงลำคอหนา จับเช็ดเม็ดเหงื่อเล็กๆ เต็มกรอบหน้าคม
"......" คาอิลเห็นว่ามุมนึงในคฤหาสน์ มีเงาสลัวๆ ตรงช่องรอดหน้าต่างทางเข้าประตูครัว เขารีบคว้าหยิบกระบอกไฟฉายถนัดมือ ย่องฝีเท้าให้เบาเสียงเดินไปสำรวจ
เขาทำการกดรหัสผ่านประตูบานใหญ่ทันที โชคดีที่มันไม่มีเสียงตอบรับสัญญาณ ยิ่งเข้าไปสำรวจความผิดปกตินั้นได้ง่ายๆ เผื่อว่าจะป้องกันเหตุร้ายก่อนขึ้นไปชั้นบน
แต่แล้วสายตาคมก็เบิกกว้าง พบว่าเพียงขวัญสวมชุดนอนมีเสื้อคลุมสีหวาน กำลังทำอาหารอยู่คนเดียว หรือสาเหตุมาจากที่เธอไม่ยอมทานข้าวเมื่อช่วงค่ำ
แก๊ก~
"......" เพียงขวัญรีบหันมองต้นเสียงนั้นทันที คือคาอิลมาซุ่มดูเธอแล้วชนเข้ากับแจกันตั้งโชว์ มือบางที่หยิบอาวุธป้องกันตัวรวดเร็วต้องรีบวางลง
"คือคุณหรอกเหรอ ผมนึกว่ามีโจรขึ้นบ้านน่ะ เลยเดินมาดู" เขาเลยหวังจะเข้ามาช่วยในครัว แต่มือบางก็เล่นหยิบอาวุธขึ้นมาใหม่ ท่าทางแข็งขึงอย่างใช้ชำนาญ
"ออกไป"
"คุณแน่ใจนะว่าไม่มีอะไรให้ช่วย?" หม้อน้ำกำลังเดือดมีซองบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่ไม่ไกล พอจะเดาได้ว่าเธอจะทานเมนูใดรองท้องสำหรับคืนนี้
"ไม่"
"โอเคๆ ถ้ายังไงก็เรียกเรียกผมแล้วกันนะครับ เดี๋ยวจะเดินตรวจรอบบ้านให้อีกครั้ง" เมื่อเห็นความจริงจังผ่านใบหน้าสวยไร้เครื่องสำอางค์ ร่างสูงเลยยอมเดินถอยหลังพ้นออกบานประตูไป เกิดรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาแอบติดมาเล็กน้อย
"นึกจะดุก็น่ากลัวดีจัง"
..................
- ผู้เขียน
