สามปีต่อมา_
"คุณพ่อคะ...น้ำหวานอยากไปเที่ยว" เสียงของเด็กหญิงวัยสองขวบกว่า พยามพูดออดอ้อนบิดาอย่างคาอิลในตอนที่ทำงานอยู่บริษัท โดยมีผู้เป็นแม่อย่างเพียงขวัญกำลังป้อนอาหารลูกชายคนเล็ก อยู่ตรงมุมนึงของห้องผู้บริหาร
"อยากไปเที่ยวไหนคะ" ร่างสูงโน้มตัวมาช้อนอุ้มลูกสาวขึ้นนั่งตักแกร่ง อดไม่ได้ที่ฝังปลายจมูกสูดดมกลิ่นหอมน่าหมั่นเขี้ยว ตรงแก้มป่องๆ อมชมพูอย่างกับมารดา
"ทะเลค่ะ"
"เราจะไปกันทุกอาทิตย์ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวไม่สบายกันนะ" เพียงขวัญเอ่ยปรามลูกสาว เธอเพิ่งจะเดินทางกลับจากบ้านพักส่วนตัวของคาอิลมาได้ไม่กี่วันเอง
ส่วนลูกชายคนเล็กกำลังอยู่ในวัยหัดพูด ก็พยามทำท่าทางโต้ตอบบิดาและพี่สาว เหมือนกำลังร่วมวงสนทนาด้วย
"งั้นไปบ้านคุณยายกันไหมรอบนี้?" น้ำเสียงอบอุ่นถามลูกสาว เขาเข้าใจภรรยารักพูดทุกอย่าง เพราะเวลาน้ำหวานกับน้ำเหนือไม่สบาย ไม่มีใครได้นอนหลับลงสักคน
พอได้ทำหน้าที่พ่อและแม่แล้ว เพ
