teddyหมีตัวเก่า
1742 คำ
แดนสรวงมองเธอทั้งตัว มองหน้าเรียวเล็กเกือบเท่าฝ่ามือ ผิวเธอขาวเนียนเหมือนกำมะหยี่สีขาวเจือสีชมพูระเรื่อ ปากอวบอิ่มเป็นมันวาวยิ้มกว้าง ฟันเรียงสวยขาวสะอาดตา เขาเห็นรอยยิ้มแสนน่ารัก เธอยิ้มตาหยีจนเห็นลักยิ้มเล็ก ๆ บุ๋มลงตรงแก้มด้านซ้าย ดวงตากลมโตกำลงจ้องมองมา ผมสีอ่อนมันเงาปลิวสยายตอนเธอเดินเข้าหา
ทั้งรูปร่างเรือนกายของคนตรงหน้าไม่ใช่เด็กน้อยที่แดนสรวงเคยคุ้นอีกต่อไป
'เธอเป็นสาวแล้ว'
ความน่ารักน่าถนอมเหมือนดอกลิลลี่กลีบบางทำให้เขาใจสั่น
แค่ช่วงไม่กี่ก้าวระหว่างเธอเดินเข้ามา เขากวาดสายตามองทุกรายละเอียด ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายมันกลับเต้นผิดจังหวะ เด็กผู้หญิงในวันวานโตแล้ว
'สวยมากด้วย'
เวลาแค่สองปีที่ไม่เจอกันมันเหมือนกับสิบปีสำหรับคุณแดนสรวง
แดนสรวงเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดสบายๆ รองเท้าผ้าใบสีดำ เสื้อยืดสีดำลายกราฟฟิก ใส่กางเกงขาสามส่วนสีกรมท่า ดูหล่อเฟี้ยวลดอายุลงไปหลายปี แม้จะอายุ 28 ย่าง 29 ปี เป็นชายหนุ่มวัยฉกรรจ์อายุใกล้ 30 ใบหน้าหล่อคม ผิวพรรณเนียนละเอียดกลับดูเหมือนคนอายุเพิ่งยี่สิบต้น ๆ มากกว่า
"อ้าวพี่แดน..มาหลายรอบจังเลยวันนี้ แต่งตัวหล่อจะไปหาสาวที่ไหนคะ ใส่ชุดลำลองแล้วหล่อเฟี้ยวไม่เบาเลยนะ"
"พี่เอาช็อกโกแลตหมีเท็ดดี้มาให้" เขาหน้าแดงเล็กน้อย ยื่นกล่องช็อกโกแลตรูปหมีเท็ดดี้ส่งให้
"ขอบคุณมากนะคะ น่ารักจนไม่กล้ากินเลย" เธอรับกล่องช็อกโกแลตมากอดไว้ พร้อมยิ้มให้พี่แดน
"พี่จำได้ว่าสไมล์ชอบช็อกโกแลตมาก"
"ตอนเด็กเคยชอบมากค่ะ ตอนนี้รักษาหุ่น กินเยอะไม่ได้"
"ก็หุ่นดีอยู่แล้ว กินช็อกโกแลตบ้างคงไม่เป็นไร"
"พี่แดนน่ะสิ เมื่อก่อนตอนวัยรุ่นหุ่นเหมือนเจ้าหมีเท็ดดี้ กลับมาคราวนี้หล่อล่ำแทบจำไม่ได้"
"พี่ก็เป็นหมีเท็ดดี้ตัวเดิมของสไมล์นั่นแหละ" เขาเอาเท้าเขี่ยหินกรวดที่พื้น ความรู้สึกหลากหลายปะเดปะดังเข้ามาในห้วงอารมณ์
‘พี่ยังเหมือนเดิม แล้วสไมล์เหมือนเดิมรึเปล่า’ เสียงดังก้องในความคิดแต่เขาไม่ปริปากถามออกไป
"แต่พี่แดนไม่ตุ้ยนุ้ยเหมือนตอนวัยรุ่นแล้วนะคะ"
"พี่อยากเป็นหมีเท็ดดี้ที่แข็งแรงไง จะได้ดูแลสไมล์ได้"
"หมีเท็ดดี้ที่ไหนจะล่ำบึ้กขนาดนี้" ไอยดามองสำรวจคุณแดนสรวง เขาเริ่มออกกำลังกายอย่างจริงจังมาในระยะสามสี่ปีหลัง แต่ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากกลับจากต่างประเทศ พี่แดนจะกลายเป็นหนุ่มหุ่นล่ำแซ่บเหมือนพวกดาราชายที่เล่นเวทเทรนนิ่งอย่างบ้าคลั่ง
"หมีตัวนี้จะดูแลสไมล์เอง"
"เดี๋ยวหมีก็หนีไปมีแฟนสวย ๆ แล้วล่ะ"
"พี่ยังไม่มีใคร แล้วสไมล์ล่ะมีใครรึยัง" แดนสรวงก้มหน้า มันเจ็บร้าวไปทั้งใจเมื่อนึกภาพเธอสวมเสื้อผ้าผู้ชายติดตัวมาเมื่อเช้า
"เอ่อ คือสไมล์.." เธอไม่รู้จะตอบยังไงเมื่อนึกถึงเรื่องระหว่างเธอกับหมอเธียร
แดนสรวงมองเธอทำหน้าอึดอัด เขาไม่อยากให้ไอยดาลำบากใจ แดนสรวงเปลี่ยนเรื่องพูดทันที
ชายหนุ่มยื่นถุงกระดาษบรรจุกล่องผูกโบว์ให้
"มีของให้ด้วยนะ" แดนสรวงยื่นถุงกระดาษซึ่งข้างในเป็นกระเป๋าแบรนด์เนมเหมือนพวกสาวดาวคณะใช้กัน
"สไมล์รับไม่ได้หรอกค่ะ มันแพงเกินไป"
"ได้บัตรของขวัญสะสมแต้มของคุณแม่แลกมาน่ะ ของฟรีรับไปเหอะ พี่แลกเข็มขัดมาอันหนึ่งเหมือนกัน" แดนสรวงโกหก เขาตั้งใจซื้อมาฝากเธอ
"กระเป๋าราคาขนาดนี้ ซื้อมอเตอร์ไซค์ให้หนูไว้ขี่ไปทำงานพิเศษดีกว่านะคะพี่แดน"
"เรารับไปเถอะ จะเอาไปขายต่อหรืออะไรก็ตามใจ" แดนสรวงยื่นถุงกระดาษส่งให้
"ขอบคุณค่ะ" เธอจำใจรับมา ไอยดาคิดว่าของแบบนี้มันไม่เหมาะกับเธอจริง ๆ
เด็กสาวถือถุงกระดาษคล้องไว้ที่แขน ไม่ได้สนใจของราคาแพงมากนัก
“เห็นพูดถึงเรื่องงานพิเศษเหรอ”
“แม่มาป่วย สไมล์ยังต้องเรียนหนังสือ ว่าจะไปหางานพาร์ทไทม์ทำหลังเลิกเรียนค่ะ อยากทำช่วงวันหยุดด้วยจะได้มีเงินไว้เรียนต่อ” ไอยดาคิดถึงตัวเลขไม่ถึงแสนบาทในบัญชี
“พี่มีร้านกาแฟชิค ๆ มีบาริสต้าเป็นคนต่างชาติ สไมล์เรียนภาษาอังกฤษพอดี พี่อยากให้ไปช่วยที่ร้าน ไปเป็นเด็กเสิร์ฟมั้ย พี่ให้เป็นชั่วโมง แถมข้าวสามมื้อในวันไปทำงาน”
“โอ้โห แถมข้าวด้วย ไปสิคะ ไปแน่นอน” ใบหน้าจิ้มลิ้มปรากฎรอยยิ้มกว้างเมื่อได้ยินว่าได้งานแถมข้าว 3 มื้อ
“ดีมาก ถือว่าเป็นพนักงานของพี่แล้วนะ”
“สไมล์จะตั้งใจทำงานค่ะ ตั้งแต่เช็ดโต๊ะ เสิร์ฟ ยันล้างแก้วกาแฟ”
“ห้ามเบี้ยวนะ ต้องไปทำงานจริง ๆ ถ้าตั้งใจทำงานพี่จะเพิ่มค่าแรงให้ถือว่าช่วยเป็นทุนการศึกษา”
“ขอบคุณพี่แดนมากนะคะ”
เธอกอดกล่องช็อกโกแลตแน่นเข้า ใบหน้าเรียวสวยก้มลงมองสิ่งที่กอดไว้ สายตาระยิบระยับจ้องอยู่บนกล่องช็อกโกแลตรูปหมีเท็ดดี้
แดนสรวงยิ้มเมื่อเห็นเธอยิ้ม
รอยยิ้มละลายหัวใจสมกับชื่อสไมล์ที่แปลว่ารอยยิ้ม ทุกครั้งที่ได้เห็นปากน้อยคลี่ยิ้มกว้างมันเหมือนเปิดไฟให้กับโลกของแดนสรวง
"ชิมดูสิ" แดนสรวงยิ้ม
"ชิมหมีดูหน่อยนะ" เธอเปิดกล่อง หยิบช็อกโกแลตหมีเท็ดดี้ขึ้นมากัดชิมคำหนึ่ง เธอยื่นอีกตัวส่งให้แดนสรวง
"อร่อยเนอะ" แดนสรวงยิ้ม นานแล้วที่เขาไม่ได้สนใจกินของหวานไร้สาระพวกนี้ แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่ามันอร่อยมาก หรือมันเป็นเพราะเธอยื่นให้กับมือ
"อร่อยค่ะ"
.
วันนี้หมอเธียรไทยขอเปลี่ยนเวรกับเพื่อนเพราะต้องพาม๊า (คุณแม่) ไปทำธุระส่วนตัว เมื่อเสร็จธุระเขาก็รีบเหยียบรถมาที่บ้านของไอยดา รู้สึกอารมณ์หงุดหงิดเมื่อนึกถึงภาพผู้ชายมายืนรอเธอถึงหน้าบ้าน
สิ่งที่ทำให้หมอหงุดหงิดมากกว่ามีผู้ชายมารอเธอ คือ รอยยิ้มของไอยดาที่ยิ้มให้ชายหนุ่มมาดนักธุรกิจ เขายังไม่เคยได้รับรอยยิ้มแบบนั้นสักครั้ง คนตัวเล็กไม่หน้าบูดใส่เขาก็หน้ามุ่ย เขาได้ตัวเธอแล้วแต่รอยยิ้มแสนน่ารักมันเป็นสิ่งที่หมอเธียรยังไม่เคยได้
เธียรไทยขับรถเข้ามาจอด เหตุการณ์เหมือนเมื่อเช้าเป๊ะๆ หมอเธียรเข้าสู่โหมดอารมณ์บูดเมื่อเห็นยัยตัวเล็กยืนกินช็อกโกแลตอยู่หน้ารั้วกับไอ้หน้าหล่อคนเดิม
'ไอ้นี่ก็ขยันมาจังเลยเนอะ ไม่มีงานทำรึไง' หมอเธียรด่าแดนสรวงอยู่ในใจ
เขาลดกระจกลง ยังนั่งหน้าบูดอยู่ในรถ มองนาฬิกากะเวลาคนตัวเล็กเลิกเรียน แล้วรีบมารอรับ ใจจริงอยากไปรับที่มหาวิทยาลัย แต่เมื่อเช้าดันปากพล่อยบอกว่าถามเฉย ๆ ไม่คิดจะไปรับหรอก ส่วนเธอก็บอกว่าจะกลับเอง เขาจึงมาที่บ้านเลยดีกว่า
มันควรโมโหมั้ยล่ะ
‘ไอ้แดนนรกมันมาทำหน้าหล่อรอสไมล์อยู่ก่อนแล้ว’
ไอยดาหันมามองรถหมอเธียร ยังยืนคุยกับแดนสรวงต่อ
"ชิมหมีแล้วอร่อยมากค่ะ"
"งั้นพี่กลับก่อนนะ มีคนมารับสไมล์แล้ว" แดนสรวงฝืนยิ้มให้
"ขอบคุณค่ะ"
ไอยดาเดินเข้ามาหาคุณหมอ ก้มลงคุยกับหมอเธียรผู้กำลังนั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ในรถ
"เก็บของแป๊บนะ เอาเสื้อผ้าก่อน ไม่ได้จะไปนอนด้วยทุกวันนะ"
"มีสิทธิ์เลือกเหรอ" เธียรไทยทำเสียงสูง
ถึงคราวไอยดาหน้าบูดบ้าง เธอเดินเข้าไปเก็บกระเป๋าในบ้านทำท่าทางอย่างผีสาวระทมทุกข์
หมอเธียรถอยรถออกจากหน้าประตู เธียรไทยเห็นแดนสรวงสตาร์ทรถ รถของหมอเธียรจอดขวางรถคันงามของแดนสรวงอยู่
แดนสรวงขับรถออกมา เขาหยุดรถลดกระจกลงมองหน้าเธียรไทย ไม่ได้ใช้สายตามองแบบเป็นมิตร แววตาเรียบเฉยไม่ประกาศความเป็นมิตรหรือเป็นศัตรู แดนสรวงขับรถออกไปอย่างเร็ว
ไอยดาหอบกระเป๋าเสื้อผ้าใบขนาดกลางเดินออกมาจากบ้าน เปิดประตูวางกระเป๋าไว้บนเบาะด้านหลัง เธอเปิดประตูขึ้นมานั่งข้างคนขับ
"หมีอร่อยมากรึไง" หมอเธียรเหล่ตามองกล่องช็อกโกแลตหมีเท็ดดี้ในมือเธอ
"อืมมมม อร่อยค่ะ"
“ทำไมต้องเป็นรูปหมี แล้วชอบกินช็อกโกแลตเหรอ” หมอเธียรเก็บข้อมูล
“เมื่อก่อนสไมล์ชอบกินช็อกโกแลต แล้วก็เรียกพี่แดนว่าเท็ดดี้น่ะสิ สงสัยพี่แดนนึกถึงตอนเด็กเลยซื้อช็อกโกแลตรูปหมีมาให้”
‘หรือไอ้แดนอยากให้สไมล์ชิมมัน?’ ช็อกโกแลตหมีกล่องนี้มันสื่ออะไรรึเปล่า
เธียรไทยคิดไปคนเดียว
"ชิมหน่อยสิ" เขาขอชิม ตาเหล่มองกล่องช็อกโกแล็ตรูปหมี เอาโทรศัพท์สมาร์ทโฟนขึ้นมาถ่ายรูปกล่องช็อกโกแลตไว้
"ไม่ให้หรอก พี่แดนซื้อมาฝากสไมล์" เธอยิ้มแล้วมองกล่องนั้นด้วยแววตาเป็นประกายพร้อมทำท่าเหมือนเด็กหวงของ
"ดี! คนขี้หวง ถ้างั้นคืนนี้ผมจะชิมหมีคุณ" เขาทำหน้าหื่น พูดจาสองแง่สองง่าม
"....." ชิมหมีงั้นเหรอ? ไอยดาก้มมองน้องจุ๋มจิ๋มของตัวเองแล้วถึงกับพูดไม่ออก
‘หมอเธียรเป็นคนแบบไหนกัน เขาไม่คิดเรื่องอื่นเหนือสะดือบ้างรึไง’
เสียงเธอจิ๊ปาก นั่งเบี่ยงตัวหันข้างไปทางกระจกฝั่งคนนั่งจนกลายเป็นแทบหันหลังให้
ไอยดามองออกนอกหน้าต่างรถคันหรู
สายตาเธอหลุบต่ำมองแต่กล่องช็อกโกแลตในมือ
- ผู้เขียน
