BAD BOY #5
1222 คำ
BAD BOY #5
เอยมองชายหนุ่มที่เดินลงมานั่งทิ้งตัวลงข้างๆ ด้วยสายตาไม่พอใจ ในขณะที่น้ำตาก็ยังไหลลงมาไม่ขาดสาย หญิงสาวพยายามหันมองรอบๆ ตัว เพื่อขอความช่วยเหลือแต่เหมือนจะไม่ได้ผล เพราะทุกคนล้วนเป็นคนของแอลตันทั้งนั้น
“คิดว่าใครจะช่วยเธอได้” แอลตันพูดเสียงนิ่ง ก่อนจะเปิดกระป๋องเบียร์ขึ้นมากระดก “ดูไปที่สนามดีกว่า สนุกกว่าเยอะ หึ”
“เป็นบ้ารึไง ฮึก ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย”
“อย่ามาบีบน้ำตา มันไม่ได้ผล!” แอลตันพูดเสียงนิ่ง “ฉันเตือนเพื่อนเธอแล้วนะ แต่มันไม่ยอมหยุด”
“...”
“มารับส่งเอม มาพาเอมไปกินข้าว เหอะ! แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเพื่อนเธอคิดจะทำอะไร”
“...”
“จะใช้น้องฉันเป็นเครื่องมือ เพื่อทำให้ฉันเจ็บงั้นเหรอ!” แอลตันตะคอกใส่หน้าหญิงสาวด้วยความโมโห “ถ้าเธอจะโกรธ เธอก็ควรโกรธตัวเองที่เกิดมาเป็นเพื่อนมัน!”
“...”
“หรือว่าจริงๆ อาจจะไม่ใช่เพื่อน?” แอลตันเลิกคิ้วถามหญิงสาวอย่างกวนๆ “มันหวงเธอซะขนาดนั้นน่าจะเป็นคนเคยๆ กันมากกว่ามั้ง”
“ความคิดนี่ไม่พ้นเรื่องต่ำๆ เลยนะ” เอยตวัดสายตาไปมองชายหนุ่มอย่างโกรธแค้น ก่อนจะมองไปยังสนามที่เพิ่งเริ่มการแข่งขันไปได้สักพัก หญิงสาวนั่งตัวสั่นก่อนจะยกมือเสยผมอย่างเครียดๆ “คุณเป็นพี่น้องเอมจริงๆ เหรอ” ก่อนจะหันไปถามแอลตัน
“...”
“น่าแปลก ฮึก ที่นิสัยต่างกันเหมือนสวรรค์กับนรก!” หญิงสาวพูดก่อนจะปาดน้ำตาบนแก้มด้วยท่าทีเหนื่อยล้า
แอลตันมองหญิงสาวที่ใบหน้าเต็มใบด้วยน้ำตาด้วยแววตานิ่งเรียบก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นโดยไม่พูดอะไร
ปี๊ดดดดดด
หญิงสาวหันไปมองที่สนามทันทีหลังจากมีเสียงนกหวีดเป่าขึ้น ซึ่งสื่อว่าการแข่งขันได้จบลงแล้ว
“ฮึก...” หญิงสาวพยายามกลั้นเสียงสะอื้นพร้อมกับหันซ้ายหันขวาอย่างหวาดระแวง ก่อนจะเห็นชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาทางนี้
“ไง” แอลตันพยักหน้าให้ชายหนุ่มคนนั้นก่อนจะมองไปที่เอย ที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆ “เรียบร้อยมั้ย”
“เรียบร้อยดิเฮีย แม่งขับกากจะตาย หลับตาขับยังชนะเลย” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับยักคิ้วให้แอลตันอย่างกวน “ว่าแต่...นี่รางวัลใช่ปะ” ก่อนจะก้มหน้าลงไปมองเอยที่นั่งก้มหน้าอย่างหวาดกลัว
“โหห น่ารักว่ะ” ชายหนุ่มพูดขึ้น “ใครอะเฮียแอล”
“หมดธุระของมึงแล้ว ไปได้แล้วไป” แอลตันเอ่ยขึ้นเสียงนิ่งก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ “ขอบใจมึงมาก”
“ไม่เป็นไรเฮีย สบายมาก” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ “แต่ถ้าได้ของรางวัลแบบที่เฮียว่าจริงๆ จะดีมากกว่านี้”
แอลตันตวัดสายตาไปมองเอยเล็กน้อย ก่อนจะพ่นควันบุหรี่ออกมาโดยไม่พูดอะไรต่อ
“ไปละเฮีย เจอกัน”
“อื้ม” แอลตันหันไปพยักหน้า ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าเธอไม่ได้บอกมันในสิ่งที่ฉันเตือนไปวันนั้น”
“...”
“คิดจะปกป้องมันงั้นเหรอ?” แอลตันเลิกคิ้วอย่างสงสัย “เอาตัวเองให้รอดก่อนดีกว่ามั้ง”
เอยหันไปมองหน้าชายหนุ่ม ในขณะที่น้ำตาก็ยังไหลออกมาไม่หยุด
“จะร้องอะไรนักหนา หรือเสียใจที่ไม่ได้ไปกับพวกมัน”
“ก็ลองมาโดนบ้างมั้ยล่ะ...อึก...จะได้รู้ว่ามันรู้สึกยังไง ฮืออ”
“ปัญญาอ่อน” แอลตันพูดขึ้นพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ ก่อนจะทิ้งบุหรี่ลงที่พื้น “ลุกขึ้น”
“ปะ...ไปไหน” เอยถามขึ้นด้วยสีหน้าหวาดกลัว พร้อมกับกระเถิบตัวหนีชายหนุ่ม
“กลับไง หรือจะอยู่เฝ้าสนามแข่ง!” แอลตันพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะเดินออกไปที่รถ
-บนรถ-
เอยนั่งนิ่งพร้อมกับเหลือบไปมองชายหนุ่มด้านข้างเป็นระยะ ก่อนจะนั่งหันข้างแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอยก่อนจะค่อยๆ ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนล้า
-ผ่านไปสักพัก-
“นี่...ตื่นได้แล้ว” แอลตันหันไปสะกิดหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ที่เบาะข้างๆ “อยู่กับผู้ชายยังกล้าหลับอีก” ชายหนุ่มพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะเอี้ยวตัวไปปลุกหญิงสาว แต่ก็เป็นจังหวะที่เอยลืมตาขึ้นแล้วหันกลับมาพอดี ทำให้จมูกของทั้งสองคนชนกันพอดี
“ขอโทษค่ะ” เอยกระเถิบออกมาก่อนจะมองไปรอบๆ
“ลงไปได้ละ” แอลตันพูดเสียงนิ่งก่อนจะเขยิบกลับมานั่งเหมือนเดิม “วันนี้แค่บทเรียนแรกนะ ถ้าเพื่อนของเธอยังกวนตีนอีก จะเจอยิ่งกว่านี้”
“ทำไมถึงไม่ไปคุยกันเอง ทำไมต้องมาลงที่เอย” หญิงสาวหันไปถามอย่างไม่เข้าใจ
“หึ เพื่อนเธอยังเลือกที่จะไปส่งน้องฉันได้เลย แล้วทำไมฉันจะลงที่เพื่อนมันไม่ได้” แอลตันจ้องหน้าหญิงสาวกลับด้วยแววตาดุดัน “ลงไปได้ละ หรือติดใจ?”
เอยหันไปมองหน้าชายหนุ่มเล็กน้อยก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าแล้วลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว
-เช้าวันต่อมา-
“เป็นไรทำไมดูเพลียๆ” แฟรงค์เอ่ยทักเอยที่เดินเข้ามาด้วยท่าทีนิ่งๆ “ไม่สบายเหรอ”
“เปล่า นอนดึกไปหน่อย” เอยตอบพร้อมกับนั่งลงก่อนจะเหลือบไปมองธรที่มองมาที่เธอ “แพรวล่ะ” หญิงสาวหันไปถามแฟรงค์ที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่
“นู่นไง” แฟรงค์พูดก่อนจะพยักพเยิดหน้าไปทางด้านหลังของหญิงสาว “หน้าบึ้งมานู่นละ”
“ฉันหิวข้าวอะ ไอ้แฟรงค์ไปซื้อข้าวเป็นเพื่อนหน่อยดิ”
“ภาระฉิบหาย” แฟรงค์บ่นแต่ก็ยอมลุกขึ้นเดินตามหญิงสาวไป
“เมื่อวานพี่ของน้องเอมมาเตือนให้ธรเลิกยุ่งกับน้องสาวของเค้า” เอยพูดก่อนจะหันไปจ้องหน้าชายหนุ่ม “ธรทำไปทำไม มันจะได้อะไรขึ้นมา”
“มันทำอะไรเอยรึเปล่า” ธรถามขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ
เอยนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเลือกที่จะส่ายหน้าเพราะเธอรู้ว่าถ้าเลือกที่จะบอกไปว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น ปัญหามันก็จะบานปลายไปอีก “พอสักทีเหอะธร”
“เอาจริงธรก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรน้องเค้าอยู่แล้ว ก็แค่รุ่นน้องคนนึง” ธรหันมาพูดกับเอยด้วยใบหน้านิ่งเรียบ “เอยคิดว่าธรเลวขนาดนั้นเลยเหรอ”
เอยถอนหายใจออกมาเล็กน้อย “ที่ธรถ่ายรูปลงไอจี ไปรับส่ง พาไปกินข้าว แบบนี้เรียกรุ่นน้องคนนึงเหรอ?”
“...”
“อย่าเล่นกับความรู้สึกของใคร มันไม่สนุก” เอยเตือนชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เอยจะไม่พูดเรื่องนี้กับธรแล้ว ต่อไปธรก็จัดการเองละกัน ในเมื่อพูดไปธรก็ไม่ฟัง”
“...”
“ต้องมีใครสักคนเจ็บก่อนใช่มั้ยธรถึงจะพอใจ ธรถึงจะหยุด” เอยจ้องหน้าชายหนุ่มนิ่ง “วันนี้เอยไม่เข้านะ เอยมึนหัว” ก่อนจะลุกเดินออกจากโต๊ะไปทันที
- ผู้เขียน
