พร้อมพยัคฆ์

@ สนามบิน “ใช่รถที่จองไว้ ให้ไปส่งที่สุรินทร์ไหมคะ?” “แม่นครับ” (ใช่ครับ) เมื่อได้ยินคำตอบร่างเล็กก็ส่งกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ให้คนขับแท็กซี่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ในขณะผู้คนรอบข้างนั้นต่างพากันมองเธอเป็นตาเดียว ด้วยหน้าตาที่สวยโดดเด่นบวกกับผิวขาวใสราวกับหยวกกล้วย จนสะดุดตาถึงกับต้องหันกลับมามองอีกครั้ง แต่คนที่ถูกมองกลับไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นหรือแปลกใจแต่อย่างใด เพราะเป็นเรื่องปกติที่พบเจอจนเธอชินแล้ว หลังจากส่งกระเป๋าให้คนขับรถแท็กซี่เรียบร้อยร่างอรชรก็ขึ้นไปนั่งรอบนรถ ทางด้านนายมีคนขับรถแท็กซี่ เมื่อยกกระเป๋าไปเก็บหลังรถเรียบร้อยก็เปิดประตูรถขึ้นไปนั่งยังตำแหน่งคนขับ ช้อนตาขึ้นมองกระจกหลัง ก่อนจะเอ่ยถามจุดหมายปลายทางเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มขาวเนียนรับกับผมสีแดงเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง “สิให้ไปส่งหม่องได๋น้อครับ?” (จะให้ไปส่งที่ไหนเหรอครับ?) “ร้านตงตงมอเตอร์ค่ะ” พอได้คำตอบมีก็พยักหน้ากลับไป จากนั้นก็รีบขับรถออกจากสนามบินเพราะด้วยระยะทางจากสนามบินไปจุดหมายปลายทางที่เธอบอกนั้นใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะถึง เมื่อรถแท็กซี่ขับออกจากสนามบินแล่นไปตามถนนดำที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตา ร่างเล็กก็ทิ้งศีรษะลงยังเบาะนั่งด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทางหลายชั่วโมง ดวงตาคู่สวยมองออกไปด้านนอกกระจกรถมองเห็นทุ่งนาเขียวขจีจึงทำให้หวนนึกถึงภาพในวันวานก่อนที่เธอจะไปเรียนต่อเมืองนอก... ดวงตาคู่สวยมองบรรยากาศด้านนอกที่คุ้นเคย ก่อนใบหน้าจะระบายยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใครบางคนที่ไม่เคยจางหายไปจากหัวใจ แม้วันเวลาจะผ่านไปเนิ่นนานก็ตาม แต่จู่ ๆ ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มนั้นก็ค่อย ๆ หายไปแทนที่ด้วยความเศร้าหมองเจ็บแปลบข้างในหัวใจขอบตาเริ่มร้อนผ่าวจึงค่อย ๆ หลับตาลงเพื่อกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา แล้วเลือกลืมเรื่องราวที่ผ่านมาเพื่อเริ่มต้นใหม่... หลังจาก ไลลา นั่งรถมาสักพักใหญ่ ไม่นานแท็กซี่ก็จอดเทียบฟุตบาทซึ่งเลยหน้าบ้านเธอมาเล็กน้อย เมื่อจ่ายค่าโดยสารเรียบร้อยมือเล็กก็เอื้อมไปรับกระเป๋าจากคนขับแท็กซี่ก่อนปากเล็กจะเอ่ยขอบคุณด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “ขอบคุณนะคะ” เมื่อไลลารับกระเป๋าจากมีเรียบร้อย เธอก็จัดเสื้อผ้าหน้าผมให้เข้าที่สูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อไล่ความตื่นเต้นเพราะไม่ได้เจอพ่อกับแม่เธอมานานแม้จะคุยกันแทบทุกวันก็ตาม อีกอย่างเธอไม่ได้บอกท่านทั้งสองคนด้วยว่าจะกลับมา หลังจากไลลาเรียกความกล้าให้ตัวเองได้แล้ว เธอก็เดินลากกระเป๋าใบใหญ่มุ่งตรงไปยังบ้านทาวน์โฮมสามชั้นหลังใหญ่ที่เปิดเป็นร้านขายรถมอเตอร์ไซค์ในตัว ขณะใบหน้าสวยยิ้มไม่หุบ กระทั่งร่างเล็กหยุดยืนอยู่หน้าบ้าน สายตามองเข้าไปด้านในบ้านเห็นพ่อกับแม่เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อจึงเอ่ยเรียกออกไปเสียงดังฟังชัด “ป๊า ม้า” ด้านตงกับลี่พ่อแม่ของไลลาขณะนั่งทำงานอยู่ เมื่อได้ยินเสียงหวานดังมาจากหน้าบ้านจึงรีบหันไปมอง ทำให้เห็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนยืนอยู่หน้าบ้านก็ตกใจไม่น้อยไม่คิดว่าไลลาจะกลับมาโดยไม่บอกไม่กล่าวเช่นนี้ ขณะที่ชายหญิงวัยกลางคนเจ้าของร้านขายรถมอเตอร์ไซค์ชื่อดังในตัวอำเภอตกใจกับภาพด้านหน้าจนทำอะไรไม่ถูก แต่พอตั้งสติได้ก็รีบเดินออกไปหาลูกสาว... เมื่อไลลาเห็นพ่อกับแม่เธอกำลังเดินออกมาหา จึงจะเดินเข้าไปสวมกอดท่านทั้งสองให้หายคิดถึง แต่จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงตะโกนดังมาจากข้างหลังเสียก่อน “สู ๆ หมา!” (มึง ๆ หมา!) เจ้าของใบหน้าสวยจึงหันไปมองแต่ก็ยังไม่เห็นหน้าเจ้าของเสียงนั้น เพราะสิ่งไม่คาดคิดดันเกิดขึ้นก่อนเมื่อกลุ่มวัยรุ่นบิ๊กไบค์ขับรถมาด้วยความเร็วและมัวแต่คุยกันอย่างสนุกสนานพอเห็นหมาวิ่งตัดหน้ารถจึงพากันเบี่ยงรถหลบหมาจนทำให้คันที่อยู่ซ้ายสุดเหยียบน้ำที่ขังอยู่บนถนนกระเด็นโดนร่างเล็กที่ยืนอยู่บนฟุตบาทเต็ม ๆ เมื่อไลลารับรู้แบบนั้นก็ชะงักนิ่งตกใจจนทำอะไรไม่ถูกตาคู่สวยกวาดมองเนื้อตัวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำสกปรก ก่อนจะตั้งสติแล้วหันมองไปยังรถบิ๊กไบค์ที่คนขับใส่เสื้อหนังสีดำขับรถเหยียบน้ำกระเด็นโดนเธอ ขับรถแล่นไกลออกไปเรื่อย ๆ โดยไม่คิดจะหยุดรถหันกลับมามองหรือขอโทษเลยสักนิด... พร้อมเป็นเสือ x พร้อมเป็นแมว / ขอหัวใจ + คอมเม้น เพื่อเป็นกำลังใจให้หน่อยค่าาา