เช้าวันใหม่ที่ไม่เหมือนกับทุกวัน เพราะวันนี้อาชาได้มานั่งหน้านิ่งอยู่ในรถคันเดียวกับภรรยาอย่างข้าวหอม ทว่าบรรยากาศช่างดูอึมครึมเมื่อต่างฝ่ายต่างเอาแต่เงียบ
“ทำไมให้น้องไปนั่งหลังล่ะใหญ่” ชายซึ่งก้าวเท้าขึ้นรถตู้ถึงกับต้องร้องถาม แล้วมีสายตาตำหนิพร้อมสั่นศีรษะในคำตอบของลูกชาย
“ผมไม่อยากอยู่ใกล้” ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบ มีชำเลืองสายตาไปมองหญิงสาวเล็กน้อย ก่อนจะไม่ให้ความสนใจ ซึ่งพบร่องรอยความเย็นชาปรากฏชัด รวมถึงอาการแข็งกระด้างในความสัมพันธ์ที่เกิดแผลขนาดใหญ่ ไม่ว่าอย่างไรอาชาไม่มีทางเปิดใจและรับเจ้าหล่อนเข้ามา
“ข้าวนั่งข้างหลังก็ได้ค่ะคุณพ่อ” ข้าวหอมส่งเสียงบอกอารัญ เธอนั่งด้านหลังก็สบายดี ไม่ต้องมาอึดอัดอยู่ใกล้ๆ กับชายผู้ไร้หัวใจ ว่าแล้วก็คลี่ยิ้มมอบให้แก่คนที่เธอเคารพรัก
อารัญถึงกับเหนื่อยใจแทน ไม่รู้ว่าความหวังจะเป็นจริงเมื่อใด บุตรชายของเขาเจ็บมามากจึงปิดกั้นตัวเอง แต่ลึกๆ เชื่อว
