พิษรัก วิวาห์ร้าว

ตอนที่ 5 ด้วยหัวใจไม่พร้อมจะเริ่มต้นใหม่04

หญิงสาวอดจะบริภาษเขาไม่ได้ ถ้าฟังกันสักนิดเรื่องคงจะไม่เป็นเช่นนี้ แต่ก็เหมือนน้ำท่วมปาก ร้องบอกความจริงไปอย่างไรคงไม่มีใครเชื่อในเมื่อเธอมีภาษีไม่ดีเท่าผู้หญิงคนนั้น พลางนึกสงสัยอยู่ในอก ไม่เข้าใจเหตุผลว่าทำไมถึงต้องทำเช่นนั้น

“ฉันจะใจร้ายกับคนที่เลี้ยงไม่เชื่องเท่านั้นละ” เพลิงตอกกลับทันทีพลันก้าวเท้าออกไปด้านนอกและรอให้พริมรตาตามออกมา จากนั้นเขาจะเชือดเจ้าหล่อนให้สมกับที่เจ็บแค้น

ในเมื่อแค้น...เขาก็สมควรต้องล้างแค้น ยิ่งเป็นผู้หญิงใจคดด้วยแล้วยิ่งต้องเล่นงานให้หนัก

‘บ้าชะมัด’ เพลิงสบถอยู่ในใจ มือกำช่อดอกไม้แน่นและทันทีที่มาถึงรถคันงามก็โยนมันลงพื้น ก่อนจะใช้ปลายเท้าขยี้จนไม่หลงเหลือความสวย และอีกไม่กี่นาทีพริมรตาก็จะไม่ต่างจากดอกไม้ช่อนี้ ถึงสีของมันขาวบริสุทธิ์ กลิ่นหอมยั่วยวนแต่กลับมีหนามแหลมไว้คอยทิ่มแทง

ฟากคนตัวเล็กผ่อนลมหายใจออกมาช้าๆ เธอจำเป็นต้องทำตามคำบัญชาของเพลิง ไม่เช่นนั้นร้านแห่งนี้ไม่เหลือชิ้นดีแน่ ผู้ชายคนนั้นมักทำตามที่พูดไว้เสมอพลางเดินคอตกเข้าไปหาเจ้าของร้านที่มีแต่ความเอ็นดูมอบให้ตลอดมา

“พี่ข้าวคะพริมจะขอลางานสักวันได้ไหมคะ” เธอละอายใจเหลือเกิน แต่ไม่สามารถขัดแย้งบุรุษตัวโตได้ ตลอดมามักอยู่ใต้ปีกกว้างของเขาซึ่งมักจะปกป้องเสมอ จนคิดไม่ออกเลยว่านับจากนี้จะต้องเจอกับอะไรบ้างเมื่อจากรักกลับกลายมาเป็นชัง

“ได้สิพริม แต่มีอะไรหรือเปล่า” ข้าวหอมสังเกตเห็นความเศร้าในแววตาคู่โศก และแน่ใจว่าลูกค้าที่เพิ่งจะออกจากร้านไปต้องเป็นคนรู้จักของพริมรตา ซึ่งรู้สึกคุ้นหน้าเหมือนเคยเห็นเขาที่ไหน

“เปล่าค่ะ พริมแค่รู้สึกเหมือนไม่สบาย อยากกลับไปพักผ่อน” พริมรตาปดคำโต

“งั้นก็ไปเถอะจ้ะ แต่ถ้าไม่ไหวบอกพี่ได้นะ”

ในเรื่องส่วนตัวข้าวหอมรู้ว่าไม่มีสิทธิ์ยุ่งมากนักจึงทำได้แต่คอยเป็นห่วงอยู่ห่างๆ พลันมอบยิ้มให้กำลังใจ ส่วนพริมรตาพนมมือขึ้นไหว้ จากนั้นรีบเดินไปเอากระเป๋าด้านหลังร้านแล้วต้องสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อรวบรวมความกล้า

เท้าเรียวเล็กก้าวออกไปเผชิญหน้ากับคนซึ่งเปรียบเสมือนเพลิงร้อนๆ ที่พร้อมจะแผดเผาเธอทุกเมื่อ

“ขึ้นรถ”

เพลิงสั่งการทันที

“จะพาพริมไปไหนคะ” หญิงสาวยังไม่ก้าวเท้าขึ้นไปพลันหันมาร้องถาม ลมหายใจเริ่มติดขัด ความกลัวถาโถมเข้ามาอย่างหนักหน่วง

“ชำระความ”

มือแกร่งจับร่างระหงยัดเข้าด้านในรถ ก่อนหญิงสาวจะเห็นเขาเดินอ้อมไปกระซิบบางอย่างกับลูกน้องคนสนิท นัยน์ตาคู่นั้นวาววับด้วยความเจ็บแค้น ภายในคงบรรจุความเจ็บช้ำไว้มากมาย เรื่องที่เกิดขึ้นเกินกว่าจะควบคุมพลางทอดสายตามองเขาอย่างใจหาย

พริมรตาต้องบีบมือของตัวเองไว้แน่น อย่างไรเธอต้องก้าวผ่านเรื่องพวกนี้ไปให้ได้ หรือไม่ก็หนีออกจากความเจ็บปวดนี้

ฝ่ายเพลิงเมื่อมานั่งอยู่บนรถก็วางสีหน้าเรียบเฉย ไม่แม้แต่ปรายตามองคนข้างกาย กระนั้นเหยียดปากออกเล็กน้อยรับรองผลตอบสนองของการทรยศนี้จะสมน้ำสมเนื้อ ตนเจ็บอย่างไรพริมรตาต้องเจ็บไม่ต่างกันพร้อมข่มระงับความเกรี้ยวโกรธ

“คุณเพลิง” ทว่ายี่สิบนาทีต่อมาคนซึ่งนั่งเงียบตลอดกลับอุทานอย่างตกใจ สายตามองไปยังป้ายขนาดใหญ่ซึ่งรถคันหรูกำลังเลี้ยวเข้าไป แววตาไหวระริกทันทีพร้อมหันไปจ้องประจันกับคนแค้นอย่างแสนจะหวาดกลัว

“จะตกใจอะไรกันเล่า สถานที่แบบนี้ก็เหมาะสมกับผู้หญิงอย่างเธอ”

เพลิงเหยียดยิ้มร้าย โรงแรมข้างทางที่ไม่ต่างจากม่านรูดนี้ละจะเป็นบทลงโทษบทแรกสำหรับพริมรตา และเขาจะขยี้ศักดิ์ศรีของเจ้าหล่อนให้จมติดอยู่กับปลายเท้า

“อย่าทำแบบนี้กับพริมเลยนะคะ พริมขอโทษ” หญิงสาวร้องบอกเสียงสั่นเครือ สองมือพนมขึ้นไหว้แม้ตนเองไม่ได้ผิดเลยสักนิด

“คำขอโทษของเธอไม่สามารถเรียกความรักของฉันกลับมาได้” เพลิงบอกเสียงเข้ม ทุกอย่างต้องสูญสลายเพราะมารยาของหญิงตรงหน้า พริมรตาทำให้ความรักซึ่งสะสมมายาวนานต้องทลายลงต่อหน้า ฉะนั้นไม่มีทางเห็นใจคนคิดไม่ซื่อเป็นอันขาด

คนตัวเล็กพลิกตัวกลับไปกลับมาเพื่อพยายามหาทางหนี ไม่นานรถก็เลื่อนเข้าไปจอดยังหน้าห้องห้องหนึ่งและทำให้เจ้าตัวรู้ว่าหมดทางรอด

“ลงมา”

ชั่วพริบตาเพลิงกระชากข้อมือเล็กลากตัวของพริมรตาลงจากรถแล้วพาเข้าห้อง แม้หญิงสาวพยายามจะขืนตัวก็ไม่สามารถสู้แรงของชายหนุ่มได้ ไม่นานร่างอรชรก็แทบจะปลิว ก่อนถูกเหวี่ยงเข้าไปด้านใน

“อย่าทำอะไรพริมเลยนะคะคุณเพลิง พริมไม่ได้ตั้งใจ พริมไม่รู้เรื่อง”

สาวเจ้าส่ายหน้าไปมา น้ำตาทำท่าจะรินไหล ทำไมเขาถึงไม่เชื่อใจเธอบ้าง แต่ก็อย่างว่าตนเองไม่มีค่าพอให้เพลิงมาเชื่อใจหรอก ในเมื่อทำให้รักของเขาต้องพังลงจนไม่เหลือชิ้นดี

“ถ้าเธอไม่ได้ตั้งใจแล้วใครเป็นคนเอายาปลุกเซ็กซ์ไปใส่ในไวน์ฮะ” เพลิงกดตะคอกเสียงดัง ถ้าวันนั้นเขามีสติคงไม่มีวันทำร้ายผู้หญิงที่รักด้วยการพาพริมรตาขึ้นเตียง สองมือกำแน่นอยากจะถลาตัวเข้าไปบีบคอคนเจ้ามารยาในเมื่อไวน์แก้วนั้นเจ้าหล่อนเป็นคนนำมาให้

“พริมไม่รู้” ดวงหน้าหวานส่ายไปมาเร็วไว เธอไม่มีถ้อยคำใดไปขัดแย้งเขา หลักฐานยืนยันตัวเองไม่มีเช่นนี้ก็เปรียบเสมือนยอมรับผิดอยู่กลายๆ แถมยังจะโดนมัดมือชกทั้งที่ไม่มีความผิด เหตุการณ์ในค่ำคืนนั้นไม่รู้เลยว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร

ทว่ามีหนึ่งความคิดแล่นเข้ามาภายในอก แต่ไม่แน่ใจนัก พลางทำสีหน้าวอนขอความเห็นใจจากชายตรงหน้า ผู้ซึ่งอยากจะฆ่าเธอให้ตายคามือ

“ไม่รู้ แต่เธอเป็นคนเอามันมาแถมยังนอนรอฉันบนเตียง เอาเสื้อของตะวันมาสวมเพื่อให้เข้าใจผิด ฉันน่าจะเชื่อตะวันว่าเธอมันเลี้ยงไม่เชื่อง” เพลิงคำรามลั่นไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนร้ายกาจและเจ้ามารยาเท่ากับพริมรตามาก่อน ขนาดเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วเจ้าหล่อนยังกล้าปฏิเสธ

แบบนี้คงสาสมกันถ้าเขาจะขย้ำหล่อนให้แหลกคามือ จากนั้นปลดกระดุมเสื้อออกพร้อมเท้าย่างก้าวเข้าไปหาราวกับเสือที่กำลังออกล่าเหยื่อ

“อย่าเข้ามานะ”