“นางกาฝาก แกคิดจะแย่งผัวฉันเหรอ ไสหัวออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้นะ!” สิริวรรณร้องเสียงหลงเป็นครั้งที่สองเพราะมันเร็วมากจริงๆ ในขณะที่แสงระวีเขวี้ยงเธอออกมานอกบ้าน จนก้นกระแทกลงพื้นเจ็บจุกน้ำตาเล็ด ร้องไห้ไม่ออกจริงๆ
“ไสหัวไปซะ”
“พี่แสงใจเย็นๆ ก่อน” ศักดิ์สิทธิ์รีบห้ามปรามเมียใหม่ มองสิริวรรณอย่างเยาะเย้ย อยากไม่ยอมเขาเอง ก็ต้องเจอแบบนี้แหละ
เหลือเชื่อจริงๆ!!! สิริวรรณไม่คิดว่ามารดาเลี้ยงจะเชื่อคนอื่นมากกว่าตัวเอง เธอไม่มีบ้าน ไม่มีเงิน ไม่มีอะไรสักอย่าง เธอจะไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ
เงินที่อุตส่าห์ทำงานเก็บออม ซ่อนเอาไว้ก็โดนขโมย ชีวิตที่ไร้ญาติขาดมิตรและไม่มีอะไรเลย มันโคตรต่ำต้อยด้อยค่าจริงๆ
เธอนั่งกอดเข่าเจ่าจุกอยู่หน้าบ้านไม้เก่าๆ ลมหนาวที่พัดมากระทบกายทำให้เธอสะท้านไปถึงขั้วหัวใจ
จู่ๆ น้ำตาก็ไหลหยดลงมาเต็มสองข้างแก้ม น้อยใจกับชะตาชีวิตของตัวเองยิ่งนัก สิริวรรณนอนกอดตัวเองเหน็บหนาวอยู่หน้
