“คุณจำผิดแล้วค่ะ ฉันไม่ใช่คนที่คุณพูดถึง” แม้ปากจะพูดปฏิเสธ แต่ดวงตาที่หลบเลี่ยง ริมฝีปากที่สั่นระริก และท่าทางลนลานกลับตะโกนบอกความจริงทุกอย่างอย่างชัดเจน พลอยใสโกหกไม่เนียนเลยสักนิด นาวินมองหน้าเธอด้วยความไม่เข้าใจ เธอจะโกหกเขาไปทำไม ก็ในเมื่อความจริงมันก็คือความจริง เธอไม่มีวันปฏิเสธความจริงได้หรอก
นาวินมองเธอเงียบๆ ราวกับกำลังให้เวลาเธอสารภาพ แต่เมื่อเธอยังดื้อดึง เขาก็ยกยิ้มมุมปากหยักที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ
“คุณจะไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร แต่ผมแน่ใจว่าคุณคือผู้หญิงคนนั้น” เขาเอนหลังพิงเก้าอี้ ดวงตายังคงจับจ้องเธอไม่วางตา ส่วนฝ่ายหญิงก็ยังมีอาการสั่นด้วยความประหม่า นี่เขาจะเค้นเอาอะไรจากเธอ เขาไม่รู้บ้างเลยเหรอว่าเธออายเป็นอย่างมาก แล้วเรื่องไหนที่มันควรจบไปแล้วมันก็ควรจบ เขาไม่ต้องมารื้อฟื้นอะไรอีกแล้วเพราะเธอก็ไม่ได้ต้องการความรับผิดชอบจากเขา
บรรยากาศในห้องสัมภาษณ์เงียบกริบจนได้ยินเสีย
