ท้าทาย
436 คำ
พลอยใสไม่ได้สนใจในคำอ้อนวอนของสาธิตอีกต่อไปแล้ว ทุกคำพูดของเขามันเป็นเพียงเสียงที่ว่างเปล่าสำหรับเธอ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ให้อภัยในสิ่งที่เขาทำ สิ่งเดียวที่เธอต้องทำตอนนี้ คือเดินจากไปจากชีวิตของเขาทันที เพื่อจะได้ทิ้งความเจ็บปวดไว้ตรงนี้ พลอยใสไม่ฟังเสียงเรียกของสาธิต เธอเลือกที่จะสาวเท้าเร็วๆ เพื่อที่จะพ้นนธรณีประตูห้องของสาธิต
เมื่อบานประตูห้องของสาธิตปิดลง มันประหนึ่งว่าความสัมพันธ์ของพลอยใสและสาธิตได้จบลงเช่นกัน สาธิตถึงกับทรุดลงด้วยความเจ็บปวด เขาไม่รู้เลยว่าเขาจะทำอย่างไรให้พลอยใสอภัยให้เขา
"เลิกดราม่าได้แล้วจะง้อก็ง้อกันวันหลัง ถ้าจะเอาต่อก็เข้ามา" ระวีเอ่ยออกมาด้วยความหงุดหงิด เธอไม่อยากอยู่ในดราม่านี้หรอกนะ แต่เธอยังไปไม่ถึงปลายทางแห่งความสุขน่ะสิ ให้เธอค้างเติ่งอยู่อย่างนี้แล้วกลับไปหาสามีที่แสนจืดชืดของเธอ เธอปล่อยให้ตัวเองเป็นแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ
"ขนาดนี้แล้วคุณยังจะมีอารมณ์อีกเหรอ" สาธิตเอ่ยถามระวีไปด้วยความสงสัย ความต้องการของเขามันแทบจะหมดลง ตั้งแต่ตอนที่พลอยใสเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้ว
"มีสิทำไมจะไม่มี คุณก็รู้นี่ว่าฉันร้อนแรงแค่ไหน เรื่องของคุณกับคู่หมั้นของคุณค่อยไปจัดการทีหลัง แต่ตอนนี้มาทำให้ฉันเสร็จก่อน" ระวียังไม่สนใจดราม่าใดๆ เป้าหมายของเธอก็คือความสุขของเธอเท่านั้น สาธิตต้องส่งเธอไปถึงเป้าหมายก่อน ถ้าจะแยกย้ายกันก็ค่อยแยกย้ายหลังจากสุขสมอารมณ์หมายทั้งคู่
พอสาธิตได้ยินดังนั้น เขาก็ส่ายหน้าน้อยๆ แต่ทว่าความกำหนัดมันไม่เข้าใครออกใคร ในเมื่อระวียินดีที่จะทำอย่างนั้น เขาก็คงจะตอบสนองเธอ เพราะเขารู้ดีว่าหากเขาตามพลอยใสไป ในขณะที่เธอกำลังโกรธเขามากแบบนี้ เขาไม่มีทางได้ในสิ่งที่เขาต้องการหรอก
เมื่อคิดได้ดังนั้นสาธิตจึงเดินเข้าไปหาระวี แล้วก็เริ่มบทรักกับเธออีกรอบ เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าผู้หญิงคนนี้ร้อนแรงเหลือเกินร้อนแรงจนเขาติดใจ แต่ถ้าจะให้เอามาเป็นผู้หญิงข้างกายหรือเป็นภรรยา ระวีไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง
- ผู้เขียน
