สองอาทิตย์ผ่านไป
สองอาทิตย์ที่ผ่านมาพี่ต้าอยู่กับฉันทุกวันโดยที่เขาไม่กลับไปที่บ้านเลย ถึงแม้ว่าแม่จะโทรมาตามก็ไม่ยอมกลับ
“ตอนนี้มหาวิทยาลัยใกล้ปิดเทอมแล้ว ถ้าปิดมีนต้องกลับบ้านนะคะ”
ฉันบอกพี่ต้าที่นั่งเล่นเกมอยู่ เขาไม่ได้ออกไปไหนมาสองอาทิตย์แล้ว ไม่เห็นไปทำงานเลยสักวันคงเพราะเรื่องที่คัดค้านแม่ในตอนนั้น
“อืม”
เพราะเล่นเกมอยู่ก็เลยไม่สนใจที่ฉันพูดสินะ มันน่าน้อยใจจริง ๆ เพราะถ้าฉันกลับบ้านแล้วเราก็ไม่ได้เจอกัน แต่ทำไมถึงเมินเฉยแบบนั้นได้
“จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอคะ”
“แป๊บนึงได้ไหมเกมใกล้จบแล้ว”
“พี่ต้า!! มีนหงุดหงิดแล้วนะสนใจหน่อยสิ”
ฉันตวาดเสียงดังทำให้พี่ต้าที่เล่นเกมอยู่วางโทรศัพท์ลงทันที จากนั้นก็ลุกขึ้นมาสวมกอดฉันแน่นอย่างออดอ้อน
“เดี๋ยวนี้สนใจเกมมากกว่ามีนอีกนะคะ”
“ขอโทษครับ”
“จะเล่นมีนไม่ว่าหรอก แค่แบ่งเวลาบ้าง”
“จะไม่เล่นอีกแล้ว เดี๋ยวพี่ลบเกมทิ้งเลย” พูดจบเขา
