พอมาถึงบ้านพี่ต้า ใจฉันมันก็หวั่น ๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ถึงจะเตรียมวิธีรับมือมาแล้วก็เถอะ
“เป็นอะไรไป กังวลเหรอ” พี่ต้าหันมาถามพลางปลดเข็มขัดนิรภัยให้ เขาดูแลฉันดีเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ น่ารักจัง
“ก็นิดนึงค่ะ กลัวพี่ต้าลำบากใจด้วย”
“ฉันสิต้องห่วงเธอ แต่ไม่ต้องคิดมากนะ รอบนี้ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้แม่ยอมรับเธอให้ได้
“ขอบคุณนะคะ มีนก็จะพยายามทำทุกอย่างให้ดีค่ะ ^_^”
“งั้นเข้าไปหาคุณแม่กัน” มือหนาของพี่ต้าเอื้อมมาจ้บมือฉันไว้แน่น สัมผัสได้ถึงการให้กำลังใจเล็ก ๆ จากคนข้าง ๆ ก่อนที่เราจะเดินเข้าไปในบ้าน
“มาทำไมใครอนุญาตให้เธอมาที่นี่” ทันทีที่ก้าวขาเข้ามา เสียงท้วงอย่างไม่พอใจของแม่พี่ต้าก็ดังขึ้นทัก
“แหม คุณแม่ถามเหมือนไม่เห็นเลยนะคะ พี่ต้าอนุญาตไงค่ะ ^_^” ฉันตั้งใจตอบยียวน เพราะไม่อยากถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียว
อาจจะดูไม่ค่อยน่ารัก แต่ถ้าฉันยอมจำนนไปตลอดมันก็ไม่ไหวเหมือนกัน อาจจะหมดแ
