เวลาผ่านมาจนถึงวันที่แม่ของพี่ต้ามาคุยกับแม่ของฉันที่บ้าน ทั้งที่เป็นเวลาที่รอคอยแท้ ๆ แต่ฉันกลับรู้สึกตื่นเต้นและประหม่าจนจิตใจไม่สงบสุข
อาจเพราะแม่ของพี่ต้าและฉันมีจุดเริ่มต้นที่ไม่ค่อยดี และฐานะทางบ้านของฉันก็แตกต่างจากเขาราวฟ้ากับเหว ถึงตอนนี้แม่ของพี่ต้าจะยอมรับแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรการันตีว่าท่านจะไม่เปลี่ยนใจ
ยิ่งถ้าเกิดว่าท่านเห็นสภาพบ้านของฉันแล้วเกิดรับไม่ได้ขึ้นมาจนพานกลับไปตั้งแง่กับฉัน ฉันจะทำยังไงดี
ฉันพยายามบอกตัวเองให้ไม่คิดมาก แต่พอมาถึงแม่ของพี่ต้าก็เงียบเอามาก ๆ ไม่พูดอะไรเลย ไม่รู้ว่ากำลังผิดหวังรึเปล่าที่บ้านของฉันมันทั้งเล็กและเก่า
แม่ของฉันพอเห็นพวกเรามาถึงท่านก็รีบวิ่งออกมาต้อนรับ แม้ใบหน้าจะยิ้มแต่ฉันก็รู้สึกว่าลึก ๆ แล้วแม่ก็กลัวเหมือนกัน
“สวัสดีค่ะคุณหญิง บ้านแคบนิดนึงนะคะ” แม่ฉันบอกอย่างประหม่า ก่อนจะรีบร้อนวิ่งไปหยิบน้ำเปล่าออกมาเสิร์ฟ
“ไม่ต้องดูแลฉันขน
