“คาร่า คาร่าจ๋า” คนที่เพิ่งรู้สึกตัวในตอนสายของวันใหม่ เรียกชื่อภรรยาไปพร้อมกับคลำ สะเปะสะปะทั่วเตียงนอนบริเวณข้างๆ เมื่อควานหาร่างที่เขาตักตวงเอาความหวานล้ำไปเมื่อคืนไม่เจอ โดมินิกก็ลืมตาโพลง หายง่วงงุนเป็นปลิดทิ้ง รีบดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งโทงๆ ไปดูในห้องน้ำ แต่ก็ไร้เงาของคาร่า หันไปคว้าเสื้อคลุมที่พาดอยู่พนักเก้าอี้ใกล้เตียงขึ้นมาสวมอย่างลวกๆ แล้ววิ่งหน้าตาตื่นลงมาข้างล่าง
“พวกแกเห็นเมียฉันไหม” เจอเหล่าลูกน้องก็ยิงคำถามใส่ทันที ลูกน้องพากันกลั้นขำยกใหญ่ ก็จะไม่ให้พวกเขาอยากจะระเบิดเสียงหัวเราะได้อย่างไรไหว สภาพนายน่าดูอยู่ไม่ใช่น้อย ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าตายับยุ่ง แถมยังวิ่งหน้าตาตื่นมาถามหาเมีย
“คุณคาร่าหิ้วกระเป๋าเดินทาง ออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ” หนึ่งในบอดี้การ์ดตอบเจ้านายของตนอย่างนอบน้อม
“โธ่โว้ย…แล้วทำไมพวกแกไม่ห้ามเธอ” โดมินิกสบถลั่น เขาอยากจะซัดพวกมันคนละหมัดสองหม
