“คุณ!! ปล่อยได้แล้ว!! นี่มันบริษัทนะ”
พิชชากระซิบเสียงดุ พลางพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุมของเขา
“แล้วไง! มีกฎข้อไหนห้ามคนรักกันเหรอ”
โจฮันเลิกคิ้วถามหน้าตาเฉย ไม่สนสายตาพนักงานที่เหลียวมอง
“ไม่มี!! แต่ฉันอายพนักงานนะ” เธอกัดริมฝีปาก ทำเสียงเข้มเพื่อปกปิดความเขิน
แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย จนทั้งคู่เดินมาถึงห้องทำงาน เขายังคงจับมือเธอแน่น
“คุณยังไม่ได้บอกผมเลย… ว่าไปคุยอะไรกับหมอนั่นบ้าง”
พิชชายิ้มบาง แต่ไม่ตอบ เดินอ้อมไปนั่งบนโต๊ะทำงานอย่างตั้งใจจะยั่วให้เขาหงุดหงิด
ยิ้มแบบนี้ทำให้โจฮันขมวดคิ้วทันที
“ยิ้มแบบนี้หมายความว่าไง”
“คุยกันรู้เรื่องแล้ว” เธอตอบสั้นๆ
เขาย่นคิ้วเข้าหากัน
“แล้วไอ้หมอนั่นยอมง่ายๆเลยเหรอ”
“พี่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ เขาก็เข้าใจ” พิชชาตอบพลางหลุบตาลงแอบยิ้มขำ
โจฮันสะดุดกับคำเรียกทันที
“ผมบอกแล้วไง ว่าไม่ให้เรียกมันว่าพี่” เสียงเขาเข้มขึ้นอย่างหึงจริงจัง
“คิกๆ”
พิ
