หมู่บ้านแรดของจริง 1
1077 คำ
“เจอฤทธิ์หนูจันทร์แล้วยังครับคุณภาคิน?” ลุงสิงห์ถามขึ้น พลางหันมองหนุ่มวินคนใหม่ที่เพิ่งจอดรถกลับมา หลังจากไปรับ-ส่งคนสวยประจำหมู่บ้าน
ภาคิน วรกุลเลิศ อายุ 33 ปี เจ้าของโชว์รูมรถนำเข้าและผู้ถือสัมปทานวินมอเตอร์ไซค์ในหมู่บ้านแก้วเกล้ารวมถึงอีกหลายพื้นที่ เขาเป็นทั้งเจ้าของและผู้ดูแลระบบทั้งหมด แต่ครั้งนี้เลือกลงพื้นที่ด้วยตัวเอง เพื่อสัมผัสชีวิตวินมอเตอร์ไซค์อย่างใกล้ชิด
“เจอแล้วครับ! สวย แซ่บมากกกก...” ภาคินตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง “แต่...ผมยังไม่เห็นความหื่นหรือความแรดแบบที่พวกคุณบอกเลยนะ ตอนผมไปรับ เธอก็แค่ยืนตะลึงตอนผมถอดหมวกออก” เสียงทุ้มหนักแน่นของเขาเอ่ยด้วยความขำ แต่ก็เต็มไปด้วยความสงสัย หลังจากที่ได้ยินเรื่องเล่าจากพนักงานวินคนอื่นๆ ที่ยกย่องว่า สาวๆ ในหมู่บ้านนี้ "แรดมาก"
“หึหึ... ไว้อาลัยล่วงหน้าได้เลยครับ แบบนี้คุณภาคินคงไม่รอดแน่” ชายหนุ่มหน้ามนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างลุงสิงห์หัวเราะเบาๆ พลางเหลือบมองนายใหญ่ที่กำลังถูก “หัวหน้าแก๊งแรด” หมายหัว
“คือ...ยังไงกันครับ?” ภาคินขมวดคิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย
“คุณจันทร์เจ้าเป็นหัวหน้าแก๊งแรดของหมู่บ้านแก้วเกล้าครับ” ลุงสิงห์เอ่ยอย่างรู้ทัน “เป็นพี่ใหญ่ของเด็กสาวในหมู่บ้านทั้งหมด คุณภาคินยังไม่เคยเจอฤทธิ์เดช ก็เลยยังไม่รู้ ว่าพวกเธอน่ะ...เถื่อนมาก”
เขาหยุดพักหายใจเล็กน้อย ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงแฝงอารมณ์ขัน “แต่ถึงจะแรดแค่ไหน พวกเธอก็นิสัยดีนะครับ แค่...ลวนลามหนักไปหน่อย”
ตั้งแต่วันแรกที่มาประจำอยู่ที่นี่ หนุ่มวินมอเตอร์ไซค์ทุกคนแทบไม่เคยพ้นมือปลาหมึกของสาวๆ แก๊งนี้เลย แม้ช่วงสองสามวันที่ผ่านมา พวกเธอจะไปเข้าค่ายทำให้ทุกคนพอได้พักหายใจบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่รอดมือปลาหมึกของหญิงสาวคนอื่นในหมู่บ้าน บางวันพวกเขาไม่ต้องซื้อข้าวกินเลย เพราะมีอาหารจากสาวๆ เอามาเสิร์ฟถึงมือ จนเรียกได้ว่า การทำงานที่นี่ทั้งสบายตัวและอิ่มท้อง
“ฮ่าๆๆ ฟังพวกนายเล่าแล้ว ฉันอยากเจอพวกเธอบ้างจริงๆ!” ภาคินหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี “ตั้งแต่มาเป็นวิน ก็ยังไม่เจอเด็กสาวแก๊งนี้เลย ได้ยินแบบนี้ อยากสัมผัสด้วยตัวเองสักที!”
“เย็นนี้ได้เจอแน่นอนครับ” พนักงานอีกคนตอบยิ้มๆ “เพราะพวกเธอกลับมาจากเข้าค่ายพอดี ยิ่งถ้ามากับเจ๊ใหญ่ด้วยนะ สนุกแน่นอนครับ! แต่ละคนลูกเล่นแพรวพราว วาจาคารมดีมาก เล่นเอาพวกเราคล้อยตามกันเป็นแถว”
เขาเล่าต่อด้วยรอยยิ้ม “แต่แปลกอยู่อย่างหนึ่งนะครับ ถึงพวกเธอจะชอบลวนลามพวกเรา แต่ก็ไม่ค่อยยอมให้ใครโดนตัวมากเท่าไร เหมือนหวงตัวยังไงก็ไม่รู้ แปลกดีเหมือนกันครับ”
“แบบนี้ต้องลองของสักหน่อย!” ภาคินพูดพลางเกาคาง ใช้ความคิดอย่างจริงจัง
การปลอมตัวมาเป็นวินมอเตอร์ไซค์ครั้งนี้ ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อยๆ ชีวิตที่เคยเคร่งเครียดจากการบริหารธุรกิจใหญ่โต ดูเหมือนจะได้รับประสบการณ์ใหม่ที่ทั้งท้าทายและสนุกสนาน ตั้งแต่เริ่มลงพื้นที่สัมผัสงานจริง เขาก็ได้พบว่าลูกน้องของเขามีความสุขกับงานมาก รายได้ก็ดี ไม่มีปัญหาลูกค้าเรื่องมากให้ต้องกังวล
แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกตื่นเต้นที่สุดในตอนนี้ คือการได้พบกับ “แก๊งแรดแห่งหมู่บ้านแก้วเกล้า” ที่ทุกคนเล่าขานอย่างสนุกสนานในวันนี้
ช่วงเย็นของวัน
หลังจากจันทร์เจ้าคุยงานกับลูกค้าเสร็จเรียบร้อย เธอตัดสินใจใช้เวลาที่เหลือเดินเลือกซื้อของใช้ส่วนตัว เมื่อได้สิ่งที่ต้องการครบแล้วจึงเดินออกมาหน้าห้าง เพื่อเรียกรถกลับบ้าน แต่ทันทีที่ก้าวเท้าออกจากประตู เสียงเรียกที่คุ้นเคยดังขึ้นจนเธอหยุดชะงัก หันหลังกลับไปตามเสียง
“เจ๊จันทร์!!! เจ๊จันทร์!!!”
พวกเด็กๆ แก๊งแรดกำลังยืนโบกไม้โบกมือพลางส่งเสียงเจื้อยแจ้วอยู่บริเวณหน้าห้าง ทำเอาคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ หันมามองด้วยความสงสัย เธอถึงกับอยากมุดดินหนีด้วยความอาย
“พวกเอ็งไม่กลับบ้านกันหรือไง แล้วนี่มาถึงตอนไหนกัน?” เธอเดินเข้าไปหาพวกเด็กๆ พลางสังเกตกระเป๋าใบใหญ่ที่สะพายอยู่บนหลัง
จากสภาพที่เห็น เธอเดาว่าเจ้าพวกนี้เพิ่งกลับจากเข้าค่าย แต่ยังไม่ทันแวะบ้าน กลับมาเดินเล่นห้างก่อนเสียอย่างนั้น
“แหม เจ๊ พวกเราเพิ่งกินไก่ KFC เสร็จ” ส้มโอ สาวน้อยแกนนำของแก๊งเอ่ยขึ้นพลางชูถุงใส่ไก่ที่เหลืออยู่ในมือ “กะว่าจะเดินกลับบ้าน พอดีเห็นเจ๊เข้าเลยเรียกให้เดินกลับพร้อมกัน”
“ไปเข้าค่ายมาตั้งหลายวัน ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง? เอาเรี่ยวแรงมาจากไหนกันนัก?” จันทร์เจ้าเอ่ยพลางส่ายหัวด้วยความเอือมระอา เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าพวกนี้ไปเอาความบ้าพลังมาจากไหน ถึงไม่เคยแสดงอาการเหนื่อยให้เห็นเลยสักนิด
“แค่นี้สบายมากค่ะ เจ๊! เดินกลับบ้านด้วยกันเถอะ ส้มโอจะไปอ่อยพี่วินสักหน่อย คิดถึงจะแย่ไม่ได้เจอตั้งหลายวัน”
จันทร์เจ้าถึงกับหลุดหัวเราะ “แรดมากเลยนะพวกเอ็ง!” เธอส่ายหัวให้กับความตรงไปตรงมาของเหล่าแก๊งเด็กแสบ แม้พวกเธอจะเปิดเผยความแรดให้เห็นอย่างชัดเจน แต่ในสายตาผู้ใหญ่ที่บ้าน พวกนี้กลับถูกมองว่าเป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าพวกเธอน่ะคือ “แรดระดับตัวแม่”
“ก็เดินตามรอยเท้าเจ๊ยังไงล่ะ!” ส้มโอหัวเราะเสียงใส พลางพยักหน้าให้เพื่อนๆ ในแก๊ง
สุดท้ายจันทร์เจ้าก็ยอมเดินกลับพร้อมกับพวกเด็กๆ ถือเสียว่าเป็นการออกกำลังกายช่วงเย็น เสียงเจี๊ยวจ๊าวของแก๊งเด็กแรดดังลั่นไปตลอดทาง ถึงแม้แต่ละคนจะมีสัมภาระใหญ่สะพายอยู่บนหลัง แต่ไม่มีใครแสดงอาการเหนื่อยให้เห็นเลยแม้แต่น้อย กลับยิ่งวิ่งเล่น หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ทำให้เธออดยิ้มตามไม่ได้
- ผู้เขียน
