“ฉันยังไม่แก่”
เอ้า...เธอพูดตอนไหนกันว่าเขาแก่ อีกอย่างเขาเองนะที่เป็นคนพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก่อน
“มนเปล่าพูดค่ะ”
“เธอไม่ได้พูดออกมามน แต่สายตาเธอมันฟ้องว่าเธอกำลังด่าฉันอยู่ในใจ”
รู้ดีไปอีก “มนเพิ่งรู้ว่าคุณพิชอ่านสายตากับอ่านใจคนออก”
“ปากเก่งดีนิ เก่งให้ได้ตลอดแล้วกัน”
“คุณพิช...” มนนัทธ์ธรหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันทีเมื่อถูกจับพลิกให้ขึ้นไปนั่งคร่อมบนหน้าท้องแกร่ง ท่าทางและท่วงทำนองการขยับโยกตัวเองไปมาบนตัวตนของเขาเมื่อวานฉายชัดเข้ามาเป็นฉากๆ
สายตาคมที่มองมาทำให้คิดเป็นอื่นไม่ได้ นอกจาก...
“ออนท็อป...”
มนนัทธ์ธรหน้าแดง เห่อร้อนไปทั่วทั้งใบหน้าและลำคอ ผิดจากที่เธอคิดที่ไหน ทำไมซื้อหวยไม่แม่นแบบนี้บ้างนะ
“มนทำไม่เป็น”
“เพิ่งสอนไปเมื่อวาน วันนี้ลืมแล้ว?”
คนฟังหน้าแดงก่ำเห่อร้อนขึ้นกว่าเดิม ริมฝีปากอิ่มขยับเม้มกันเบาๆ ก่อนคลายออก
“คุณพิชขยับจังหวะให้มนก่อนได้ไหม”
“หือ?”
“มนเริ่มไม่เป
