ลิขิตรักยอดดวงใจ

สถานการณ์สร้างวีรบุรุษ...2

ปาลิดารีบก้าวเท้าลงจากรถแล้ววิ่งเข้าไปขอความช่วยเหลือกับ รปภ. ที่อยู่ส่วนป้อมด้านหน้า แต่ยังไม่ทันที่เธอจะวิ่งไปถึง ชายชุดดำที่อยู่ในรถคันที่ไล่ตามก็วิ่งเข้ามาคว้าตัวเธอไว้

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ แกจะมาจับฉันทำไม” ปาลิดาโวยวายพร้อมกับดิ้นรนด้วยความหวาดกลัว ธนนท์พยายามวิ่งเข้ามาช่วยหญิงสาว แต่เขาก็ถูกชายชุดดำสองคนลากตัวออกไปพร้อมกับยิงเข้าที่ขาของเขา ธนนท์ล้มลงทันทีด้วยความเจ็บปวด

ปาลิดามองไปที่ธนนท์ด้วยความสงสาร แต่เธอก็ไม่สามารถช่วยอะไรธนนท์ได้ ตอนนี้หญิงสาวรู้สึกกลัวมาก เพราะปืนที่กำลังยิงธนนท์เมื่อสักครู่กำลังจ่อมาที่เธอ หญิงสาวหลับตาลงด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง

ปัง!! ปัง!! ปัง!!

เสียงปืนดังสนั่นอยู่หลายนัด หญิงสาวคิดว่าตอนนี้เธอคงไม่มีชีวิตรอดแล้ว เธอลืมสังเกตไปว่ามือของคนร้าย ที่จับรั้งที่มือเธอไว้นั้นหลุดออกไปแล้ว ชั่ววินาทีนั้นปาลิดาลืมตาขึ้นมาแล้วก็พบว่าชายชุดดำทั้งห้าคน ตอนนี้ได้ลงไปกองกับพื้นหมดแล้ว เลือดสีแดงสดไหลเจิ่งนองเต็มพื้น หญิงสาวหวีดร้องด้วยความหวาดกลัว ก่อนที่จะมีมือหนาของร่างสูงกระชากเธอออกมาจากบริเวณนั้น

“คุณคือคนที่ช่วยฉัน?” ปาลิดาเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงสั่นเครือ

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ ว่าแต่คุณรู้หรือเปล่าว่าใครที่ทำแบบนี้กับคุณ” ภูษิตเอ่ยกับหญิงสาวด้วยความสุขุม

“ฉันไม่รู้หรอกค่ะ แต่เดี๋ยวฉันจะรีบไปแจ้งตำรวจ” ปาลิดาเอ่ยพลางมองไปที่ธนนท์ด้วยความเป็นห่วง

“คุณคิดว่าคนที่กล้าจ้างคนมาทำร้ายคุณในที่สาธารณะแบบนี้ เขาจะทิ้งหลักฐานไว้ให้ตามจับง่ายๆเหรอ” ภูษิตยังคงเอ่ยกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงสุขุมเช่นเดิม และตอนนี้สิ่งที่เพิ่มเติมคือหญิงสาวมองเห็นว่ามีชายหนุ่มหลายคนกำลังจัดการนำตัวธนนท์ไปส่งโรงพยาบาล ในขณะที่ชายชุดดำทั้งหลายน่าจะเสียชีวิตแล้ว ไม่ได้รับการสนใจจากพวกเขาแต่อย่างใด

“คุณช่วยคนขับรถฉันด้วยนะคะ” ปาลิดาเอ่ยกับชายหนุ่มแปลกหน้าด้วยสายตาวิงวอน

“เดี๋ยวผมให้คนของผมจัดการ ว่าแต่คุณจะยังยืนยันที่จะไปแจ้งความมั้ย” ภูษิตถามด้วยแววตาอาทร เขาไม่รู้ว่าเหตุใดเขาจึงอยากช่วยเหลือผู้หญิงคนนี้

“ฉันไม่รู้ตอนนี้ฉันมืดแปดด้านไปหมด” ปาลิดาเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกสับสน หญิงสาวทรุดลงตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าควรจะจัดการเรื่องราวที่เกิดขึ้นยังไง

“คุณลองเล่นตามแผนของพวกมันมั้ยล่ะ แล้วจะได้กระชากหน้ากากของคนที่มันทำร้ายคุณได้” ภูษิตเอ่ยแนะนำหญิงสาวด้วยแววตาที่คมดุจเหยี่ยว ปาลิดาได้แต่เงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยความสงสัย

“หมายความว่ายังไง” ปาลิดาเอ่ยถามด้วยความงุนงง

“ขึ้นรถก่อนสิ แล้วเดี๋ยวผมจะบอกคุณเอง” ภูษิตเอ่ยด้วยแววตาเป็นประกาย ตอนนี้เขาต้องรีบพาเธอหนีออกไปจากที่นี่ ก่อนที่ตำรวจจะมาเจอ

ปาลิดาก้าวตามชายหนุ่มขึ้นไปบนรถอย่างไม่ลังเล เธอไม่เข้าใจว่าเหตุใดเธอจึงไว้ใจคนแปลกหน้าเช่นเขา ทั้งที่เธอและเขาก็ต่างไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ขณะที่ร่างสูงได้แต่มองที่ร่างบางด้วยแววตาอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด