11
[PUNPANG]
โลกที่ค่อยๆ เปลี่ยน
"ตะ แต่งงาน?"
ฉันถามทวนตกใจ คุณภาคิณเมารึเปล่า เขาเหนื่อยไปใช่ไหม?
"เอ่อพี่หมายถึง... พี่จะรับผิดชอบครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ มันสุดวิสัยถ้าเป็นคนอื่น ก็... ก็คงทำแบบนั้น" คุณภาคิณหันหลังให้ฉันครู่หนึ่งแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะหันกลับมา
"โอเค งั้นออกจากโรงพยาบาลไปอยู่เพนท์เฮาส์พี่ก่อน ตอนนี้อยู่บ้านคงไม่ปลอดภัย"
ทำไมใจฉันเต้นแรงแบบนี้นะ ฉันเกรงใจเขา และฉันก็ไม่อยากให้ใครดูไม่ดี หลังจากที่มาเฟียที่ซื้อฉันเอ่ยแบบนี้ ฉันก็เงียบลังเลสักพักเลย
"เพนท์เฮาส์นั้นพี่ไม่ค่อยอยู่ครับ หากอยู่ก็มีหลายห้องนอน ไม่ต้องกลัว"
"เอ่อ... ค่ะ"
บอกว่าไม่ต้องกลัวมันยากนะ แต่คนที่ไม่รู้จะไปไหนหรืออยู่ยังไงอย่างฉันไม่มีสิทธิ์เลือก เพราะตอนนี้คนที่เหมือนจะดีก็มีแค่เขาคนเดียว
ฉันไม่ได้ตอบตกลงแต่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่ควรจะเป็น ตอนนี้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว... ตอนไปขึ้นรถรู้
