เมื่อหัวใจมีรัก

ตอนที่ 2 ชอบเธอตั้งแต่แรกเจอ

เพราะไม่รู้ว่าอีกหนึ่งอาทิตย์ข้างหน้าชีวิตเธอจะเป็นเช่นไร จะมีโอกาสได้ออกมาทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนหรือไม่ หรือจะมีแม้แต่โอกาสที่จะได้เรียนต่อจนจบหรือเปล่า มีนาจึงใช้เวลาหลังเลิกเรียนทำงานพิเศษมากขึ้นเพื่อเก็บเงินไว้ใช้ในยามฉุกเฉินให้ได้เยอะที่สุด

เอี๊ยด!!! เสียงรถของอีริคเบรคดังลั่นเมื่อจู่ๆก็มีผู้หญิงเดินมาตัดหน้ารถเขา

"อ๊าย"มีนายืนกรีดร้องเสียงดังลั่นเมื่อเห็นแสงไฟจากหน้ารถสาดเข้ามาเต็มหน้าเธอ วินาทีนั้นเธอคิดว่ายังไงก็ต้องโดนรถชนแน่ๆจึงยืนหลับตาปี๋ยอมรับชะตากรรม เมื่อรถเบรคทันก่อนถึงตัวเธอเพียงคืบ มีนาถึงกับเข่าอ่อนทรุดนั่งลงกลางถนน

"ลงไปดูหน่อยว่าเป็นอะไรหรือเปล่า"อีริคสั่งมาร์คให้ลงไปดูคนที่ทรุดนั่งอยู่หน้ารถ

"คุณเป็นอะไรรึเปล่าครับ เจ็บตรงไหนมั้ยให้ผมพาไปหาหมอหรือเปล่า"มาร์คถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูขอโทษนะคะที่เดินข้ามถนนโดยไม่ได้ดูรถให้ดีก่อน เกือบทำให้คุณลำบากแล้ว ขอโทษนะคะ"มีนารีบลุกขึ้นยกมือไหว้ขอโทษและเดินออกจากตรงนั้นทันที

อีริคที่นั่งอยู่ในรถเมื่อเห็นหน้าตาหญิงสาวที่เกือบโดนรถชนก็ตะลึงในความสวยของเธอ แม้จะไม่ได้แต่งหน้าก็ยังเห็นว่าเธอสวยมาก ดวงตากลมโต ใบหน้ารูปไข่ ปากเป็นกระจับ มีเสน่ห์แบบธรรมชาติจนทำให้เขาเผลอมองเธอเดินจากไปแบบไม่ละสายตา

"เป็นไงบ้าง"

"เธอบอกว่าไม่เป็นอะไรครับ"

"ขับรถตาม"อีริคสั่งให้ลูกน้องคนสนิทขับรถตามดูเธอ

มีนาที่ทำงานหนักมาหลายวันจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อนเดินไปก็ใจลอยไป ความเหนื่อยล้าความเพลียที่สะสมมาหลายวัน แถมเมื่อเย็นก็ยังไม่ได้ทานข้าว ประกอบกับความตกใจกับเหตุการณ์ที่เธอเกือบโดนรถชนเมื่อครู่ทำให้มีนาเริ่มเวียนศีรษะเดินเซ เอริคเห็นอาการของหญิงสาวตรงหน้ารีบสั่งมาร์คให้จอดรถและวิ่งลงไปประคองเธอทันที

เมื่อลืมตาขึ้นมีนามองไปรอบๆห้องเห็นว่าตอนนี้ตัวเองนอนอยู่บนเตียงในห้องพักผู้ป่วยของโรงพยาบาล สายตาเธอเห็นชายหนุ่มแปลกหน้านั่งอยู่บนโซฟาอีกมุมหนึ่งของห้อง

"คุณเป็นใครคะ เอ่อ แล้วมินมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ"

"จำไม่ได้?"อีริคเลิกคิ้วถามเธอ

"มินจำได้แค่ว่ากำลังเดินกลับบ้านแล้วก็เวียนหัว หลังจากนั้นก็จำไม่ได้แล้วค่ะ คุณคือคนที่ช่วยมินไว้หรอคะ ขอบคุณมากนะคะ"

"อย่าถามเยอะนอนพักได้แล้ว"

"มินอยากกลับบ้านแล้วค่ะ"

"รีบ?น้ำเกลือยังไม่หมดขวดเลยนอนพักหนึ่งคืนก่อนพรุ่งนี้ค่อยกลับ"

"คือมินไม่มีเงินมากพอจ่ายค่ารักษาค่ะ นอนคืนนึงน่าจะเท่ากับรายได้ที่มินหามาทั้งเดือน ขอมินกลับเถอะนะคะ รบกวนคุณไปตามหมอให้ได้มั้ยคะ"เธอบอกเขาตามตรงเพราะมองไปรอบๆห้องแล้วเห็นว่าทุกอย่างดูหรูหราไปหมดจนเธอคิดว่าน่าจะไม่มีเงินจ่ายค่ารักษาพยาบาล อีกอย่างพรุ่งนี้เช้าเธอยังมีเรียนและต้องไปทำงานต่ออีก

"เลิกคิดเรื่องนั้นได้แล้ว ชีวิตของคุณนี่ยังไงหายใจเข้าหายใจออกก็เป็นเงินหรอ ชีวิตตัวเองไม่สำคัญรึไง"อีริคดุสาวน้อยที่พยายามลงจากเตียง

เขาเดินเข้าไปจับเธอนอนลงบนเตียงเหมือนเดิมและกระซิบที่ข้างหูเธอ

"ถ้ายังดื้ออยู่ผมไม่รับปากว่าจะโดนอะไรนะ หลับตา"

มีนาเมื่อได้ยินชายหนุ่มกระซิบข้างหูตัวเองก็ใจเต้นแรงรีบหลับตาปี๋ตามคำสั่งของเขา ใช้เวลาเพียงไม่นานมีนาก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า อีริคที่นั่งมองเธออยู่เมื่อเห็นว่าเธอหลับแล้วก็เดินออกไปสั่งมาร์คที่ยืนรออยู่หน้าห้องให้ไปสืบประวัติของผู้หญิงคนนี้โดยละเอียด

เช้าวันใหม่มีนาตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ดูสดใสขึ้น เธอมองดูเวลาเห็นว่าเจ็ดโมงเช้าแล้วจึงรีบลุกออกจากเตียงเพื่อไปเรียน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อีริคผลักประตูเข้าห้องมาพอดี

"จะไปไหน"

"มินต้องรีบไปเรียนค่ะ เอ่อจะไปคุยเรื่องค่ารักษาพยาบาลด้วยค่ะ"

"ไม่ต้องจ่ายให้แล้ว"

"คะ คุณจ่ายให้แล้ว"มีนาทวนคำเขาด้วยความงงเพราะไม่คิดว่านอกจากเขาจะนอนเฝ้าเธอทั้งคืนแล้วยังจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้เธออีก

"คุณจ่ายไปเท่าไหร่คะ เดี๋ยวมินจ่ายคืนให้ค่ะ"

"มีเงิน?"เขาเลิกคิ้วถามเธอ

"ไม่มีค่ะ แต่มินค่อยๆผ่อนจ่ายคุณได้มั้ยคะวันนี้มินมีเท่านี้"เธอรีบยื่นเงินให้เขาสองพันบาท

อีริคมองเงินที่หญิงสาวยื่นให้ก่อนจะยิ้มมุมปากและผลักเงินกลับคืนไปให้เธอ

"เก็บเงินของคุณไว้เถอะ เมื่อคืนคุณจ่ายเป็นอย่างอื่นแทนแล้ว"อีริคนึกถึงเมื่อคืนตอนที่มีนาหลับไปแล้วเขายืนมองใบหน้าของคนสวยตรงหน้าชัดๆอยู่นานก่อนจะก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากเธอด้วยความเสน่หา เขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าแค่เห็นหน้าเธอก็ทำให้ใจเขาสั่นได้

"จ่ายเป็นอย่างอื่น คุณหมายความว่ายังไงคะ"เธอถามเขาด้วยความสงสัย

"ไม่มีอะไร รีบกลับไม่ใช่หรอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ เดี๋ยวไปส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะมินกลับเองได้ ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับเมื่อคืน เอ่อ มินขอเบอร์ติดต่อคุณได้มั้ยคะ ถ้าเก็บเงินได้มากพอมินจะเอาไปใช้หนี้คุณค่ะ"

"ไม่ต้อง ผมไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทน ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่าพูดมาก"เขาบอกเธอพลางยื่นเสื้อผ้าชุดใหม่ให้เธอ

มีนารับเสื้อผ้ามาและรีบเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เพราะหนุ่มหล่อตรงหน้าเล่นก้มหน้าลงมาจนจมูกเกือบชนจมูกของเธอ ทันทีที่ประตูห้องน้ำปิดลงมีนาถอนหายใจยาวมองหน้าตัวเองในกระจกก็เห็นว่าหน้าตัวเองแดงก่ำ ใจเต้นรัว เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไรรู้แต่ว่าความรู้สึกแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นกับตัวเองมาก่อน

"ให้ไปส่งที่ไหน"อีริคถามมีนาเมื่อขับรถออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว

"มหาวิทยาลัยค่ะ"

"เรียนปีไหนแล้ว"

"ปีสี่ค่ะ"

"เป็นนักศึกษาไปเที่ยวกลางคืนคนเดียวดึกๆดื่นๆแบบนั้นพ่อแม่ไม่ว่า?"

มีนาสะอึกกับคำพูดของชายหนุ่มถึงกับต้องพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมา เพราะขนาดเธอหายไปทั้งคืนยังไม่มีเบอร์โทรเข้าจากคนเป็นพ่อและแม่เลยแม้แต่สายเดียว ไม่ว่าเธอจะไปทำอะไรกลับบ้านเวลาไหนพวกท่านก็ไม่เคยสนใจเธอเลยสักครั้ง

"มินไปทำงานค่ะ พึ่งเลิกงานกำลังกลับบ้าน แต่เป็นลมไปก่อนค่ะ"เธอตอบเขาเลี่ยงๆเพราะไม่อยากให้เขาถามเธอเรื่องครอบครัวต่อ

เมื่อรถเคลื่อนมาใกล้ถึงมหาวิทยาลัยมีนาจึงขอให้เขาจอดตรงนี้เพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจของคนอื่น จึงขอเดินต่อเองอีกนิดหน่อยแต่อีริคไม่ฟังขับรถไปส่งเธอถึงหน้าประตูทางเข้า

"ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะคะ ถ้ามีโอกาสมินคงได้ตอบแทนบุญคุณของคุณนะคะ"มีนากล่าวขอบคุณเขาด้วยใจจริง เพราะตั้งแต่เธอโตมาเขาน่าจะเป็นคนแปลกหน้าคนแรกที่ทำดีกับเธอมากขนาดนี้ มากกว่าพ่อแม่ของเธอเสียอีก