หลังจากที่ทั้งสองเงียบนิ่งกันอยู่นาน ก็เหมือนคนตัวเล็กจะเริ่มได้สติคืนมา จึงผละออกจากคนโตกว่าในทันที พร้อมกับรีบเดินกลับเรือน เมื่อมาถึงก็ลงมือทานอาหารกันก่อนจะแยกย้าย ซูฮวากลับเข้าห้องทันทีเมื่อทานเสร็จเพราะเกิดอาการประหม่าขึ้นมาเมื่อเห็นว่าอาหรานเอาแต่จ้องตน แต่คนสนิทนั้นมิรู้จึงเอ่ยไปอีกเรื่อง
“นายน้อยคงคิดเรื่องนั้นเป็นแน่ ถึงได้มิเอ่ยสิ่งใดเช่นนี้”
“ข้ามิน่าเอ่ยเรื่องนั้นเลยใช่หรือไม่”
“อย่างที่เจ้าว่า ถึงมิเอ่ยนายท่านมาถึงนายน้อยก็ต้องรู้อยู่ดี อย่างไรก็คงหลีกเลี่ยงมิได้ ข้าแค่หวังให้คุณชายจงลู่ดีกับนางก็พอ หากได้เห็นใบหน้างามนี้ นายน้อยอาจได้เป็นที่รักของคุณชาจินลู่ก็ได้ เจ้าว่าเช่นนั้นหรือไม่หาญสวี่”
“นั่นสิ ข้าก็หวังให้เป็นเช่นนั้น”
สองสหายเอ่ยก่อนจะแยกไปทำหน้าที่ของตน ทิ้งให้เทียนหรานนั้นนั่งอยู่ผู้เดียว
“หึ! อย่าห่วงไปเลยซูฮวา ข้ามิปล่อยให้เจ้าไปเป็นของผู้ใดได้หรอก ของล้ำค
