หลังจากนั้นเทียนหรานก็ชักสีหน้าใส่ทุกคน จนเป็นที่รู้กันว่าต้องออกไปจากตรงนี้ ซูฮวานั้นถูกรั้งให้อยู่กับคนตัวโต โดยมีคนของนางรู้เห็นเป็นใจกับเจ้าของจวน
“ปล่อยข้านะท่านจะมารั้งข้าไว้ด้วยเหตุใด”
“พี่อยากคุยกับเจ้าเรื่องเมื่อปีก่อน”
“ข้ากับท่านมิมีเรื่องอันใดให้ต้องเอ่ยถึง ข้าจำสิ่งใดมิได้ รู้เพียงพวกท่านยกทัพตีเมืองเหลียงเหอจนได้ไปครอบครอง ส่วนเรื่องอื่นข้ามิใส่ใจ”
“พี่แค่อยากขอโทษเจ้ากับเรื่องที่ผ่านมา ก่อนนี้พี่ทำผิดต่อเจ้าจนเกินให้อภัย”
“หากเป็นดั่งคำที่ท่านเอ่ยมา เชื่อเถอะว่าหากข้าจำได้ ข้าจะไม่มีทางอภัยให้ท่านเป็นแน่อ๋องเทียนหราน”
ซูฮวาเอ่ยพร้อมกับนัยน์ตาว่างเปล่าจ้องอีกฝ่าย ซึ่งมันเคยปรากฏมาแล้วเมื่อหนึ่งปีก่อน ทำเอาเทียนหรานถึงกับชะงักนิ่งไป แต่เขาก็ยังเชื่อว่าคนตัวเล็กนั้นมิได้ลืมความผูกพันธ์ครั้งเก่าก่อนเป็นแน่
“พี่มิเชื่อว่าเจ้าจะลืมความรู้สึกนั้นไปแล้ว ถึงจะจำสิ่งใดมิได้ แต่
