เงยหน้าขึ้นมารอฟังอีกคนจะตอบว่าอะไร เขาแค่ส่ายหน้าแล้วค่อย ๆ ย่อตัวลงและยังคงจับมือแน่นไม่ยอมปล่อย ริมฝีปากหยักจูบลงมาบนฝ่ามือเบา ๆ การกระทำนั้นทำให้ต้องเบือนหน้าหนีเพราะไม่อยากเห็น
“จ๋าย”
“ถ้าฉันไม่อยู่ตรงนี้มันจะเกิดอะไรขึ้นไทเกอร์”
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้ามองอยู่เธอก็น่าจะเห็นว่าฉันพยายามดันตัวพี่ฝนออกแล้ว”
“นายไม่ควรใกล้เธอขนาดนี้ตั้งแต่แรกต่างหาก”
พูดคำนั้นออกไปเขาก็ถอนหายใจออกมาหนัก ๆ แล้วก้มลงวางแก้มไว้บนมือ ฉันรีบดึงออกหนีสัมผัสที่ทำให้ใจสั่น
“อย่าเพิ่งมาเซ้าซี้ได้ไหม ตอนนี้อย่าเพิ่งมายุ่งหรือพูดอะไร” หัวคิ้วหนาขมวดเข้มก่อนจะถามกลับ “หมายความว่ายังไง?”
“ที่ขอไปมันเข้าใจยากเหรอ”
“ฟังกันหน่อยจ๋าย เธอกำลังคิดไปถึงไหน” พอฉันไม่ยอมน้ำเสียงนั้นก็เริ่มหงุดหงิดตามนิสัยคนอารมณ์ร้อน
“ไม่ใช่เพราะฟังที่นายพูดมาตลอดหรือไงถึงได้โดนหลอกแบบนี้” พออีกคนมีท่าไม่พอใจฉันก็ตวาดถามกลับด้วยอาร
