ที่ยังรั้งเพราะไทเกอร์ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันกำลังคิดอะไรอยู่ภายในใจ แต่ถ้าเขาได้รู้เมื่อไรวันนั้นคงเป็นฝ่ายขอจบเรื่องของเราด้วยตัวเอง
“พูดแบบนั้นคืออะไรจ๋าย” หัวคิ้วหนาขมวดเข้ม แต่ฉันส่ายหน้าไปมาช้า ๆ “ตอนนี้ฉันกำลังเจ็บ เจ็บมาก ๆ เลยรู้ไหม”
“เพราะอะไรถึงเจ็บขนาดนั้น” พอถูกตั้งคำถามกลับก็เป็นฉันซะเองที่ไม่สามารถตอบได้ ไทเกอร์เดินมาใกล้ ๆ เอื้อมมาจับมือแล้วพูด “ขอโทษ จะไม่โกหกอะไรอีกแล้ว”
จำไม่ได้แล้วว่าเขาพูดคำนี้ไปกี่ครั้ง ขอโทษ จะไม่โกหกอีกแล้ว ฟังจนรู้สึกเบื่อ
ฉันสะบัดมือออกแล้วพยายามถอยห่างในขณะที่อีกคนก็เอาแต่ก้าวขาเดินมาใกล้ไม่ยอมหยุด
“ทำไมต้องเป็นนายด้วย” ฉันตวาดเสียงดังออกไปทำให้เขาชะงัก คำว่าทำไมหมายถึงความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ที่มันเกิดขึ้นกับเขา ทั้งที่ไม่ควรเลย
สีหน้าของเขาเริ่มเบื่อหน่ายกับเรื่องที่เรากำลังทะเลาะกันอยู่ในตอนนี้ “เรื่องแค่นี้เองจ๋ายมันไม่ได้มีอะไรเกินเ
