ไทเกอร์ยังคงมองหน้าฉันไม่ยอมลดละ เขาใช้สายตากดดันหวังจะให้พูดออกมาให้ได้เลยหรือไง
“แปลกไปนะรู้ตัวไหม”
ฉันยังคงเงียบไม่ตอบอะไร เพราะรู้ตัวว่ามีบางอย่างแปลกไปจริง ๆ
“จ๋าย” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกเพียงแค่ชื่อสั้น ๆ นั้นทำให้ฉันถอนหายใจเบา ๆ ก่อนตอบ “อย่าเค้นนักสิไทเกอร์ นายจะกดดันให้ฉันตอบว่าอะไรเหรอ”
“ก็ไม่ได้อยากจะเค้นแต่เธอชอบทำให้คิด”
“แล้วนายคิดอะไร?” พอฉันที่ตั้งคำถามกลับบ้าง เป็นยังไงล่ะแบบนี้เขาก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน
ฉันถอนหายใจออกมาหนัก ๆ แล้วหยุดคิดเรื่องที่ไม่เข้าท่า จากนั้นก็ชวนอีกคนพูดคุยเรื่องอื่นที่มันไม่ทำให้เราอึดอัดกันไปมากกว่านี้
“ทำไมช่วงนี้ไม่ไปแข่ง? ปกติอาทิตย์หนึ่งนายแข่งสามสี่วันเลยนะ” มันน่าแปลกจริง ๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็แข่งออกจะบ่อย
“ไม่มีเวลาซ้อม”
“ไม่ได้เรียนหนักขนาดนั้นนี่”
“ต้องทำวิจัยด้วยจะเอาเวลาไหนไปซ้อม”
ก็จริงยุ่งกับทำวิจัยไหนจะเรียนไม่ค่อยว่าง
