Hot Nerd หน้านิ่งๆ ตัวจริงขยับได้ครับ

14 กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์.... "เหอะ! ก็แค่วันธรรมดาวันหนึ่งเท่านั่นแหละ ทำตื่นเต้นไปได้" 'อัยยริน' ได้แต่บ่นพึมพำกับตัวเองเสียงแผ่ว สายตาลอบมองร้านดอกไม้ที่อยู่ตรงกันข้ามกับร้านคาเฟแบบเปิดโล่ง ร้านดอกไม้ในช่วงเช้านี้เต็มไปด้วยผู้คนที่ยืนเลือกซื้อดอกกุหลาบไปเซอร์ไพรส์แฟน และนั่นก็ยิ่งทำให้เธอต้องถอนหายใจออกมาอย่างหนัก ก่อนจะเบือนหน้าหนีภาพน่ารักๆ พวกนั้น อิจฉา... ใช่! เธอโคตรอิจฉาพวกผู้หญิงที่ได้ดอกไม้สวยๆ อิจฉารอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้านั้น ถามว่าทำไมเธอต้องอิจฉาเหรอ? ก็เพราะว่าชีวิตนี้ เธอไม่เคยมีแฟนนี่สิ ไม่เคยสัมผัสความรู้สึกที่มีใครบางคนชอบ หรือตามจีบมาก่อนเลย... ชีวิตนี้จะมีแฟนกับเขาไหมนะ หรือต้องโสดไปจนแก่ตายเลย... คนตัวเล็กเลิกสนใจร้านดอกไม้ตรงนั้น ก่อนจะตักสตรอว์เบอร์รีชอร์ตเค้กเข้าปาก ความหวานตัดเปรี้ยวของสตรอว์เบอร์รีทำให้อารมณ์เธอดีขึ้นแบบสามร้อยเปอร์เซ็นต์ และไม่ทันที่จะได้ตักอีกคำเข้าปาก เสียงของพนักงานก็ดังขึ้นข้างๆ เธอ พร้อมกับเครื่องดื่มบางอย่างที่วางลงตรงหน้าเธอ "นมสดสตรอว์เบอร์รีปั่นได้แล้วค่ะ" พนักงานหญิงเอ่ยพลางส่งยิ้มมาให้ แต่นั่นก็ยิ่งทำหัวคิ้วเธอขมวดเข้าหากัน "หือ? ของหนูเหรอคะ?" เธอได้แต่เอ่ยถามออกไป พร้อมกับสายตาที่จ้องไปยังแก้วเครื่องดื่มน่ากินตรงหน้า "ใช่ค่ะ" พนักงานยังคงเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม "แต่หนูไม่ได้สั่ง" เธอไม่ได้สั่งนมสดสตรอว์เบอร์รี เธอสั่งแค่น้ำเปล่าเท่านั้น หรือใครที่ไหนสั่งผิดแล้วมาส่งโต๊ะเธอหรือเปล่า แต่ไม่รอให้เธอสงสัยนานกว่านี้ พนักงานก็รีบไขข้อสงสัยให้เธอ "มีคนสั่งให้ค่ะ คุณลูกค้า" "สั่งให้หนูเหรอคะ" นี่มันยิ่งกว่าสั่งผิดอีก!! ใครสั่งให้เธอกัน? คนตัวเล็กได้แต่มองแก้วตรงหน้าอย่างงงๆ "ใช่ค่ะ คุณลูกค้า แต่เขาไม่ประสงค์ออกนามน่ะค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" เมื่อกลัวว่าเธอจะถามต่อ พนักงานสาวก็รับชิงหนีไปเสียอย่างนั้น "ใครสั่งให้นะ" เธอได้แต่พึมพำเสียงแผ่วพลางทอดสายตามองไปทั่วร้านคาเฟ ซึ่งภายในถูกตกแต่งด้วยของน่ารักทั่วทั้งร้านตามภาษาร้านคาเฟเค้ก ภายในร้านมีผู้คนนั่งอยู่หลายโต๊ะมาก ซึ่งส่วนใหญ่ก็มาเป็นคู่กันทั้งนั้น และคาดว่าอาจจะเป็นคู่รักที่นัดกันมาเดตที่นี่ หัวคิ้วของเธอพลันขมวดเข้าหากัน เมื่อมองไปยังมุมร้าน และตรงนั้นเองที่มีใครบางคนนั่งอยู่เพียงลำพังคนเดียว ในจุดที่เธอนั่งสามารถมองเห็นเขาคนนั้นได้ชัดเจน เขาเป็นผู้ชายตัวสูงราว 185 เซนติเมตร ใบหน้าหล่อเอาเรื่อง สวมเสื้อผ้าสีขาวสะอาดตา ผมสีดำขลับถูกจัดเป็นทรง เขานั่งก้มหน้าพิมพ์อะไรบางอย่างใน iPad ด้วยท่าทางสุภาพ... ใบหน้าหล่อดูเรียบนิ่งไร้รอยยิ้ม แต่นั่นก็ยิ่งทำให้ดึงดูดความสนใจจากเธอไม่ใช่น้อย แต่คนแบบนั้นเหรอจะส่งเครื่องดื่มให้เธอ... โอเค เธอเองก็ใช่ว่าจะไม่สวย แต่เขาดูดีมาก... จนไม่คิดว่าจะมาจีบเธอด้วยซ้ำ ตลอดชีวิตจนอายุครบ 22 ปีนี้ ถือว่ามีคนมาจีบเธอครั้งแรกเลยมั้ง อาจจะเป็นเพราะเมื่อก่อนเธอใช้ชีวิตแสนธรรมดาเกินไป และพึ่งมาเปลี่ยนแปลงตัวเองในช่วงสองปีหลัง แต่ก็ยังหาแฟนไม่ได้... แต่เขาคนนั้น!! ไอ้ผู้ชายหน้าหล่อ! ใช่เขาแน่เหรอ? หรือเป็นเธอที่มโนไปเรื่อย.. คงไม่ใช่มั้ง บางทีที่เขานั่งคนเดียวเพราะอาจจะรอแฟนก็ได้ ใครจะไปรู้ เลิกคิดยัยอัยย์! บางทีอาจมีคนสั่งผิด! แต่ถือเป็นโชคดีของเราแล้วกัน เธอไม่อยากเข้าข้างตัวเองสักเท่าไหร่ บางทีอาจมีคนอื่นสั่งมาผิดโต๊ะ และอาจจะไม่ใช่เขาคนนั้นด้วย คนตัวเล็กดูดนมสดสตรอว์เบอร์รีปั่นเข้าปากจนแก้มป่อง รสชาติของมันอร่อยกว่าที่คิด บางทีเธอต้องเก็บเงินมาซื้อบ้างแล้วในวันหลัง อร่อยสมราคาเลยล่ะ เธอกินจนลืมเวลาว่าตัวเองมีเรียนในช่วงเที่ยงนี้ ได้แต่ละล่ำละลักรีบเก็บกระเป๋าตัวเองก่อนจะเดินไปจ่ายค่าเค้กที่เคาน์เตอร์ ซึ่งโต๊ะของผู้ชายหน้านิ่งก็อยู่ติดกับเคาน์เตอร์จ่ายเงินนั้น เธอเดินผ่านโต๊ะของเขาแต่ก็อดที่จะชำเลืองสายตาไปมองใบหน้าหล่อเหลาของเขาไม่ได้อีกเช่นกัน กลิ่นน้ำหอมสะอาดๆ โชยแตะจมูกของเธออย่างบางเบาจนเผลอสูดมันเข้าปอด หอมมาก... ตัวเขาหอมมาก กลิ่นหอมจนเธอลืมทุกอย่างว่าต้องเตรียมเงินออกมาจากกระเป๋า มือเธอทุลักทุเลรีบดึงกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าผ้าของตัวเอง "ของหนูเท่าไหร่คะ สตรอว์เบอร์รีชอร์ตเค้กหนึ่งค่ะ" เธอเอ่ยบอกพนักงานอย่างตะกุกตะกักเพราะเมื่อกี้เผลอมองเขานานเกินไปจนพนักงานกระแอมใส่อย่างยิ้มๆ เพราะมีอีกคนที่ต่อแถวจะจ่ายเงินหลังเธอ แต่ไม่ทันที่จะได้ยื่นเงินให้ พนักงานกลับเอ่ยขัดขึ้นมาเสียอย่างนั้น "มีคนจ่ายให้เรียบร้อยแล้วค่ะ" เดี๋ยวนะ! นี่ใครคนนั้นทั้งสั่งเครื่องดื่มให้เธอ และจ่ายค่าเค้กให้เธอเลยงั้นเหรอ "มีคนจ่ายให้แล้วเหรอคะ?" เธอถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง "ค่ะ" แบบนี้เธอเกรงใจมากๆ เพราะไม่เคยมีใครเลี้ยงหรือจ่ายค่าอาหารให้เธอมาก่อน "หนูขอทราบชื่อได้ไหมคะ ว่าใครเป็นคนจ่ายให้" ขอรู้ให้หายข้องใจหน่อยเถอะว่าใครเป็นคนจ่ายให้ เผื่อจะได้แนะนำตัวให้อีกฝ่ายรู้จักบ้าง "บอกไม่ได้จริงๆ ค่ะ คุณลูกค้า" พนักงานส่งสีหน้าอย่างอ้อนๆ ให้เธอ เขาคนนั้นคงไม่อยากให้เธอรู้สินะว่าเขาเป็นใคร แต่ถือว่าเขามีน้ำใจมากที่เลี้ยงเธอในวันที่ทุกคนต่างพาแฟนมาเลี้ยงฉลอง : ( "งั้นหนูขอทิ้งช่องทางติดต่อให้เขาได้ไหมคะ เผื่อเขาติดต่อมา หนูจะได้ขอบคุณเขา" อย่างน้อยก็อยากขอบคุณเขา ขอทิ้งเฟซบุ๊กของตัวเองเอาไว้เพื่อให้เขาแอดมาก็แล้วกัน "ได้เลยค่ะ คุณลูกค้า" ว่าแล้วก็รีบจดเฟซบุ๊กของตัวเองลงในกระดาษ ก่อนจะฝากให้กับพนักงานร้านคาเฟ แต่ก่อนจะหมุนตัวกลับไป เธอก็อดที่จะเหลือบมองหนุ่มหน้านิ่งสุดหล่ออีกไม่ได้ และครั้งนี้เหมือนจะเห็นรอยยิ้มตรงมุมปากของเขาอย่างบางเบา แต่เธอคงไม่สังเกตอะไรมากนักเพราะต้องรีบไปเรียนให้ทันในช่วงเที่ยง หวังว่า 'เขาคนนั้น' จะแอดเฟซบุ๊กของเธอมานะ