ตอนที่ 1 ผู้ชายหน้านิ่งคนนั้น
1025 คำ
เธอเลิกเรียนในช่วง 4 โมงเย็น สายตาก็เอาแต่จ้องหน้าแอปฯ เฟซบุ๊กว่ามีใครแอดเพื่อนมาหรือยัง แต่มันก็ยังว่างเปล่า...
นี่เขาคนนั้นจะทำให้เธออยากรู้ว่าเขาเป็นใครไปถึงไหนเนี่ย!
มันสะกิดต่อมอยากรู้จนเธอแทบจะไม่ต้องทำอะไรแล้ววันนี้
"ทั้งหมดหนึ่งร้อยยี่สิบบาทค่ะ"
เสียงพนักงานร้านสะดวกซื้อดังขึ้น ก่อนเธอจะจ่ายเงินและหยิบพวกของแห้งมาถือไว้
เธอทำกับข้าวไม่เป็นน่ะ เลยต้องอาศัยซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปกับพวกข้าวแกงขึ้นมากินบนห้อง
ตอนนี้บ่ายสี่โมงกว่าๆ อากาศค่อนข้างร้อนอยู่ เธอรีบก้าวขาไปตามฟุตพาทเพื่อตรงดิ่งไปยังหอของตัวเอง เธอพึ่งย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ได้เกือบสองเดือนแล้ว
ติ่ง!
เสียงลิฟต์เลื่อนลงมายังชั้นล่างสุด เธอก้าวเข้าไปอยู่ในนั้น แต่ไม่ทันที่จะกดปิดก็มีมือใครบางคนที่เอื้อมเข้ามาระหว่างประตูที่กำลังประกบลง และนั่นก็ทำให้ประตูลิฟต์เปิดขึ้นอีกครั้ง
สายตาของเธอมองไปยังประตูอย่างห้ามสายตาของตัวเองไม่ได้ แล้วนั่นก็ทำให้ร่างแบบบางถึงกับชะงัก เพราะคนที่เข้ามาภายในลิฟต์ตัวเดียวกับเธอคือผู้ชายหน้านิ่งสุดหล่อที่เธอเห็นที่คาเฟในตอนเช้า
คิดไม่ถึงว่าเขาจะอยู่หอพักเดียวกับเธอ อะไรจะบังเอิญได้ขนาดนี้
เธอเม้มปากก่อนจะถอยร่นจนแผ่นหลังชิดกับผนังลิฟต์เย็นๆ ร่างสูงของเขาเดินเข้ามา โดยที่สายตาคู่คมนั้นหลุบมองเธอเล็กน้อย ใบหน้าหล่อยังคงเรียบนิ่งเหมือนอย่างเคย
ในตอนนี้ร่างสูงยืนหันหลังให้เธอ เขาไม่แม้จะกดปุ่มลิฟต์เพื่อเลือกชั้นของตัวเองด้วยซ้ำ ในแผงควบคุมจึงมีแต่หมายเลขชั้นที่ 10 ที่ขึ้นสีแดงอยู่
เธอแทบจะเกร็งตัวอย่างไม่อาจควบคุมความรู้สึกของตัวเองได้ เธอได้แต่ลอบมองเขาอย่างพิจารณา...
หนุ่มหน้านิ่งคงสูงราวๆ 185 เซนติเมตร เขาสวมเสื้อเชิ้ตคนละตัวกับเมื่อเช้า เพราะตอนนี้มันเป็นเสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงสแล็กส์สีเทา รองเท้าหนังสีดำ ไหล่เขากว้างมาก ผิวขาว และนั่น... เขาเจาะหูด้วยเหรอ ถึงแม้จะเป็นต่างหูเล็กๆ แต่มันก็อยู่ในสายตาของเธอ
เขาดูเหมือนผู้ชายสุภาพทั่วๆ ไป ไม่ได้มีอะไรหวือหวา แต่กลับทำเธอใจเต้นแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น กลิ่นน้ำหอมเขาตลบอบอวลไปทั่วลิฟต์ กลิ่นสะอาดๆ แบบนี้...
อ่า... ชอบจัง
คนตัวเล็กหลับตาพริ้มไปกับความหอมของกลิ่นน้ำหอมที่โชยเข้าจมูก จวบจนเสียงของลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้ง จนเธอลืมตาขึ้น...
และในตอนนั้นที่เห็นว่าร่างสูงตรงหน้าเดินออกไปจากตัวลิฟต์ก่อนเธอเสียอีก
อย่าบอกนะ... ว่าเขาอยู่ชั้นเดียวกับเธอน่ะ
อะไรจะบังเอิญอีกแล้ว นี่มันสองรอบแล้วนะ เธอได้แต่เดินตามหลังเขาไปเงียบๆ ไม่ได้มีใครเอ่ยอะไรกัน เธอไม่กล้าทักเขา ส่วนเขาก็หน้านิ่งเกินกว่าเธอจะกล้าทัก
ซึ่งเธอคิดว่าไม่ทักดีกว่า เดี๋ยวเขาก็หาว่าทอดสะพานอีก
เห้อ~ ทำไมเธอถึงได้ป๊อดขนาดนี้นะ อุตส่าห์เจอคนที่ถูกใจมากๆ แต่ไม่กล้าเข้าใกล้เสียอย่างนั้น
อาจเป็นเพราะเขาดูดีเกินไป เกินไปมากจริงๆ
กึก!
เพราะมัวแต่เหม่อไปไกล จึงทำให้ไม่เห็นว่าเขาหยุดเดินตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทำให้เธอชนเข้ากับแผ่นหลังเขาเข้าอย่างจังจนเธอถึงกับเซถอยหลังไปสองก้าว
"อะ! ขอโทษค่ะ คือหนูไม่ทันได้มองทาง"
คนตัวเล็กละล่ำละลักเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา
ร่างสูงตรงหน้าไม่ได้เอ่ยพูดอะไร เขาทำเพียงเค้นเสียงหัวเราะให้กับท่าทางโก๊ะๆ ของเธอ และตอนนี้ก็ทำให้เธอพึ่งจะสังเกตว่าตนเองมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องของตัวเองแล้ว
และที่สำคัญ! หนุ่มหน้านิ่งอยู่ห้องตรงกันข้ามกับเธออีกแล้ว!!
เรื่องบังเอิญมีถึงสามรอบสำหรับเขาคนนี้ เขาไม่ได้พูดอะไรก็ไขกุญแจห้องของตัวเองเข้าไป ปล่อยให้เธอลอบมองประตูห้องที่ปิดสนิทของเขา
แต่เมื่อเบือนหน้ากลับมามองบานประตูตัวเอง ก็ต้องแปลกใจกับดอกกุหลาบที่แขวนไว้กับถุงพลาสติกใส 1 ดอก พร้อมกับการ์ดอีก 1 ฉบับ ยังไม่รวมช็อกโกแลตที่อยู่ในถุงใบนั้นอีก
"หือ? ใครเอาอะไรมาแขวนหน้าห้องเนี่ย"
เธอหยิบมันขึ้นมาดู ก่อนจะหันซ้ายหันขวา แต่ก็ไม่พบใคร เธอได้แต่ยักไหล่ของตัวเองแล้วเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง มืออีกข้างถือดอกกุหลาบไว้ในมือแล้วเปิดดูการ์ดที่มีข้อความที่เขียนด้วยลายมือสวยๆ
'Happy Valentine's Day ครับ'
เป็นผู้ชายสินะที่ส่งให้เธอ แต่ปัญหาคือเธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งมานี่สิ
แต่... เป็นไปได้จริงๆ เหรอที่มีใครบางคนส่งดอกกุหลาบมาให้เธอในวันนี้ ต่อให้ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่ก็ทำหัวใจเธอพองโตได้มากขนาดนี้
เป็นดอกไม้ที่เคยได้จากผู้ชายดอกแรกในชีวิตเลย เธอเอามันไปใส่แจกันเอาไว้ก่อนจะไปอาบน้ำ และเมื่อออกมาเสียงแจ้งเตือนบนโทรศัพท์ของเธอ ก็เรียกความสนใจให้เธอจนเดินไปเปิดดู
และเสียงที่ว่าก็เป็นเสียงจากแอปพลิเคชันเฟซบุ๊ก มีใครบางคนเพิ่มเพื่อนเธอมา ชื่อบนแอ็กเคานต์มันขึ้นว่า
'Mr.P'
ไม่รู้เพราะเหตุใด เธอจึงกดรับเพื่อนอีกฝ่ายไป และหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงแชตก็ดังขึ้น
'สวัสดีครับ'
- ผู้เขียน
