ตอนที่ 2 ผู้ชายแสนลึกลับ
1048 คำ
'สวัสดีครับ'
เธอนั่งมองกล่องข้อความที่เด้งขึ้นบนหน้าจอ Mr.P คนที่เธอพึ่งรับเพื่อนเมื่อครู่เป็นคนทักมา เธอลองกดเข้าไปดูรูปโพรไฟล์ของเขา มันเป็นรูปผู้ชายคนหนึ่งที่ถ่ายตัวเองเพียงแค่ช่วงอกลงมาด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาด
แต่นั่นก็ทำให้เธอตอบกลับเขาไปในที่สุด
"สวัสดีค่ะ"
มันขึ้นว่าอ่านทันที ราวกับเขาคนนี้เปิดข้อความของเธออยู่ตลอดเวลา และเขาก็ตอบกลับมา
'ผมนึกว่าคุณจะไม่ตอบเพราะเห็นว่าคนแปลกหน้าทักมาเสียอีก ถ้าแบบนั้นผมคงเสียดายแย่'
เธอมองข้อความของเขาก็พานให้นึกถึงใครบางคนที่เลี้ยงค่าอาหารเธอเมื่อตอนเช้า เพราะเฟซบุ๊กเธอคงไม่มีใครอยากเพิ่มเป็นเพื่อนหรอก เพราะรูปโพรไฟล์ของเธอคือตุ๊กตากบสีเขียว
"คุณคือคนที่จ่ายค่าขนม และเครื่องดื่มให้ฉันเหรอคะ" เธออดที่จะถามไปไม่ได้เช่นเดียวกัน
'อ่า ครับ'
ใช่ จริงๆ ด้วยสินะ
"ขอบคุณนะคะ ไว้โอกาสหน้าฉันขอเลี้ยงคุณกลับบ้างได้ไหมคะ"
อย่างน้อยก็ขอเจอหน่อยว่าเขาคนนี้จะหน้าตาเป็นแบบไหน หล่อหรือเปล่า แต่ใจดีมากๆ
'ยินดีครับ'
เขาตอบกลับมาพร้อมกับสติกเกอร์น่ารักหนึ่งตัว และเพราะไม่รู้จะคุยอะไรกับเขาต่อเธอเลยบอกชื่อของตัวเองไป
"เอ่อ คือฉันชื่ออัยย์นะคะ ไม่รู้ว่าคุณอยากรู้หรือเปล่า แต่ฉันแค่อยากบอกน่ะค่ะ"
'ครับ'
ฮะ? แค่นั้นเองเหรอ นี่เขาจะไม่บอกชื่อเธอบ้างงั้นเหรอ หรือเธอควรถามเขาดี?
"คุณชื่ออะไรคะ ฉันขอถามได้ไหม"
เธออดไม่ได้ที่จะพิมพ์ถามเขาไป
แต่แทนที่เขาจะบอกชื่อเธอ กลับพิมพ์อีกประโยคมาเสียอย่างนั้น
'ไว้เดี๋ยวตอนเราเจอกัน ผมค่อยบอกว่าผมชื่ออะไรก็แล้วกัน'
"เราจะได้เจอกันเร็วๆ นี้เหรอคะ"
เขามาทำให้เธออยากรู้โดยการไม่บอก และปล่อยให้เธอว้าวุ่นใจแบบนี้ต่อไปสินะ
'ก็แล้วแต่... ว่าคุณอยากจะรู้จักผมหรือเปล่า'
'ก็แล้วแต่... ว่าคุณอยากจะรู้จักผมหรือเปล่า'
คำคำนี้มันหล่อนหูเธอตั้งหลายวัน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะทักมานัดเธอ หรือติดต่อให้เจอกัน จากหลายวันแปรเปลี่ยนเป็นหลายสัปดาห์...
ทางช่องแชต เขาทักมาคุยกับเธอในทุกๆ วัน ตอนเช้ามาหาเธอว่า 'อรุณสวัสดิ์' และตอนกลางคืนที่บอก 'ฝันดี'
บางวันส่งรูปพวกอาหารที่เขาเป็นคนทำมาให้เธอดู คนตัวเล็กลองแหย่เล่นว่าอยากกินกับข้าวฝีมือเขาดูบ้าง และวันถัดไปไม่รู้ว่าเขาบ้าจี้หรือเปล่า ถึงได้เอามันมาฝากไว้กับพนักงานร้านคาเฟ ซึ่งเธอก็ได้แต่คิดในใจว่าเขาสนิทกับพนักงานถึงขั้นฝากของพวกนี้มาให้เธอเลยงั้นเหรอ
แต่เรื่องส่วนตัวของเขา เธอแทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลย และจากที่ได้คุยกันร่วมเดือน เธอสันนิษฐานว่าเขาอาจจะเป็นพวกโลกส่วนตัวสูงมากๆ และไม่พร้อมจะเปิดเผยตัวตนให้เธอได้รับรู้ สิ่งเดียวที่เธอรู้เกี่ยวกับเขาคือ Mr.P อายุ 26 ปี ซึ่งแก่กว่าเธอถึง 4 ปี
เขาทำตัวอย่างกับคนลึกลับที่ตามหาตัวยาก...
เขาบอกให้เธอไปร้านคาเฟเพราะซื้อโพรโมชันเครื่องดื่มไว้ให้เธอทุกวัน จนตอนนี้ทำให้เธอสนิทกับพนักงานภายในร้านเป็นที่เรียบร้อย ทั้งที่ตัวเองพึ่งจะย้ายเข้ามาอยู่หอแถวนี้ได้ 2 - 3 เดือนเท่านั้น
เธอทั้งเกรงใจและอยากเลี้ยงเขาคืนใจจะขาด แต่เขาก็ไม่ยอมออกมาเจอเธอเลย อัยย์ได้แต่ฝากพวกขนมและพวกเครื่องหอมที่ชอบส่งไปให้เขาผ่านทางพนักงานเช่นเดียวกัน
แต่เธอก็ยังอยากรู้ว่าเขาเป็นใครนี่สิ มันติดอยู่ในใจเธอตลอด...
เขาดูสุภาพมากจากลักษณะที่เขามักจะพูดกับเธอ ดูเป็นผู้ชายอบอุ่น และนั่นก็ทำให้เธอเลือกที่จะหยุดคุยกับเขาไม่ได้จริงๆ และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอแวะมาร้านคาเฟเพื่อส่งของให้เขาคนนั้น
"พี่นินคะ พี่คนนั้นเข้าจะเข้าร้านอีกทีวันไหนเหรอคะ"
เธอถามพนักงานประจำร้านออกไป เพราะอยากจะรู้ว่าคนที่เธอคุยเขาจะนำพวกของฝากต่างๆ มาฝากให้กับพนักงานวันไหนบ้าง
"อ่า พี่ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ"
พี่พนักงานทำหน้าเลิ่กลั่กเล็กน้อย และก็เป็นอีกครั้งที่พี่นินเอ่ยปฏิเสธคำถามของเธอ
"แล้วเวลาเขาเข้าร้านจะเข้ากี่โมงเหรอคะ"
อย่างน้อยก็บอกหน่อยว่าเขาเข้าเวลาไหน เผื่อจะตรงกันบ้าง
"อันนี้พี่ก็ไม่รู้ค่ะ น้องอัยย์ลองถามบอส... เอ๊ย หมายถึงพี่คนนี้ทางแชตดูนะคะ"
พี่นินหัวเราะแห้งๆ ตอบกลับเธอไปอีกครั้ง
"อ่า..."
ให้เธอถามเขาคงไม่บอกหรอก แบบนั้นเธอจะมาถามข้อมูลจากพนักงานทำไมเนี่ย อยากจะขอดูกล้องวงจรปิดเสียด้วยซ้ำ แต่แบบนั้นมันดูเหมือนไม่เคารพความเป็นส่วนตัวอีกนี่สิ
เมื่อไม่ได้คำตอบใบหน้าของเธอเลยหงอยๆ ลงเล็กน้อย
"นี่เป็นดอกกุหลาบที่เขาฝากมาให้น้องอัยย์น่ะค่ะ"
และพี่พนักงานก็ยื่นดอกกุหลาบส่งให้เธออีกหนึ่งดอก บางวันก็ดอกลิลลี่ ซึ่งดอกไม้ที่เขาซื้อให้เธอ คงเป็นร้านดอกไม้ที่อยู่ร้านตรงกันข้าม
"ขอบคุณค่ะ"
เธอยื่นไปรับมันมา และคิดว่าจะพูดกับพี่นินอีกสักหน่อย แต่พนักงานอีกคนกลับวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหา แล้วยื่นโทรศัพท์ให้กับพี่นิน
"พี่นินคะ บอสโทรมา..."
พี่นินรับโทรศัพท์มาถือไว้ ก่อนจะเหลือบสายตามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะขยับถอยหลังไปถึงสามก้าวเพื่อคุยโทรศัพท์...
- ผู้เขียน
