ตอนที่ 6 คนในความลับ
1297 คำ
ก๊อกๆ
คนตัวเล็กยืนรอหน้าประตูห้องไม่นานเท่าไหร่ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกโดยคนข้างใน เหมือนร่างกำยำจะชะงักกับการปรากฏตัวของเธอโดยที่เขาเองก็ยังคาดไม่ถึง
เธอส่งยิ้มแห้งๆ ให้เขา ไม่รู้ว่ารบกวนอีกฝ่ายหรือเปล่า เพราะเขายังอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตเมื่อตอนเย็น สภาพคือน่าจะพึ่งกลับห้องตัวเอง
เธอเป็นใบ้ไปชั่วขณะเมื่อเขาเริ่มลดสายตาต่ำลงมายังเสื้อสายเดี่ยวตัวบางที่เธอมักจะใส่นอน เมื่อกี้เธอรีบออกจากห้องจนลืมไปเลยว่ายังแต่งตัวไม่เรียบร้อย เสื้อชั้นในก็ยังไม่ได้ใส่ ก็ว่าอยู่ทำไมคนตรงหน้าถึงได้หน้าแดงแปลกๆ
"เอ่อ... พี่คะ เอ๊ย! คุณคะพอจะมียาแก้แพ้ไหมคะ" คนตัวเอ่ยถามเขาออกไปพลางเม้มปากเล็กน้อย อาการคันตามผิวขาวๆ ของเธอมันแดงซ่านไปหมด จนอดที่จะยกมือขึ้นมาเกาต้นคอของตัวเองไม่ได้
ร่างสูงจากที่หน้าแดงเมื่อครู่ แปลเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้วมุ่น สายตาเริ่มสำรวจไปตามผิวขาวๆ ของเธออย่างพิจารณาอีกครั้ง และในตอนนี้ใบหน้าหล่อๆ นั่น ก็ส่งสีหน้าเป็นห่วงออกมาอย่างเห็นได้ชัด
"แพ้เหรอ..." น้ำเสียงนุ่มๆ ของเขาถูกเอ่ยขึ้น สายตายังคงลอบสำรวจตัวเธอ
"ค่ะ คุณมีไหมคะ ถ้าไม่มีเดี๋ยวอัยย์... เอ๊ย หมายถึงหนูจะได้ลงไปซื้อข้างล่างน่ะค่ะ แหะๆ"
เธอแค่ลองมาถามเขาเท่านั้น ถ้าอีกฝ่ายไม่มีเธอคงต้องทนนอนคันแบบนี้ไปจนกว่าจะเช้า เพราะร้านยาคงปิดหมดแล้วในตอนนี้
แต่เขากลับเปิดประตูห้องตัวเองให้กว้างขึ้น พร้อมกับเบี่ยงตัวเองหลบเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยบอกเธอ...
"เข้ามาก่อน เดี๋ยวพี่หาให้"
นี่มันเหนือความคาดหมายมากๆ ตอนแรกก็คิดว่าเขาคงไปหยิบยาให้เธอแค่นั้น ไม่คิดว่าเขาจะชวนเธอเข้าห้อง และที่สำคัญคนตรงหน้าแทนตัวเองว่า 'พี่' กับเธอด้วย...
"อ่า ขอบคุณค่ะ"
เธอส่งยิ้มกว้างไปให้เขาพลางเดินเข้ามาภายในห้อง แปลกใจไม่น้อยเพราะไม่คิดว่าห้องเขาจะสะอาดและเป็นระเบียบมากขนาดนี้ เธอที่เป็นผู้หญิงยังจัดห้องไม่เป็นระเบียบเท่าเขาเลย
เธอสูดกลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาที่ฟุ้งกระจายอยู่ทั่วห้อง เป็นกลิ่นสะอาดๆ แต่บางครั้งก็เจือปนไปด้วยกลิ่นของแอปเปิล...
เธอหลอนเพราะอาการแพ้ หรือตัวเขามันหอมกลิ่นแอปเปิลจริงๆ ก็ไม่รู้ แต่ได้ดมก็ทำอารมณ์เธอดีขึ้นมากๆ เพราะมันเป็นกลิ่นโปรดของเธอเลย
"เราแพ้อะไรพี่ถามได้ไหม" เขาเอ่ยถามในตอนที่เอื้อมมือไปค้นกล่องยาที่วางอยู่บนตู้เสื้อผ้าของเขา
"น่าจะแพ้อาหารทะเลน่ะค่ะ หมายถึงแพ้หอย ลมพิษเลยขึ้นมันปกติสำหรับอัยย์น่ะค่ะ กินยา และทายาเดี๋ยวก็คงหาย"
เพราะไม่รู้ว่าต้องแทนตัวเองว่าอะไร เลยแทนตัวเองด้วยชื่อให้มันจบๆ เพราะส่วนตัวแล้วเธอมักแทนตัวเองกับคนที่แก่กว่าด้วยชื่อตลอด
"แพ้หอยเหรอ..." เขาหันมามองเธอพลางขมวดคิ้วหนักยิ่งกว่าเก่า ก่อนจะเดินถือกล่องยามาหยุดตรงหน้าเธอ
เธอน่าจะแพ้หอยนั่นแหละ เพราะไม่ได้ทานอย่างอื่นเลย
"อัยย์คิดว่าคงเป็นแบบนั้นแหละค่ะ วันนี้อัยน์กินพาสต้าหอยเชลล์ที่คาเฟ่ด้วย" เธอบอกเขาไปเสียงแผ่ว แต่นั่นก็ยิ่งทำให้เขาทำหน้าไม่พอใจเสียอย่างนั้น
"ทำไมแพ้หอยแล้วไม่บอกพี่พนักงานไป หรือพนักงานไม่ได้บอกใช่ไหมว่าจานไหนเป็นเมนูอะไร" เขาหัวเสียใหญ่ จนเธอได้แต่งงงวยกับปฏิกิริยาของเขา
ไม่รู้ว่าเขาไม่พอใจเธอ หรือไม่พอใจใครกันแน่...
"พี่พนักงานบอกแล้วค่ะ แต่อัยย์เกรงใจ... พวกพี่ๆ อุตส่าห์ทำให้กินบอกว่าเป็นเมนูใหม่ อัยย์ไม่กล้าปฏิเสธ..." ก็พวกพี่ๆ ดูลุ้นว่าเธอจะชอบมันหรือเปล่า แบบนี้ใครจะไปปฏิเสธลง ก็พวกพี่ๆ น่ารักกับเธอตลอดเลยนี่นา
อีกอย่างเธอแค่แพ้นิดหน่อย ผื่นลมพิษขึ้นแค่นั้น ไม่ได้สาหัสจนถึงขั้นหายใจไม่ออก
"คราวหลังแพ้อะไรต้องบอกด้วยนะ แล้วห้ามกินอีกเข้าใจไหม" เขาทำท่าทางอย่างกับดุเธอ คนตัวเล็กถึงกับหน้าเสียไปเลย
คนหน้านิ่ง เวลาดุแล้วดูโหดจังเลย เขาลูบใบหน้าตัวเองแรงๆ อย่างกับกำลังสงบสติอารมณ์ของตัวเองอยู่ ท่าทางแบบนั้นของเขาคือกำลังโกรธเธอเหรอ... เธอดื้อใช่ไหม...
"คุณโกรธอัยย์เหรอคะ"
"เปล่าพี่ไม่ได้โกรธเรา..."
เขาถอนหายใจออกมาอีกครั้งก่อนจะหยิบพวกยาแก้แพ้ออกมาให้เธอ พร้อมกับน้ำดื่มอีกหนึ่งแก้ว เขาให้เธอนั่งลงบนเตียงนิ่มๆ นั้น ก่อนที่เขาจะหยิบโทรศัพท์แล้วโทรหาใครบางคนแล้วเดินออกไปนอกระเบียงห้องไป
"พี่นินครับ เมนูหอยที่ร้านผมอยากให้พี่ยกเลิกมันทั้งหมด แล้วซื้อตู้แช่ของสดใหม่ด้วยนะครับ..."
เธอไม่รู้ว่าเขาพูดคุยอะไรกับใคร ได้แต่ซัดยาเข้าปากแล้วกลืนลงในลำคอทันที
เธอนั่งรอคนตัวโตที่หายออกไปนอกระเบียงแต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่มีวี่แววว่าจะกลับเข้ามาในห้อง สายตาของเธอได้แต่สำรวจไปรอบห้องเขาอย่างพิจารณา จมูกสูดดมกลิ่นหอมๆ ของแอปเปิลเข้าไปในปอด
เธอชอบกลิ่นนี้มาก และไม่รู้มาก่อนว่าเขาก็ชอบ... และขวดน้ำหอมยังวางไว้บนหัวเตียงด้วย คุ้นมาก คุ้นจนเธอได้แต่ส่ายหน้าไปมา เพราะอาจจะคิดไปเองก็ได้
"เลิกคิดๆ"
เมื่อเห็นว่าเขายังไม่เข้ามาเธอจึงตัดสินใจที่จะเดินไปวางแก้วน้ำในโซนครัว เพราะเมื่อกี้เห็นเขาหยิบแก้วออกมาจากโซนนี้
เธอวางแก้วลงบนโต๊ะนั้น แต่สายตากลับสะดุดเข้ากับถุงกระดาษอะไรบางอย่างที่มันดูคุ้นตา หัวคิ้วของเธอเผลอขมวดเข้าหากันทันที
บังเอิญเหมือนเหรอ? ทำไมบังเอิญถึงสองครั้งในวันนี้ เมื่อกี้ก็ขวดน้ำหอมตอนนี้ก็ถุงกระดาษ และเธอไม่ได้เก็บความสงสัยนี่ไว้แต่กลับหยิบของที่อยู่ข้างออกมาดู....
หือ? เดี๋ยวนะของที่อยู่ข้างในคือขนมคุกกี้ธัญพืช ซึ่งมันเหมือนกับของที่เธอฝากไว้ให้กับพนักงานเมื่อตอนเย็นเพื่อส่งให้กับคนในความลับของเธอ
แต่คุกกี้นี้กลับมาอยู่ในห้องคุณภีม...
ตึกตัก ตึกตัก
เสียงหัวใจเธอกระหน่ำอย่างรุนแรงอย่างตื่นไปหมดไม่คิดว่าคนที่เธออยากจะเจอหน้า เขากลับอยู่ห้องตรงข้ามกันแค่นี้
คุณภีม คือคนในความลับของเธอ... เป็นเขาจริงๆ ใช่ไหม...
เธอหยิบการ์ดใบสีชมพูอันคุ้นตาที่อยู่ในถุงขึ้นมาดู และพบว่ามันคือการ์ดที่เขียนด้วยลายมือของเธอจริงๆ
คนตัวเล็กเผลอยิ้มออกมาในทันที เธอสงสัยคุณภีมมานานมาก แต่ก็ไม่กล้าการันตีว่าเป็นเขา เพราะเวลาเจอกันหน้าห้องเขามักจะเก็บอาการเสมอ จนบางครั้งเธอก็ไม่กล้าสบตากับเขาเพราะคิดว่าเขาจะไม่ชอบขี้หน้ากัน
จับได้แล้วสินะ... คนในความลับของหนู :)
.
- ผู้เขียน
