ตอนที่ 7 พี่ชื่ออะไรคะ?
1108 คำ
อัยยรินทำเป็นไม่รับรู้ และทำตัวเหมือนไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่ภายในใจมันคันยุบยิบยิ่งกว่าผิวที่ขึ้นผื่นของเธอเป็นไหนๆ
ยิ่งรู้ว่าเขาเป็นใครมันก็อดดีใจจนเนื้อเต้นไม่ได้ ถ้าเธอไม่จับได้คนโลกส่วนตัวสูง และขี้อายแบบเขาคงไม่บอกแน่ๆ แบบนี้มันต้องแกล้งให้คลั่งไปเลยดีไหม
คนตัวเล็กเดินกลับมานั่งรอเขาบนเตียงเหมือนอย่างเคย จนกระทั่งร่างสูงของเขาเดินกลับเข้ามาภายในห้อง คนตัวเล็กได้แต่ส่งยิ้มกว้างไปให้เขาจนอีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อย...
"พี่คะ" อัยย์เอ่ยเรียกเขาเสียงหวาน จากที่แทนเขาว่า 'คุณ' เมื่อครู่ ตอนนี้สรรพนามแปลเปลี่ยนเป็นที่เรียบร้อย
"ครับ..." พี่ภีมได้แต่ยืนนิ่งห่างจากเธอมากพอสมควร สายตาเขาไม่กล้ามองเธอแบบตรงๆ เพราะเสื้อสายเดียวตัวบางนั้นไม่ได้ปกปิดอะไรต่อมิอะไรของเธอเลย อีกทั้งมันจะเห็นไปถึงความขาวเนียนภายในที่ชูชันดุนดันเนื้อผ้าออกมา...
เขาหมายถึงยอดอกสีชมพูของเธอน่ะ เขาพยายามจะมองอย่างอื่น แต่สรีระของเธอมันโดดเด่นในสายตาเขาไปหมด ทั้งผิวขาวๆ ที่มีผื่นแดงนั่น ริมฝีปากสีชมพูอย่างเป็นธรรมชาติ และกลิ่นหอมๆ ที่โชยออกมาจากตัวเธอในตอนที่เข้าใกล้อีก
"พอดีว่าอัยย์เอื้อมมือไปทายาด้านหลังไม่ได้น่ะค่ะ พี่ช่วยทาให้หน่อยได้ไหมคะ..." เธอใช้สายตาอ้อนๆ ช้อนขึ้นมองเขา จนอีกฝ่ายได้แต่กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่จนลูกกระเดือกกระดกขึ้นลง
"ให้พี่ทาให้เราเหรอ..." เขาเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ ดวงตาได้แต่หลบสายตาเธอเป็นพัลวัน ใบหน้าเขาเริ่มขึ้นซับสีแดงจางๆ
"ไม่ได้เหรอคะ" เธอเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงหวานๆ อีกครั้ง และนั่นก็ทำให้พี่ภีมถึงขั้นถอนหายใจออกมา ริมฝีปากสีชมพูของเขาเม้มเข้าหากันเล็กน้อยเหมือนพยายามจะห้ามความรู้สึกบางอย่าง ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามานั่งข้างๆ กันบนเตียง
"จะให้พี่ทาตรงไหน..." น้ำเสียงนุ่มทุ้มถูกเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลังของเธอ ในตอนนี้เธอกำลังนั่งหันหลังให้เขา พร้อมกับรวบผมตัวเองขึ้นมัดเพื่อให้ง่ายต่อเขา
"ที่หลังค่ะ พี่เปิดเสื้ออัยย์ได้เลยนะคะ"
"ให้พี่เปิดเหรอ?" ร่างกำยำชะงักไปเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าเธอจะให้เขาเลิกเสื้อเธอขึ้น...
มันค่อนข้างที่จะทำตัวไม่ถูก เพราะมันเป็นอะไรที่เหนือความคาดหมายของเขา ไม่คิดว่าน้องจะให้เขาทำอะไรแบบนี้
"หรือให้อัยย์ถอดเสื้อดีคะเผื่อพี่จะได้ทาได้สะดวก" ไม่พูดเปล่าคนตัวเล็กยังพยายามจะถกเสื้อตัวเองขึ้นอย่างไม่เหนียมอายใดๆ ทั้งที่เขาหน้าแดงซ่านเพราะเธอ...
"เดี๋ยวพี่เปิดเสื้อเราเองดีกว่า" เขาเอ่ยขัดเธอขึ้นมาต่อจากนั้น เพราะไม่อย่างนั้นน้องอัยย์ตัวดีอาจถกเสื้อตัวเองขึ้น ซึ่งมันไม่ดีมากๆ
หมายถึงไม่ดีต่อใจเขามากๆ นี่สิ ไม่คิดว่าเธอจะขี้ยั่วแบบนี้ ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือทำไปโดยไม่รู้ตัว
เขาใช้มือข้างหนึ่งป้ายยาบนนิ้วเรียวของตัวเอง ส่วนมืออีกข้างค่อยๆ เลิกเสื้อตัวบางของเธอขึ้น ลมหายใจเขาเริ่มสะดุดเมื่อได้เห็นผิวขาวๆ ของเธอและบางส่วนบนแผ่นหลังที่เป็นผื่นแดงๆ จนทั่วแผ่นหลัง เธอขาวมากเมื่อเป็นผื่นแบบนี้ก็ยิ่งเห็นได้ชัดเจน
เขาไล้ปลายนิ้วที่ป้ายยาลงบนผิวนุ่มๆ ของเธอ ในตอนแรกก็ประหม่ากับอารมณ์ของตัวเอง แต่ในตอนนี้ก็เริ่มเป็นห่วงเธอแล้วนี่สิ เพราะผื่นขึ้นเต็มตัวเธอไปหมด ทั้งต้นคอ และต้นขาที่โผล่พ้นกางเกงขาสั้นนั้น
"เรามีอาการอะไรอีกไหม นอกจากเป็นผื่นคัน หายใจออกหรือเปล่า หรือแน่นหน้าอกไหม"
เขาเริ่มกังวลเพราะตัวเขาเองเคยแพ้พวกถั่ว อาการหนักถึงขั้นหายใจไม่ออก เลยได้แต่ถามคนตัวเล็กออกไป เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงต้องพาเธอไปโรงพยาบาล
"ไม่ค่ะ อัยย์แค่เป็นผื่น" คนตัวเล็กเอ่ยบอกเขาเสียงแผ่ว พร้อมกับยกมือขึ้นเกาต้นคอตัวเองเบาๆ
"อือ" เขาผ่อนลมหายใจออกเล็กน้อย มันโล่งใจที่เธอมีอาการแพ้ไม่มาก เขาทายาให้เธอจนทั่วแผ่นหลังก่อนจะดึงเสื้อลงมาปิดตามเดิม
และนั่นก็ทำให้คนตัวเล็กรีบหันลำตัวมาหาเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวจนเขาได้แค่ชะงักตัวไป เพราะใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นยื่นเข้ามาใกล้เขาจนแทบจะชิดกันอยู่แล้ว
"พี่ชื่ออะไรเหรอคะ?" เธอเอ่ยถามพลางส่งยิ้มกว้างให้เขา ฝ่ามือเล็กวางอยู่บนหน้าขาเขาอย่างจงใจ แต่สิ่งที่เขาตอบเธอนั้น...
"ที่ถาม ไม่ใช่ว่าเรารู้จักชื่อพี่อยู่แล้วเหรอ"
จากที่ส่งยิ้มกว้างให้เขาอยู่ คนตัวเล็กถึงกับหุบยิ้มเสียเดี๋ยวนั้น
"...." รู้ได้ไงอ่า หรือเขาจะรู้แล้วว่าเธอรู้ว่าเขาเป็นใคร... สายตาเธอเลิ่กลั่กเล็กน้อยแต่เขาก็เอ่ยบอกในสิ่งที่เธอสงสัย
"พี่พนักงานบอกว่าเราถามชื่อพี่"
อ่า... พวกพี่ๆ คงบอกเขาสินะ แต่พวกพี่ๆ คงรู้อยู่แล้วว่าคุณภีมเป็นคนในความลับของเธอ แต่ทุกคนช่วยกันปิดเพราะเขาคงใช้ให้ปิดสินะ
โอเค งั้นเปลี่ยนคำถามเลยแล้วกัน ในเมื่อเขารู้แล้วว่าเธอรู้จักชื่อเขา
"พี่ภีมมีแฟนหรือยังคะ"
เธออยากถามให้แน่ใจว่าเขาไม่มีใครเก็บไว้จริงๆ แต่ดูจากห้องและของใช้ภายในห้องก็รู้แล้วว่าเขาอยู่คนเดียว
คนตัวเล็กจงใจยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขาจนได้กลิ่นน้ำหอมแอปเปิลที่ติดอยู่บนตัวเขา แต่พี่ภีมกลับเม้มปากพลางเบือนหน้าหนีเธอ
"ยังครับ เราถอยออกไปหน่อยดีไหม..."
เขาเอ่ยเสียงแผ่ว แต่เธอดันจับได้ว่ามันมีความสั่นไหวอยู่ในน้ำเสียงนั้น เขากำลังเสียอาการอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเธออยู่ใกล้กันมากขนาดนี้ แต่แทนที่เธอจะถอยตามที่เขาบอกกลับเอ่ยถามเขาอีกคำถามเสียอย่างนั้น
"แล้วคนที่ชอบมีหรือยังคะ"
.
.
.
.
.
- ผู้เขียน
