ตอนที่ 8 ค้างห้องพี่ไหม
1084 คำ
"แล้วคนที่ชอบมีหรือยังคะ"
อันนี้แค่ถามตามใจตัวเองแค่นั้น เธอรู้หรอกว่าเขาน่ะชอบเธอ แต่ก็อยากจะแกล้งถามว่าเขาจะตอบหรือเปล่า
ใบหน้าหล่อขมวดขึ้นเล็กน้อย แต่ก็เฉไฉคำตอบให้กับเธอ
"เราถามพี่ทำไมครับ"
"อัยย์แค่ลองถามดู ถ้าพี่มีแล้วอัยย์คงเกรงใจน่ะค่ะ แบบเข้ามาอยู่ห้องพี่ตอนดึกๆ แบบนี้"
ถึงแม้จะบอกเขาไปแบบนั้น แต่เธอจะมาหาเขาอีกแน่นอน จะเอาตัวไปอยู่ใกล้ๆ เขาให้อีกฝ่ายคลั่งเล่น เพราะไม่ยอมเปิดเผยตั้งแต่แรกว่าตัวเองเป็นใคร เธอก็จะแกล้งให้เขาเขินเธอเล่นแบบนี้นี่แหละ
คนตัวเล็กจ้องหน้าเขานิ่ง เผลอกำมือลงบนต้นขาเขาอย่างคาดคั้นคำตอบ และนั่นก็ทำให้เขายอมหลุบตาต่ำมองเธอ
"พี่ก็มีชอบอยู่คนหนึ่ง แต่ไม่รู้ว่าเค้าจะชอบพี่หรือเปล่า" เขาเอ่ยประโยคนี้พลางเม้มปากเล็กน้อย ใบหน้าขึ้นซับสีแดงจางๆ จนเธออดจะยิ้มไม่ได้
"เธอสวยหรือเปล่าคะ" อย่างน้อยก็ขอถามหน่อย ว่าเธอสวยในสายตาของเขาหรือเปล่า
คนตัวเล็กยิ้มร่าก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา
"เราถามพี่เยอะจัง" เขาเลือกที่จะไม่ตอบ แต่ได้แต่โยกตัวหลบเธอไปด้านหลัง เพราะยิ่งเขาถอยเธอก็ยิ่งขยับเข้าใกล้
ก็เอาซี้! เขาจะหนีเธอไปไหนรอด...
นี่เขาหวงตัวเองอะไรขนาดนั้น คนตัวเล็กแทบจะนั่งเกยอยู่บนตักเขาอยู่แล้วในตอนนี้ริมฝีปากจิ้มลิ้มไม่ลืมเอ่ยย้ำคำถามเดิม
"พี่ตอบมาก่อนว่าคนที่พี่ชอบสวยหรือเปล่า"
เธออยากรู้อ่า ว่าเธอสวยในสายตาเขาหรือเปล่า และคำตอบของเขาก็ไม่ได้ทำให้เธอผิดหวังเลย
"ก็... สวย" พี่ภีมพูดจบก็รีบเบือนหน้าหนีเธออีกรอบ เพราะเห็นรอยยิ้มกว้างๆ ของเธอที่ส่งมายังเขา
ร่างกำยำลมหายใจสะดุดเล็กน้อยเมื่อได้กลิ่นหอมๆ จากตัวเธอที่โชยขึ้นแตะจมูกของเขา
และในตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงมากๆ เพราะอยู่ใกล้กันเธอจึงได้ยินมันอย่างชัดเจน
"สวยมากหรือเปล่าคะ" อันนี้แค่อยากแหย่เขาเล่น และเขาทำเพียงแค่พยักหน้ารับเธอแค่นั้น
"อือ"
เธอสวยในสายตาเขาขนาดนั้น ทำไมยังไม่บอกชอบ หรือยอมบอกเธอสักทีว่าเขาเป็นใคร...
"พี่บอกชอบไปหรือยัง แบบถ้าเป็นแฟนกันจะชวนมาอยู่ด้วยกันไหม จะให้นอนด้วยกันหรือเปล่า แล้วอยากทำอะไรด้วยกันปะ"
คนตัวเล็กเผลอถามเขารัวๆ เพราะถ้าเธอมีแฟนก็อยากย้ายมาอยู่ด้วยกัน นอนกกกันทั้งวันแบบนี้ ยิ่งรู้ว่าเป็นเขาก็ยิ่งอยากทำอะไรด้วยกันหลายๆ อย่างๆ
ไม่อยากจะยอมรับแต่เธอเผลอฝันถึงเรื่องอย่างว่ากับคนในความลับอยู่บ่อยๆ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเขาหน้าตาเป็นแบบไหน เธอมักจะหมกมุ่นเรื่องแบบนี้...
ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าคนในความลับของเธอคือคุณภีม แบบนี้เธอยิ่งไม่มีวันปล่อยให้เขาหลุดมือเธอไปแน่ๆ
"อ่า พี่ยังไม่บอกน่ะ"
"พี่ไปบอกเขาสิ บางทีเธอคนนั้นอาจชอบพี่ด้วยก็ได้"
คนตัวเล็กเอ่ยพูดเพื่อกระตุ้นเขา สาบานเลยถ้าเขาบอกชอบเธอตอนนี้ คืนนี้จะไม่ขอกลับห้องตัวเอง และจะขอถวายตัวให้เขาแบบไม่อิดออด หรือเล่นตัวใดๆ
ชีวิตนี้ไม่เคยมีแฟนมาก่อน ถ้ามีขึ้นมาก็ขอเต็มที่กับแฟนคนแรก ซึ่งเขาจะได้ทุกๆ อย่างของเธอไป
"อ่าพี่ไม่กล้าขนาดนั้น บางทีการได้มองเขา มันคงจะดีมากกว่า"
คำพูดของเขาทำคนตัวเล็กถึงกับหุบยิ้ม จากนั่งแทบจะเกยตักเขาก็รีบขยับตัวออกจากร่างเขาในทันที
หึย!! ทำไมต้องมองอย่างเดียวด้วย นี่เขาไม่อยากแตะต้องหรือทำอะไรอย่างอื่นที่มากกว่านี้เหรอ เขาไม่อยากมีเซ็กซ์กับคนที่ชอบเหรอ ทำไมความคิดเขากับเธอมันสวนทางกันแบบนี้ หรือเป็นเธอที่หมกมุ่นเกินไป...
งอนอ่า ไม่พอใจเขาที่เขาอยากทำแค่มองเธอ... ทั้งที่เธอว้อนท์เขามากขนาดนี้
ก็รู้หรอกว่าเขาเป็นอินโทเวิร์ด และหวงพื้นที่ส่วนตัว แต่ก็ไม่คิดว่าจะขี้หวงตัวด้วยนี่สิ แบบนี้เธอกับเขาจะโอกาสได้ดึ๋งๆ ด้วยกันไหมอ่า หวังได้หรือเปล่า : (
นอยอ่า... ว่าแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองเขาอีกรอบ พี่ภีมดูงงๆ กับปฏิกิริยาของเธอที่แสดงออกมาในตอนนี้ เมื่อเงยมองนาฬิกาที่ติดไว้บนฝาผนังห้องเขาบอกเวลาเกือบเที่ยงคืน เธอควรกลับห้องตัวเองได้แล้ว
"ขอบคุณนะคะสำหรับยาและก็ช่วยอัยย์ทายา..." คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นพลางลุกขึ้นจากเตียง และเขาก็เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ เหมือนอย่างเคย
"ยินดีครับ..."
หึย!! เธออยากจะขยี้หน้านิ่งๆ ของเขาเสียจริง! หล่อไม่พอยังมาทำให้เธอมีความหวังแล้วมาโยนทิ้งกันอีก โคตรงอนเขาเลยถึงแม้จะไม่มีสิทธิ์งอนเขาก็เถอะ
นิ่งให้พอใจไปเลย ระวังจะตบะแตกเพราะเธอล่ะ
"งั้นอัยย์กลับห้องแล้วนะคะ"
ถือว่าวันนี้มีความคืบหน้าของคนในความลับ ค่อยว่ากันใหม่แล้วกัน เธอรุกเขาไม่ปล่อยแน่
เธอเอ่ยจบพลางหมุนตัวหมายจะเดินไปยังประตูห้อง แต่ฝ่ามือหนากับเดินมาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ก่อน
คนตัวเล็กหลุบมองข้อมือของตัวเอง และวินาทีนั้นที่เขารีบปล่อยราวกับจับของร้อน ยิ่งเห็นยิ่งหงุดหงิดในความเป็นสุภาพบุรุษของเขา
"เอ่อคือว่า..." เขาพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก จนเธอแทบจะฟังไม่ออกว่าเขาจะเอ่ยพูดอะไร
เพราะเขามัวแต่มองหน้าเธอและชั่งใจว่าจะพูดมันออกมาหรือเปล่า เธอจึงเอ่ยถามเขาออกไป "พี่ภีมมีอะไรหรือเปล่า"
"ถ้าไม่ได้อะไร คือคืนนี้ค้างห้องพี่ก่อนไหม"
.
.
.
.
- ผู้เขียน
