ตอนที่ 9 นอนด้วยกันก็ได้...
1246 คำ
"ถ้าไม่ได้อะไร คือคืนนี้ค้างห้องพี่ก่อนไหม"
กึก!
คนตัวเล็กถึงกับชะงักตัวไปเพราะคำพูดที่ดูล่อแหลมของเขา ดวงตากลับเบิกกว้างขึ้นไม่คิดว่าเขาจะชวนเธอค้างด้วยกัน
"ค้างเหรอคะ หมายถึงนอนด้วยกัน..."
ไม่รู้ว่าความหมายเขาคือแบบไหน แต่ในหัวเธอมันจินตนาการไปถึงไหนต่อไหน ทั้งตื่นเต้นและตื่นตัว แต่คำพูดต่อมาของเขานั้นเหมือนดับฝันของเธอเสียอย่างนั้น...
"พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ก็ตอนนี้เราแพ้อยู่ พี่กลัวว่ายิ่งตกดึกกลัวอาการเราจะไม่ดี อยู่ห้องพี่ก่อนเผื่อมีอะไรฉุกเฉินพี่จะได้ช่วยเราได้"
แต่หน้าตาที่เป็นห่วงของเขาก็ทำคนตัวเล็กรู้สึกผิด ที่คิดแต่ถึงเรื่องใต้สะดืออย่างเดียว
โอ๊ย! เธอต้องเป็นบ้าเพราะมัวแต่คิดเรื่องแบบนี้กับเขาแน่ๆ ยิ่งอยู่ใกล้กันเธอก็ยิ่งควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่ได้นี่สิ
"หมายถึงให้อัยย์ค้างห้องพี่แบบนั้นใช่ไหมคะ" เธอเอ่ยถามเขาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเขาทั้งปฏิเสธ และรีบอธิบายเหตุผลของการให้เธอค้างห้องเขาในครั้งนี้
"ครับ..." เขารีบหลบสายตาเป็นประกายวิบวับของเธอที่มองเขาอย่างคาดหวังเรื่องแบบนั้น
"ก็ได้ค่ะ งั้นขอรบกวนด้วยนะคะ"
อย่างน้อยก็ได้นอนกับเขา ถือว่าขยับมาอีกขั้นแล้วกัน ถ้าไม่คิดไปถึงเรื่องใต้สะดือซึ่งก็เป็นเธอเองนั่นแหละที่คิดกับเขาอยู่ฝ่ายเดียว พี่ภีมถือเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ใส่ใจเธอดีมากๆ ไม่ยอมให้เธอกลับเพราะคิดว่าอาการของเธออาจไม่ดีขึ้น
ทั้งที่จริงเธอกินยาแก้แพ้แล้วอาการก็จะทุเลาลง แต่เธอไม่บอกเขาหรอก คืนนี้ขอค้างห้องเขาก็แล้วกัน
"น้องอัยย์นอนก่อนก็ได้นะ" เขาเอ่ยบอกเธออีกครั้ง พร้อมกับชี้นิ้วไปยังเตียงขนาดคิงไซซ์ของตัวเอง
"พี่ไม่นอนเหรอคะ" คนตัวเล็กอดที่จะเอ่ยถามเขาไม่ได้เพราะนี่มันเกือบเที่ยงคืนแล้ว แต่ก็ลืมไปว่าเขายังอยู่ในชุดเมื่อตอนเย็นที่เราพึ่งเจอกันที่ร้านคาเฟ่
"พอดีพี่พึ่งกลับจากประชุมด่วนน่ะ เลยยังไม่ได้อาบน้ำ..." เขาเอียงคอน้อยๆ ให้เธอ พลางถกเสื้อเชิ้ตออกจากกางเกงแบบลวกๆ การกระทำที่เป็นธรรมชาติเหล่านั้นมันอดที่จะมองไม่ได้เลย
เขาปลดกระดุมตรงข้อมือทั้งสองข้างโดยที่ไม่ได้มองคนตัวเล็กว่าเธอมองเขาตาละห้อยมากแค่ไหน
"งั้นพี่อาบเลย อัยย์รอนอนพร้อมพี่"
เสียงของเธอทำเขาหันหน้ามามองเล็กน้อย เพราะอยู่คนเดียวมาตลอดเลยไม่ได้ระมัดระวังการถอดเสื้อผ้าของตัวเอง เมื่อเห็นว่าเธอมองอยู่เขาได้แต่ดึงชายเสื้อของตัวเองลงก่อนจะคว้าผ้าขนหนู และพวกเสื้อที่ใช้เปลี่ยนเข้าไปในห้องน้ำ...
พี่ภีมเขามันขี้หวงตัวอ่า! ดูนิดดูหน่อยก็ไม่ได้เลย ขี้อายเกินไปแล้ว : (
เธอจะไม่รุกเขาหนักจนเกินไปก็ได้ กลัวเขาจะไม่ชอบ...
ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะมีเสียงน้ำไหล่ภายในนั้น ในคราแรกก็คิดว่าพวกผู้ชายส่วนใหญ่คงอาบน้ำกันไม่เกิน 10 นาทีเหมือนพ่อเธอ แต่พี่ภีมเขาอาบน้ำนานมาก เป็นผู้ชายที่รักษาสะอาดมากเลยสินะ ห้องเขาก็สะอาดมากๆ ด้วย
เธอนั่งรอเขาไม่ไหวเลยเลือกที่จะไปนอนรอเขาบนเตียงโดยขยับให้มีพื้นที่ว่างมากพอที่ตัวเขาจะนอนได้ เขาตัวสูงและร่างหนามากต่อให้เขาดูสุภาพมากแค่ไหน แต่ร่างกายที่สะท้อนอยู่ภายในเสื้อมันช่างดูดุดัน เธอไม่ได้แอบมองแต่เสื้อผ้าที่แนบไปกับลำตัวเขามันก็ชัดเจนแล้วว่าเขาคงเป็นผู้ชายที่ออกกำลังอย่างสม่ำเสมอ
แกร๊ก~
เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดขึ้นกลิ่นหอมสะอาดของครีมอาบน้ำลอยเข้ามาแตะจมูกเธออย่างบางเบา พร้อมกับเจ้าของร่างสูงที่ก้าวออกมา เขาอยู่ในชุดเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงวอมสีเทาเอวต่ำ มือเขายกขึ้นเช็ดเส้นผมที่เปียกของตัวเองจนไม่เป็นทรง แต่มันกลับทำให้ใบหน้าเขาดูแบดบอยขึ้น
อ่า... เซ็กซี่ดีจัง อะไรที่เป็นเขาตอนนี้มันทำเธอหมกมุ่นไปหมด
แต่แล้วสายตาเขากลับเหลือบมองมาที่เธอซึ่งยังคงนั่งอยู่บนเตียงอีกฝั่ง พลันหัวคิ้วเขากลับขมวดเข้าหากัน
"ทำไมยังไม่นอน.." เขาเหมือนจะตำหนิเธอเล็กน้อยที่ไม่ยอมนอนสักที
"ก็บอกอยู่ว่ารอนอนพร้อมพี่" จะให้เธอนอนก่อนเจ้าของห้องมันก็ดูแปลกไปสิ
"พี่ยังไม่เสร็จธุระ เรานอนก่อนเลย"
เขาเบือนสายตาไปยังโซฟาที่อยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น และโต๊ะข้างโซฟายังคงมีโน๊ตบุ๊คเปิดทิ้งไว้
"พี่ทำงานบริษัทเหรอคะ" เธอเอ่ยถามเขาเพราะไม่รู้จะชวนอีกฝ่ายคุยยังไง แต่ลักษณะชุดของเขามันก็บ่งบอกว่าเขาต้องทำงานบริษัทอะไรสักอย่าง
"อ่า จะว่าแบบนั้นก็ได้ พี่เป็นลูกจ้างของพ่อพี่อีกทีน่ะ"
เขาเป็นลูกชายของ CEO แบบนี้ใช่ไหม ลักษณะการแต่งตัวของเขาถึงได้ดูดีตลอดเวลา ขนาดใส่เสื้อยืดตอนนอนยังดูดีเลย
เธอนั่งมองเขาทำงานไปเงียบๆ เขาบอกให้เธอนอนได้แล้ว แต่คนตัวเล็กยังคงดื้อรั้นจะนอนพร้อมเขาเสียให้ได้ จนกระทั่งเขาเองที่ทนไม่ไหวต้องปิดโน๊ตบุ๊คลงเพราะเธอคงเฝ้าเขาแบบนี้จนทำงานเสร็จแน่ๆ
"พี่นอนบนโซฟาเหรอคะ" คนตัวเล็กเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเขาทำท่าทางเหมือนกำลังจัดที่นอนอยู่บนโซฟา
"อืม น้องอัยย์นอนบนเตียงได้เลย"
ได้ยินแบบนั้นเธอถึงกับขมวดคิ้วมุ่น นี่จะให้เจ้าของห้องนอนบนโซฟาแล้วเธอก็นอนบนเตียงนุ่มๆ ของเขาคนเดียวแบบนี้เหรอ
"ไม่ได้สิ พี่เป็นเจ้าของห้องจะนอนโซฟาได้ไง"
"อ่า พี่นอนได้ ปกติถ้าทำงานตรงโซฟาพี่ก็จะนอนบนนี้..." บนชี้ปลายนิ้วไปยังโซฟาตัวยาว แต่จากที่เธอมอง เขาแค่หาทางปฏิเสธที่จะนอนกับเธอแน่ๆ เพราะสายตาของเขามันดูเลิ่กลั่ก เหมือนพยายามจะหลบสายตาของเธอ
"ถ้าพี่ภีมนอนบนโซฟา งั้นอัยย์กลับห้องตัวเองดีกว่าแบบนี้มันเอาเปรียบพี่ การนอนมันสำคัญนะนอนไม่สบายจะนอนเต็มอิ่มได้ไง"
นอนโซฟาจะไปนอนสบายเท่ากับนอนบนเตียงได้ไง อีกอย่างเตียงเขาก็ใหญ่มากนอนสามคนยังได้เลย แต่ถ้าเขาเลือกที่จะนอนโซฟาต่อ เธอขอกลับห้องดีกว่า ไม่อยากให้เขานอนบนที่นอนแข็งๆ แบบนั้น
"งั้นนอนด้วยกันก็ได้ครับ แต่อย่ากลับห้องตอนนี้เลยนะ"
.
.
.
.
.
- ผู้เขียน
