สองปีที่แล้ว
1376 คำ
@วิลล่า
รามสูรอุ้มคนตัวเล็กลงจากรถในท่าเจ้าสาว ก่อนจะพาเธอขึ้นไปยังห้องนอน เขาค่อยๆวางเธอลงบนเตียงนอนนุ่ม ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายคนเป็นน้องเอาไว้ ใบหน้าหล่อจ้องมองคนที่หลับไม่ได้สติ...ทุกคำพูดของเธอมันยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเขา...ก่อนจะนึกถึงภาพความทรงจำในอดีตที่เป็นรอยราวของความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอ
"ถ้าในวันนั้นเธอไม่เลือกมัน เรื่องทุกอย่างมันคงจะดีกว่านี้
@2 ปีที่แล้ว
"นาง...อาทิตย์หน้าพี่ก็จะเรียนจบแล้ว...พี่มาทวงคำตอบจากนาง..
"พี่ราม....นาง....
"เป็นแฟนกับพี่นะครับ
"............
"นางขอโทษนะคะ... : น้องนางปฏิเสธเขาออกไปด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด คนเป็นน้องไม่กล้ามองสบตาเขาเลยสักนิด รู้ดีว่าคำตอบที่พึ่งพูดออกไป จะทำให้ร้ายความรู้สึกดีดีของเขา...
"ทำไม...หรือนางชอบใครในใจแล้ว
"....นางไม่ได้มีใคร...แต่นางไม่พร้อมสำหรับใครทั้งนั้น..
"ไม่พร้อม.....? มีอะไรให้ไม่พร้อม หรือพี่ยังดีไม่พอ พี่ไม่ดีตรงไหน นางบอกพี่ได้ พี่จะแก้ไขมัน...
"ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ พี่รามดีกับนางทุกอย่าง แต่นางเองที่ยังดีไม่พอ
"ดีพอหรือดีไม่พอ พี่เป็นคนตัดสิน.. สำหรับพี่..นางเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดแล้ว พี่รักนาง หรือที่ผ่านมานางดูไม่ออก
"นางขอบคุณนะคะที่พี่รู้สึกดีกับนาง แต่ระหว่างพี่กับนาง ขอให้คงสถานะพี่น้องแบบนี้ต่อไปจะดีกว่า
"พี่น้อง...?...ที่พี่ทำมาทั้งหมด ไม่ได้อยากเป็นแค่พี่น้อง.... : รามสูรจ้องมองคยเป็นน้องด้วยความรู้ที่หลากหลาย เขาเฝ้าตามจีบเธอมาตั้งนาน คำว่าพี่น้องไม่เคยมีอยู่ในหัวของเขาเลยสักนิด
"..........
"เอาอย่างนี้ไหม ถ้านางยังไม่พร้อม ยังไม่ต้องให้คำตอบพี่ตอนนี้ก็ได้...พี่ยินดีที่จะรอ...รอจนกว่านางจะพร้อม..
"อย่าเสียเวลารอนางเลยค่ะ พี่รามเป็นคนเก่ง เพียบพร้อมไปด้วยรูปร่าง หน้าตา และฐานะ อีกหน่อยพอพี่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย..มีผู้หญิงดีดีอีกมากมายที่จะเข้ามาให้พี่เลือก ถึงตอนนั้น พี่คงจะลืมนางแล้ว...
น้องนางยิ้มกลบเกลือนความรู้สึกของตัวเอง ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ แต่สถานะของเธอในตอนนี้..ไม่เหมาะสมกับเขาเลยสักนิด..บ้านที่กำลังจะถูกยึด ครอบครัวถูกฟ้องล้มละลาย อนาคตของเธอมันไม่มีอะไรคู่ควรกับเขาเลยสักนิด ครอบครัวของเขาค่อนข้างจะมีชื่อเสียงในแวดวงธุรกิจ ถ้าเธอตกลงคบกับเขา ก็ดูเหมือนจะเห็นแก่ตัวเกินไป...
"ผู้หญิงมาให้เลือกมากมายแล้วยังไง ในเมื่อคนที่พี่รักคือนางคนเดียว..
รามสูรมองใบหน้าหวานด้วยสายตาที่เศร้าหมอง ที่ผ่านมาเขาเข้าใจมาโดยตลอดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธออยู่ในขั้นที่เรียกได้ว่าสามารถพัฒนาไปได้ไกลมากกว่าคำว่าพี่น้อง แต่ทำไมคำตอบที่เขาคาดหวังเอาไว้มันถึงออกมาเป็นแบบนี้..
"นางขอโทษ..แต่นางคงคบกับพี่ไม่ได้...
"หรือนางไม่ได้รักพี่ ....
".............
น้องนางไม่ตอบคำถามที่เขาถาม.. หัวใจดวงน้อยยกให้เขาไปแล้วทั้งใจ และต้องปิดมันเอาไว้ เก็บทุกความรู้สึก สิ่งเดียวที่ทำได้คือการปฏิเสธความรักที่เขามอบให้ เพื่อให้เขาไปเจอกับคนที่ดีกว่า ความรักในวันแรกรุ่นระหว่างเขาและเธอ จะคงทนถาวรได้นานแค่ไหน อีกหน่อยเขาก็คงจะลืมเธอ ลืมความรู้สึกดีดีในวันนี้..
"นางขอโทษนะคะ
น้องนางหันหลังเดินจากไป มีเพียงรามสูรเท่านั้นที่ยืนค้างอยู่กับที่ เขายังคงงุนงง ไม่เข้าใจถึงสาเหตุที่คนเป็นน้องปฏิเสธเขา ที่บอกยังไม่พร้อม บอกว่าเธอไม่ดีพอ ตรงไหนที่เรียกว่าไม่เหมาะสม ทั้งรูปร่าง หน้าตา นิสัย เขาเห็นว่าเธอเพียบพร้อมทุกอย่าง ฐานะทางบ้านของน้องนางก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร สามารถส่งลูกเรียนโรงเรียนเอกชนที่มีค่าเทอมแพงที่สุดในประเทศ ต้องเป็นระดับคนมีฐานะทั้งนั้น แล้วอะไรที่บอกว่าไม่ดีพอ ไม่เหมาะสม เขามองหาเหตุผลข้อนี้ไม่เจอเลยจริงๆ
@2 วันต่อมา > คอนโดธาม
รามสูรมาหาธามที่คอนโด หลายวันมานี้เขาเอาแต่คิดมากเรื่องของน้องนาง ธามเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่เขาคบอยู่ ด้วยครอบครัวของพวกเขาทำธุรกิจร่วมกัน พ่อของเขาเป็นเพื่อนรักกัน จึงทำให้ทั้งสองสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก..มีเรื่องอะไรเขามักจะบอกเพื่อนรักคนนี้เสมอ...
รามสูรกำลังจะใช้คีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไปในห้อง แต่ทันทีที่เขาเปิดมันออก ภาพที่เห็นทำเอาคนตัวสูงถึงกับสะตั้น สายตาคมจ้องมองไปยังชายหญิงที่ยืนกอดกันอยู่ตรงหน้า
"ราม ! : ธามเอ่ยขึ้นก่อนจะมองมายังเพื่อนรัก
"พี่ราม...!
"หึ...ที่เธอปฏิเสธพี่เพราะมันใช่ไหม ?
"พี่รามมันไม่ใช่แบบที่พี่คิดนะคะ
"เลิกโกหก...ตอแหลได้แล้วน้องนาง...มองดูสภาพของเธอตอนนี้ ไม่ต่างอะไรจากผู้หญิงขายบริการในร้านเหล้าเลยสักนิด...
"ไอ้ราม...มึงจะพูดอะไร ให้เกียรติน้องบ้าง..
".......น้องนางไม่พูดอะไร ยังคงนิ่งเงียบกับทุกคำพูดของเขา หญิงขายบริการ เขาเห็นเธอเป็นผู้หญิงแบบนั้นไปแล้ว เสื้อผ้าที่หลุดรุ่ย ไม่เป็นทรง ดูภายนอกแล้วไม่แปลกใจเลยสักนิดที่เขาจะดูถูกเธอแบบนั้น
"หึ....มึงกับกูก็คงไม่ต่างกันหรอกไอ้ธาม ถูกผู้หญิงหน้าซื่อใจคตคนนี้ปั่นหัว ตอนอยู่กับกู แม่ง ! ทำตัวดีแสนดี ทำเหมือนมีใจ แต่พอลับหลังกลับมาเอากับมึงที่เป็นเพื่อนรักของกู..!
"ไอ้ราม !
"........น้องนางมองหน้าคนตรงหน้าอีกครั้ง ความคิดของเขามันไปไกลมากเกินกว่าจะดึงกลับมาแล้ว จะพูด จะอธิบายอะไร..เขาไม่ยอมเปิดโอกาสให้เธอได้พูดเลยสักนิด การแสดงออกของเขาในตอนนี้อย่างกับคนที่เธอไม่เคยรู้จัก ทั้งคำพูด การการกระทำของเขา มันสวนทางกับรามสูรคนเดิมคนนั้น...
"มึงเองก็เหมือนกันไอ้ธาม...รู้ทั้งรู้ว่ากูคิดยังไงกับเธอ แต่มึงก็ยังคิดที่จะแย้งเธอไป...มึงเป็นเพื่อนภาษาอะไรวะ ทรยศหักหลังได้แม้แต่เพื่อนที่ไว้ใจมึงมากที่สุด
"มันไม่ใช่แบบนั้น...มึงฟังก่อนได้ไหม..
"ฟัง..?..หึ....ฟังมึงโกหกตอแหลใส่กูงั้นเหรอ....ไหนมึงพูดมาดิ..ว่าสภาพแบบนี้ถ้ามึงกับเธอไม่ได้พึ่งจะเอากันมา..แล้วมันคืออะไร.....
"............ไอ้ราม
"ถ้าพี่คิดว่านางเป็นผู้หญิงแบบนั้น ก็แล้วแต่พี่เถอะค่ะ.... : น้องนางพูดออกมาด้วยความน้อยใจ ทำไมเขาถึงตัดสินเธอจากภาพที่เห็น ไม่ถามไม่ฟัง แต่กลับพูดจาดูถูกเธอสารพัด...
"หึ...มึงจำคำพูดของกูเอาไว้เลยนะ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน กูไม่มีวันลืมสิ่งที่มึงทำกับกูในวันนี้....
"ส่วนเธอ..ฉันจะตอบแทนเธออย่างสาสม...
"ไอ้ราม...เดี๋ยวก่อน...
รามสูรเดินออกจากห้องไปด้วยใบหน้าโกรธจัด ธามพยายามเรียกเขาเอาไว้หมายจะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่คนที่กำลังอารมณ์ร้อนไม่ยอมหยุดฟังเลยสักนิด มุ่งหน้าเดินออกไปอย่างไม่คิดลังเล..
"ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ....ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว
น้องนางถอนหายใจออกมาอย่างหนัก เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน เขาจะได้ตัดใจจากเธอสักที คนเป็นน้องนั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรง เหนื่อยเหลือเกินกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น...
- ผู้เขียน
