พื้นที่ว่างบนเตียงที่ยุบลงทั้งด้านหน้าและด้านหลังทำให้ลูกส้มลืมตาขึ้นมอง และก็เห็นว่าอาร์มนอนยิ้มให้เธออยู่ด้านหน้า พลิกตัวให้ไปด้านหลังก็เป็นอัทธ์
ลูกส้มจึงรีบดีดตัวลุกขึ้นนั่ง จะขยับลงจากเตียงแต่อัทธ์ก็ไวกว่าคว้ามือเล็กเอาไว้ได้ทัน และดึงหญิงสาวให้ล้มตัวลงนอนเช่นเคย สองพี่น้องจึงตวัดวงแขนรวบรัดร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
“นี่คุณ! ปล่อยเลยนะ อย่ามาจับ ฉันบอกว่าให้ปล่อยไงล่ะ” เสียงแหลมตวาดออกไป พยายามดิ้นหนีวงแขนนั้น แต่ยิ่งดิ้นก็เหมือนยิ่งถูกรัดจนแน่น มิหนำซ้ำขาของเธอยังถูกขาแกร่งเกี่ยวไว้คนละข้างจนขยับตัวแทบไม่ได้
“จะไปไหน” อาร์มเอ่ยถาม”
“เรื่องของส้ม ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“แนะ! เรียกซะห่างเหิน งอนฉันสองคนว่างั้น”
“ไม่ได้งอน” หันมาตอบอัทธ์เสียงห้วน และสิ่งที่ได้มาคือริมฝีปากหนาที่บดจูบพร้อมทั้งดึงเรียวปากบางออกมาอย่างนึกหมั่นไส้
ส่วนอาร์มก็จัดการสอดมือเข้าไปในเสื้อของลูกส้มและบีบคลึงเต้า
