43
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป
ฉันนั่งมองรูปตัวเองที่พี่ฟีนิกซ์เอาลงไอจีบอกว่าคิดถึงเด็กน้อยด้วย อ่านทีไรมันก็พาลให้น้ำตาฉันไหลตลอด ฉันดีใจที่เขาเอาลง แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขากล้าเอาลงทั้งที่ตัวเองจะแต่งงานอยู่แล้ว ไม่กลัวเจ้าสาวเขาเห็นรึไง
ฉันก็คิดถึงเขามากๆ ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมามันทรมานมากที่ไม่มีเขาอยู่ข้างๆ ฉันคิดถึงเขาอยากได้ยินเสียงเขาบ้าง อยากรู้ว่าเขาเป็นไงสบายดีมั้ย อยากกอดเขาตอนนอน และอีกหลายๆอย่าง
"ฮึกๆ ฮืออ"ฉันนั่งร้องไห้อยู่บนโซฟาห้องนั่งเล่น ตามองออกไปข้างนอกดูวิวสวยๆแต่น้ำตาก็ไหลเป็นทาง
อยากทักไปหาแต่ก็ไม่กล้า กลัวเขาจะไม่อยากคุยด้วย ฉันเฝ้ามองประตูหน้าบ้านทุกวันหวังว่าเขาจะมาตามหาแต่ก็ไร้วี่แวว
"คิดถึงจังเลย ฮือออ"ฉันกำสร้อยบนคอไว้แน่น อยากให้คนที่ซื้อให้รับรู้ว่าฉันคิดถึง ฉันจับสร้อยไว้ตลอดกลัวว่าสิ่งที่แทนตัวเขาเพียงอย่างเดียวจะหล่นหาย
ตึก ตึก ๆ
สวบ
ในขณะนั้นอยู่
