เชอรีนที่พึ่งเดินทางกลับมาถึงคอนโดฯ เดินมุ่งตรงไปหากลุ่มของเตชินท์ที่ยืนอยู่หน้าประตูคอนโดฯ ด้วยความสงสัย
“สวัสดีค่ะคุณเตชินท์ มาทำอะไรที่นี่เหรอ” เชอรีนเอ่ยทักทายเตชินท์ รวมไปถึงเพื่อนสนิทที่มาด้วย ด้วยน้ำเสียงและท่าทางสุภาพ
“มาเบล” เตชินท์ตอบเพียงประโยคสั้น ๆ แต่นัยน์ตากลับแสดงอาการร้อนรนออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“มาหายายมาเบลทำไมคะ?” เชอรีนทวนคำด้วยความสงสัย ยิ่งเห็นใบหน้าร้อนรน ยิ่งทำให้หญิงสาวสงสัยมากกว่าเดิม
“เกวลินหายตัวไป” ดนุนัยรีบเฉลยทันที หวังว่าเชอรีนจะรีบพาพวกเขาไปพบมาเบลบุคคลที่เตชินท์กล่าวอ้าง
“หายไปไหนคะ?” เชอรีนอุทานด้วยความตกใจ
“ถ้ารู้จะเรียกว่าหายเหรอ?” ดนุนัยตอบกลับด้วยท่าทางกวนประสาทดั่งเช่นเคย เรียกเสียงแหลมของเชอรีนให้แว้ดเสียงใส่ด้วยความไม่พอใจ
“ไอ้แก่! ใช่เวลามาพูดแบบนี้ไหม”
“เลิกทะเลาะกันก่อน ช่วยกันตามหาน้องเกวลินให้เจอ อย่าปล่อยเวลานานเกินไป” ธนินรีบห้ามศึกค
