โกดังล้างที่เงียบสงัด มีเพียงแสงไฟสีนีออนส่องสว่างอยู่ภายใน เสมือนเป็นเครื่องยืนยันชั้นดี ว่าด้านในมีสิ่งมีชีวิตอยู่ด้านในนั้น
เตชินท์ก็เริ่มมั่นใจว่าเกวลินอยู่ในนั้น และด้วยความร้อนใจปนเป็นห่วง จนรู้สึกแทบหายใจไม่ออก ความกังวลก่อตัวขึ้น
“ไอ้เตชินท์มึงใจเย็นก่อน ดูลาดเลาก่อนดิวะ?” ธนินพยายามดึงเตชินท์เอาไว้ ไม่ให้ผลีผลามเดินหน้าเข้าไป
“กูเป็นห่วงเมียกู” ยิ่งได้เห็นสภาพแวดล้อมโดยรอบ ยิ่งทำให้หัวใจแกร่งบีบรัดด้วยความเจ็บปวด เกวลินไม่ควรต้องมาเจออะไรเช่นนี้
“กูรู้ แต่มึงช่วยดูคนด้านไหนก่อน กี่คนวะ?” ดนุนัยพูดขึ้น พลันใช้สายตาคมจ้องมองเข้าไปภายในโกดัง
“เฮ้ย! นั่นรถใครวะ” ธนินกระซิบกระซาบออกมา นัยน์ตาจ้องมองไปยังรถยนต์ที่พึ่งขับเข้ามาจอด จนกระทั่ง! มีร่างบางของผู้หญิงคนหนึ่งเดินลงจากรถยนต์
“เฟืองรัตน์” เตชินท์กัดฟันกรอด กำหมัดแน่นด้วยความคับแค้นใจ คาดโทษผู้หญิงคนนี้ให้ไม่มีที่ยืนในสังคม
