@ โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง
สถานการณ์หน้าห้องผ่าตัดตึงเครียด ใบหน้าสวยของเกวลินเปื้อนไปด้วยน้ำตา มือเล็กสั่นเทาแปดเปื้อนไปด้วยเลือดของเตชินท์ ที่ใช้ตัวเองบังกระสุนแทนเธอโดยไม่คิดชีวิต
“น้องเกล ไอ้เตชินท์มันไม่เป็นอะไรหรอก” ดนุนัยเดินมานั่งข้างเกวลิน ตบไหล่บางเสมือนกำลังปลอบประโลม พลันให้กำลังใจ
“เพราะหนู” น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความกลัวดังขึ้น ดวงตากลมโตบวมเป่งจากการร้องไห้อย่างหนัก ได้แต่โทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้เตชินท์ถูกยิง
“สองผัวเมีย นิสัยเหมือนกันเด๊ะ โทษแต่ตัวเอง” ดนุนัยส่ายศีรษะเบา ๆ เมื่อนิสัยบางส่วนของเกวลินคล้ายเตชินท์ไม่ผิดเพี้ยน
“พี่จะบอกให้รู้เอาไว้นะ แม้แต่ชีวิตของไอ้เตชินท์ มันก็ให้เกลได้”
“หนูสิ ที่ไร้เหตุผล เอาแต่ใจ เชื่อคนอื่นมากกว่าสามีตัวเอง” หากเธอเชื่อใจเตชินท์ ยอมเล่าเหตุการณ์ที่เจอ คงไม่ต้องทะเลาะกัน จนพลันให้สาดคำพูดไม่ดีใส่กันเช่นนี้
“ชีวิตคู่มีกระทบกระทั่งกันบ
