ย้อนไปในอดีตหลายสิบปีก่อน
ภายในบ้านหลังใหญ่ที่มีทารกวัยหนึ่งเดือน นอนบนเบาะมองเด็กหนุ่มวัยเก้าขวบตาแป๋ว จนเด็กหนุ่มอดใจไม่ไหว เอ่ยปากจองทารกน้อยวัยหนึ่งเดือนด้วยรอยยิ้มหวาน
“ผมจองน้องเกลครับ น้องต้องเป็นของผม”
“โธ่! เตชินท์เราพึ่งเก้าขวบเองนะลูก” คุณหญิงภริตาอุทานด้วยน้ำเสียงปนเอ็นดู ในความน่ารักของเด็กหนุ่ม ที่เอ่ยปากจองลูกสาวตัวน้อยด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจัง
“น้องต้องเป็นเจ้าสาวของเตเท่านั้นครับ”
“งั้นรอน้องอายุยี่สิบค่อยว่ากัน” เจ้าสัวธีรุตม์รีบตัดบทด้วยอาการหวงลูกสาว เมื่อลูกชายเพื่อนสนิทตนเองเอ่ยปากจับจองลูกสาวที่ยังไม่รู้ความ
“ครับคุณพ่อ” เตชินท์ตอบรับด้วยน้ำเสียงสุภาพ พร้อมสรรพนามใหม่ที่ใช้แทนตนเองและบิดาของทารกนามว่าเกวลิน
“เรียกลุงพอ” เจ้าสัวธีรุตม์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงปลงตก จนสามารถเรียกเสียงหัวเราะของคุณหญิงภริตาและบิดา มารดาของเตชินท์ได้เป็นอย่างดี
เฮือก! ร่างสูงโปร่ง
