วันต่อมา ดนุนัยเดินทางมาเยี่ยมเตชินท์ด้วยความเป็นห่วง พลันเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย แล้วเอ่ยถามอาการเพื่อนสนิทตนเอง
“ไอ้เตชินท์ เป็นไงบ้างวะ?”
“ดีขึ้นแล้ว” เตชินท์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบเฉย ตอนนี้อาการเจ็บไม่มากนัก
“หนังเหนียว ฉิบหาย” ดนุนัยเดินไปทิ้งตัวนั่งที่โซฟาข้างเตียงท่าทางสบาย พลันเอ่ยแซวเตชินท์ด้วยน้ำเสียงขบขัน
“ไม่ได้โดนจุดสำคัญ” แผลโดนยิงบริเวณสีข้าง และโชคดีที่ไม่ถูกจุดสำคัญ อีกอย่างร่างกายของเขายังแข็งแรง จึงสามารถฟื้นตัวได้เร็วกว่าคนอื่น
“กูก็นึกว่า มีเมียเด็ก เลยหนังเหนียว”
“อาจจะด้วย” เตชินท์ยกยิ้มมุมปากดั่งคนเจ้าเล่ห์ สิ่งที่ดนุนัยกล่าวออกมา อาจจะเป็นจริงก็ได้ แค่เพียงเพราะเห็นหน้าเกวลินความเจ็บปวดกลับมลายหายไปจนหมด
“โอ้โห! เดี๋ยวนี้ไม่มีปิดบัง ว่าแต่น้องเกวลินไปไหนวะ” ดนุนัยอดไม่ได้ที่จะกระแนะกระแหนเตชินท์ จากบุคคลที่ไม่เคยเปิดเผยความรู้สึกตนเอง แต่ตอนน
