ช่วงค่ำของวันหลังจากคุยธุรกิจกับคู่ค้าเสร็จเรียบร้อย เตชินท์จึงรีบเดินทางกลับคอนโดฯ ทันที โดยปล่อยให้รณพีร์ดื่มสังสรรค์กับคู่ธุรกิจแทนตนเอง
เตชินท์เปิดประตูห้องเข้าไป กลับพบความมืดและความว่างเปล่า รวมไปถึงเครื่องปรับอากาศที่หยุดนิ่งไม่ผ่านการใช้งานนานหลายชั่วโมง
ชวนให้สงสัยและแปลกใจ เมื่อไม่เห็นเกวลินอยู่ที่ห้อง จึงรีบต่อสายหาหญิงสาวทันที แต่กลับไม่สามารถติดต่อได้
ภายในใจเริ่มร้อนระอุ สังหรณ์ใจแปลก ๆ ชวนให้รีบต่อสายหามารดาเกวลิน ภาวนาให้เธออยู่ที่บ้านหลังใหญ่ให้หายเป็นห่วง
(ว่าไง เตชินท์) คุณหญิงภริตาเอ่ยทักทายลูกเขยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
(คุณแม่ครับ เกลกลับไปบ้านรึเปล่าครับ) เตชินท์เอ่ยถามหาเกวลินด้วยน้ำเสียงร้อนรนปนเป็นห่วง
(ไม่นะลูก มีอะไรรึเปล่า)
(ไม่มีอะไรครับ พอดีเกลยังไม่กลับห้อง ผมคิดว่าน้องกลับบ้าน) คำตอบของคุณหญิงภริตา เริ่มทำให้เตชินท์ร้อนรน
จนต้องรีบเดินเข้าไปในห้องนอน
