ธนินเดินเข้าไปในร้านกาแฟของดารินด้วยใบหน้าบึ้งตึง มุ่งตรงไปยังห้องทำงานของหญิงสาวโดยไม่ได้รับอนุญาต ผลักประตูเข้าไปด้วยอารมณ์โมโหเต็มประดา
“ดาริน เธอเป็นคนทำรึเปล่า” เสียงทุ้มต่ำปนดุดันเอ่ยปากถามดาริน ที่นั่งอ่านเอกสารรายละเอียดเมล็ดกาแฟอยู่
“ฉันทำอะไร” ดารินละความสนใจเอกสารที่อยู่ตรงหน้า เงยหน้าขึ้นมองธนินด้วยความมึนงง
“จ้างคนไปทำร้ายเมียไอ้เตชินท์ไง” ธนินสาดประโยคคำพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังกังวาน จนกระทั่ง ดารินที่นั่งอยู่สะดุ้งตัวโยนด้วยความตกใจ
“ฉันไม่ได้ทำ” ดารินปฏิเสธเสียงแข็งกร้าว บวกกับเธอไม่เข้าใจเลยสักนิด ทำไม? ธนินถึงได้เจาะจงเป็นเธอ
“คำพูดของเธอ น่าเชื่อถือขนาดไหนกัน” ธนินแทบไม่อยากจะเชื่อคำปฏิเสธของดาริน ซึ่งนิสัยของดารินมักปฏิเสธทุกอย่างอยู่เสมอหากไม่จนมุมด้วยหลักฐาน
“ก็ถ้านายไม่ฟัง นายจะมาถามฉันทำไม? ตัดสินไปเลยสิ” ดารินแว้ดเสียงตอบกลับธนินอย่างเหลืออด
“งั้นก็จำเอาไว้ ถ้
