ช่วยลูกของเราด้วย 2
1185 คำ
ช่วยลูกของเราด้วย
“หมอ...ลูก...ลูกอยู่ในห้องผ่าตัด หมอ...ฮึก!...หมอช่วยลูกของเราด้วยนะ ฉันของร้อง ขอร้องนะหมอ หมอช่วยลูกของเราด้วย ฮือ ๆ ๆ ๆ” คล้ายเป็นประโยคที่ฟังแทบไม่รู้เรื่อง แต่คำว่า ‘ลูกของเรา’ นั้นดังชัดในโสตประสาทการได้ยินของสุดเขต
“คนไข้หมายถึงใครครับ” แพทย์หนุ่มถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ เงยหน้าขึ้นไปมองพยาบาลทั้งสองคนแวบหนึ่งอย่างงุนงง ไม่แน่ใจว่าคนไข้สาวหมายถึงใคร แต่หมอที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็มีแค่เขาคนเดียว ฉะนั้นคนที่เธอหมายถึงก็น่าจะเป็นเขา แต่ ‘ลูก’ ล่ะ เขาไม่เข้าใจว่าเธอกำลังพูดถึงอะไร
“ลูกของเราหมอ...ช่วยลูกของเราด้วยนะ ฮือ ๆ”
“ลูก...อะไร ?” น้ำเสียงของสุดเขตแผ่วไปในช่วงท้าย หลังจากได้เพ่งมองใบหน้ามอมแมมของผู้หญิงที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยชัด ๆ
ชายหนุ่มตกอยู่ในอาการตะลึงงันชั่วขณะ สายตามองดวงหน้าของหญิงสาวที่เขาเกือบลืมเธอไปแล้ว เมื่อห้าปีก่อนเธอบังเอิญเข้ามาในชีวิตเขา ทว่าได้ทำความรู้จักกันเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ น่าจะสักประมาณแปดหรือเก้าเดือน เขาเองก็จำได้ไม่ค่อยแน่ชัด จากนั้นจู่ ๆ เธอก็ขอออกไปจากชีวิต และตั้งแต่ตอนนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย
สุดเขตไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เจอเธออีก มิหนำซ้ำยังมาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้...ที่จู่ ๆ เธอก็ยัดเยียดความเป็นพ่อของลูกมาให้เขา
สมองที่เคยประมวลผลรวดเร็วเหมือนจะทำงานได้ช้าลง พยายามจับต้นชนปลายในสิ่งที่เธอพูด พร้อมคิดย้อนไปในอดีตเมื่อสักประมาณห้าปีที่แล้ว ตอนที่ตนกับผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์ที่ไม่ผูกมัดกันอยู่ช่วงหนึ่ง แต่แล้วแพทย์หนุ่มก็ไม่เห็นร่องรอยความผิดพลาดในช่วงเวลานั้น
แล้วเป็นไปได้หรือที่เขาจะมีลูกกับเธอ ...คงไม่ใช่และเป็นไปไม่ได้แน่นอน
“คนไข้อยู่นิ่ง ๆ ด้วยครับ หมอจะตรวจดูแขนข้างนั้น” สุดเขตเลือกปัดเรื่องที่เธอพูดออกไปก่อน เมื่อเห็นว่ามีน้ำหนักไม่มากพอ อีกทั้งตอนนี้เขายังอยู่ในระหว่างปฏิบัติหน้าที่ สิ่งที่ต้องสนใจมากที่สุดคือการรักษาคนไข้
“หมอเขต ได้โปรดเถอะนะคะ ฮือ ๆ ช่วยลูกของเราด้วย...อย่าให้แกเป็นอะไร...นะคะ ฉันขอร้อง...ฮือ ๆ ๆ” กัญญาวีร์ยังคงร้องไห้โฮพร่ำขออย่างคนไร้สติ ไม่สนว่าเขาจะรู้ความลับที่เธอตั้งใจปกปิดมาเกือบห้าปี ตอนนี้เธอไม่คิดอะไรมากไปกว่าอยากให้ลูกน้อยปลอดภัย ซึ่งเขาคือความหวัง เขาเป็นหมอ เขาต้องทำทุกทางให้ลูกตัวเองพ้นขีดอันตราย “...หมอช่วยลูกเราด้วย ฮือ ๆ”
ทุกประโยคที่หญิงสาวคร่ำครวญออกมา กับนัยน์ตาสีคาราเมลที่มองมาอย่างอ้อนวอนราวจะขาดใจ ทำให้สุดเขตไขว้เขวอีกครั้ง จากที่คิดว่าไม่ใช่แน่ ๆ ก็เริ่มไม่แน่ใจ แต่กระนั้นเขาก็ไม่สามารถสืบสาวราวเรื่องหาข้อเท็จจริงได้ในเวลานี้ เพราะยังอยู่ในเวลาทำงาน ทำได้เพียงสอบถามอาการของเด็กคนนั้นจากพยาบาลทั้งสองคนที่ยืนงงอยู่อีกฝั่งของเตียงผู้ป่วย
“ลูกของเธออยู่ในห้องผ่าตัดเหรอ อาการเป็นไงบ้าง” สุดเขตถามเสียงเรียบนิ่ง ระหว่างนั้นก็เริ่มทำหน้าที่ของตนต่อ ครั้นเห็นผู้ป่วยสาวกำลังต่อสู้กับความเจ็บปวดจากบาดแผล จึงสั่งพยาบาลฉีดยาระงับอาการปวดเข้าไปอีก
“ใช่ค่ะ น้องได้รับแรงกระแทกจนทำให้กระดูกซี่โครงหัก ทิ่มถึงปอด หมอน้ำปิงเลยส่งตัวเข้าห้องผ่าตัดด่วน มีหมอเดียวเข้าไปช่วยค่ะ”
คนฟังใจหายวาบเมื่อได้ยินเช่นนั้น เกิดอาการหวิว ๆ ในช่วงอกอย่างบอกไม่ถูก หากก็ยังอยู่ในอาการสงบ แพทย์หนุ่มพยักหน้ารับรู้อาการของเด็กน้อย ก่อนจะสั่งพยาบาลถึงขั้นตอนการรักษาคนเป็นแม่ ซึ่งดูแล้วน่าจะมีแค่แขนข้างซ้ายที่เจ็บหนัก และมีบาดแผลตามตัวอีกประปราย จึงไม่น่ากังวลสักเท่าไร “ทำแผล แล้วพาคนไข้ไปทำ CT Scan ขอแบบละเอียดเลยนะ”
“ค่ะหมอ”
“มีแค่นี้แหละ เดี๋ยวผมไปดูคนไข้คนอื่นต่อ”
“หมอเขต...โอ๊ย!” กัญญาวีร์รีบคว้าข้อมือของแพทย์หนุ่มเอาไว้อย่างลืมตัวเมื่อเขากำลังจะหมุนตัวเดินออกไป ใบหน้าสวยมอมแมมบิดเบ้ไปด้วยความเจ็บขั้นสุดจากแขนที่บาดเจ็บจากข้างใน
“ผมบอกว่าให้อยู่เฉย ๆ แขนคุณน่าจะหัก อย่าเพิ่งขยับตัวมาก เดี๋ยวจะส่งตัวไปหาหมอกระดูกพรุ่งนี้” สุดเขตหันกลับมาแล้วเอ่ยเสียงเข้มเล็กน้อย แต่คนเป็นห่วงลูกหาได้เกรงกลัว เธอยังคงพยายามขอร้องให้เขาช่วยชีวิตลูก
“หมอเขต...ฉันขอร้อง ช่วยลูกด้วย...ฮือ ๆ ...ช่วยลูกด้วยนะหมอ...อย่าให้เขาเป็นอะไร ฉันอยู่ไม่ได้จริง ๆ ถ้าไม่มีเขา ฮือ ๆ”
ใบหน้าหล่อเหลาก้มมองมือบางที่ยังฉุดข้อมือของตนไว้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ แล้วจับมือเธอออก จากนั้นก็เอ่ยกับหญิงสาวอย่างใจเย็น “ลูกของคุณอยู่ในมือหมอแล้ว ยังไงหมอก็ต้องรักษาอย่างเต็มที่”
“ฉันเป็นห่วงลูก...หมอเข้าไปช่วยลูกได้ไหม...ฉันกลัว ฮือ ๆ” กัญญาวีร์เสียงสั่นเครือเจือสะอื้น นัยน์ตาสีคาราเมลยังเว้าวอน ภาพสุดท้ายของลูกที่นอนนิ่งอยู่บนรถก่อนที่สติเธอจะวูบดับไป บวกกับคำว่า ‘สาหัส’ ที่ได้ยิน ช่างบีบหัวใจของคนเป็นแม่เสียเหลือเกิน หญิงสาวจึงกลัวจับจิตว่าตนจะไม่ได้เห็นหน้าลูกอีก “หมอต้องช่วยลูกนะ...”
สุดเขตมองใบหน้าสวยซึ่งอาบนองไปด้วยน้ำตา ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายวูบหวิวกับเสียงร้องไห้ราวกับจะขาดใจ มีบางอย่างสะกิดหัวใจชายหนุ่ม หากในยามนี้เขาก็ไม่มีเวลามากพอที่จะซักไซ้หาคำตอบจากเธอ เพราะยังมีคนไข้รายอื่น ๆ รอการรักษาอยู่
“ฟังผมนะ ลูกของคุณจะต้องปลอดภัย สิ่งที่คุณควรทำมากที่สุดตอนนี้คือให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ รักษาตัวเองให้หายดี เพื่อจะได้เป็นที่พึ่งพิงให้ลูก”
ครั้นเห็นว่ากัญญาวีร์สงบลงนิดหนึ่ง ไม่ได้คร่ำครวญไร้เหตุผลเหมือนอย่างเก่า สุดเขตก็พยักหน้าส่งสัญญาณบอกพยาบาลให้เริ่มทำแผลให้เธอได้เลย จากนั้นแพทย์หนุ่มก็หมุนตัวออกไปดูคนไข้รายอื่น ๆ ทว่าในหัวกลับมีแต่คำพูดของผู้ป่วยสาววนเวียนอยู่ตลอดระยะเวลาการปฏิบัติหน้าที่
- ผู้เขียน
