ลาพักร้อน
สุดเขตตั้งใจจะหาจังหวะพูดคุยเรื่องการลงทุนเปิดหน้าร้านขายขนมและเครื่องดื่มให้แม่ของลูก แต่ก็ล้มเหลวเมื่อกัญญาวีร์ตัดบท ก่อนจะเดินถือไม้ถูพื้นไปที่ลานซักล้างหลังบ้าน ทำให้หัวข้อสนทนาเป็นอันต้องจบลงอย่างช่วยไม่ได้
“โตขึ้นหนูจะเป็นหมอ”
“หืม จริงเหรอ”
“จริงคับ หนูจะเป็นคุณหมอเหมือนพ่อ”
“ได้สิ แต่เป็นหมอต้องเรียนหนังสือเก่ง ๆ นะรู้ไหม ต้องขยันด้วย”
“แม่บอกว่าหนูเรียนเก่ง”
“ไม่จริงม้าง เรียนเก่งจริงเหรอ”
“หนูสอบได้ที่หนึ่งด้วย”
บทสนทนากระเซ้าเย้าแหย่ของสองพ่อลูกที่ดังมาจากในห้องน้ำ ทำให้หญิงสาวที่ทำความสะอาดห้องทำขนมเผลอยิ้มตาม แม้ที่ปกป้องพูดจะเป็นเรื่องจริง แต่ก็อดหมั่นไส้น้ำเสียงโอ่ ๆ นั่นไม่ได้ ลูกชายของเธอช่างขี้โม้จริง ๆ
กัญญาวีร์ลอบฟังพ่อกับลูกคุยกันไปเรื่อย ๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม กระทั่งหัวข้อบทสนทนาของทั้งสองเปลี่ยนไป แก้มทั้งสองข้างก็ร้อนผ่าวขึ้นมาฉับพลัน
“โอ๊
