ลาพักร้อน
สุดเขตเดินออกมานั่งโซฟาที่ห้องรับแขกอีกครั้ง โดยไม่ลืมปิดประตูห้องนอนให้สนิท แม้ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบัง แต่เขาก็ไม่อยากให้ลูกได้ยินการพูดคุยกันระหว่างพ่อกับแม่ ซึ่งเขาไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าอาจจะมีถ้อยคำไหนไปกระทบจิตใจลูกหรือไม่ ฉะนั้นจึงป้องกันไว้ก่อนดีกว่า
“คุณจะให้ผมนอนที่ไหน” เขาเอ่ยขึ้นทันที โดยเปิดโอกาสให้เธอซึ่งเป็นเจ้าของบ้านได้เสนอความคิดเห็น แต่เขาจะยอมรับไหมก็อีกเรื่องหนึ่ง
กัญญาวีร์ไม่ได้ตอบในทันที ทว่าสายตาเธอมองไปยังโซฟาตรงที่เขานั่งอยู่ ทั้งที่ก็ไม่แน่ใจนักว่าถ้าให้เขานอนตรงนี้จะดีหรือไม่
“ผมอยากนอนกับลูก” สุดเขตบอกความต้องการของตนเอง คล้ายจะบอกเธอกลาย ๆ ว่าเขาจะไม่ยอมนอนโซฟาเด็ดขาด
“งั้นฉันนอนโซฟาเองก็ได้ค่ะ” หญิงสาวสรุปง่าย ๆ ในเมื่อเขาไม่ยอม ก็คงเป็นเธอที่ต้องเสียสละ
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่เป็นที่พอใจของแขกอยู่ดี “ลูกติดคุณ แกคงไม่ยอมหรอก”
ถึงตอนนี
