บทที่ 9
จังหวะชีวิต
ห้าปีที่แล้ว...
บนชานชาลาของรถไฟฟ้าสายสีเขียวอ่อน ในช่วงเวลาเลิกงานคลาคล่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาที่ไม่ได้สนใจว่าใครเป็นใคร ต่างคนต่างเร่งไปให้ถึงจุดหมายของตนให้เร็วที่สุด ร่างแบบบางในชุดทำงานเสื้อเบลาส์สีอ่อนกับกระโปรงทรงกระสอบสีครีมยาวเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อย กำลังยืนกอดกระเป๋าผ้าใบเก่าต่อแถวเพื่อรอขึ้นรถไฟขบวนถัดไป เพราะขบวนก่อนหน้าเพิ่งเคลื่อนตัวออกไป
หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นเล็กน้อยพร้อมกะพริบตาถี่รัวขับไล่น้ำตาที่มันกำลังจะไหลลงมาอีก หากแล้วก็ไม่เป็นผล สุดท้ายเธอก็ต้องใช้หลังมือปาดมันออกไปจากสองแก้ม ครั้นรู้สึกว่าตนเริ่มเป็นจุดสนใจของคนรอบข้าง กัญญาวีร์จึงต้องรีบก้มหน้าลงเพื่อหลบซ่อนความอ่อนแออันแสนอัปยศ
เธอไม่ชอบช่วงเวลาเช่นนี้เอาเสียเลย หากชีวิตเธอไม่ได้มีทางเลือกมากมายนัก
ถ้าเลือกได้เธอก็อยากนั่งร้องไห้บนรถยนต์ส่วนตัว มากกว่ายืนร้องไห้กลางที่สาธารณะเช่นนี้
